Ανακαλύψτε τη μοναδική ποίηση του Ρίλκε και την εξερεύνηση της θνητότητας μέσα από τα Σονέτα προς τον Ορφέα. Όταν ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε συνθέτει τα Σονέτα προς τον Ορφέα, μεταξύ 2 και 23 Φεβρουαρίου 1922, βρίσκεται στον πύργο Μιζό της Ελβετίας. Η παραμονή του εκεί, από τα μέσα του 1921 μέχρι τον θάνατό του, προσφέρει μια ασφαλή διέξοδο από την αναταραχή της μεταπολεμικής εποχής. Η Ιωάννα Αβραμίδου, στην εισαγωγή της νέας μετάφρασης του έργου (εκδ. Κουκκίδα), επισημαίνει πως μια από τις βασικές του επιθυμίες ήταν να επαναλάβει και να ολοκληρώσει τις Ελεγείες του Ντουίνο, ένα έργο που είχε εγκαταλείψει δέκα χρόνια νωρίτερα.
Για τον Ρίλκε των Σονέτων, η γλώσσα δεν επαρκεί για να περιγράψει τον εξωτερικό κόσμο. Η ποίηση αποτελεί την μοναδική πραγματικότητα, καθώς το άσμα είναι ύπαρξη (Dasein), όπως εκφράζει στο τρίτο σονέτο. Ο Ρίλκε, αντιμέτωπος με έναν κόσμο ορθολογισμού και μηχανισμού, δημιουργεί ένα προσωπικό σύμπαν όπου η μοναξιά του τον οδηγεί στην ανακάλυψη της εσωτερικής του φωνής. Ο Ρίλκε αναζητούσε επί χρόνια μια γλώσσα που τη βρήκε στα μύχια του εαυτού του. Στο έργο του, η ποίηση καταγράφει την αντανάκλαση της ζωής και του θανάτου, προσπαθώντας να αποδώσει την απλότητα και την ομορφιά της ύπαρξης.
Τα 55 σονέτα, που αποτελούν ποιήματα καθόδου στον Άδη, οδηγούν τον ποιητή στην αποδοχή της θνητότητας. Στη μεταπολεμική Ευρώπη, ο θάνατος επικρατεί και ο Ρίλκε αναλαμβάνει τον ρόλο του Ορφέα, αποστέλλοντας ποιήματα στον εαυτό του. Οι αναφορές του στη ζωή και τον θάνατο είναι στενά συνδεδεμένες με την προσωπική του ιστορία, ενώ η Ευρυδίκη, η χορεύτρια Βέρα Ουκάμα Κνόοπ, καθίσταται το κέντρο του δημιουργικού του οράματος. Το τελευταίο σονέτο προσφέρει μια συγκινητική αναφορά στις σχέσεις και τις εμπειρίες που προσδιορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
