Αναλύουμε τις παραλληλίες ανάμεσα στην ορκωμοσία Τραμπ και τη Γερμανία του 1932. Ήταν 31 Ιουλίου του 1932, όταν το κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ αναδείχθηκε πρώτο στις εκλογές στη Γερμανία με ποσοστό 37,27%. Χρειάστηκαν επτά μήνες και δύο ακόμη εκλογικές αναμετρήσεις για να καταστεί ο Χίτλερ Καγκελάριος της Γερμανίας, εδραιώνοντας τη δύναμή του μέσω συμφωνίας με τους ισχυρούς βιομήχανους της εποχής. Στο βιβλίο «Ημερήσια Διάταξη» του Ερίκ Βιγιάρ (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) αποτυπώνεται η συνάντηση των βιομηχάνων με τον Χίτλερ και η στρατηγική τους για τη στήριξη του ναζιστικού κόμματος.
Η συνάντηση αυτή, γνωστή ως η μυστική συνάντηση της 20ης Φεβρουαρίου 1933, δείχνει πώς οι βιομήχανοι χρηματοδότησαν τις πολεμικές επιχειρήσεις των ναζί με αντάλλαγμα φθηνά εργατικά χέρια. Ανάμεσα στους βιομηχάνους, διακρίνονται ο Γκούσταφ Κρουπ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών, και ο Βίλχελμ Φον Όπελ, ιδρυτής της Opel. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την ανάγκη ανάσχεσης της κομμουνιστικής απειλής, καθώς οι βιομήχανοι συμφώνησαν να υποστηρίξουν τις ναζιστικές πολιτικές.
Ενενηνταδύο χρόνια αργότερα, η εικόνα του Καπιτωλίου κατά την ορκωμοσία του 47ου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, προκαλεί ανησυχητικές αναμνήσεις. Οι πιο πλούσιοι και ισχυροί του πλανήτη παρίστανται στην τελετή, συμπεριλαμβανομένων των μεγιστάνων της τεχνολογίας, όπως ο Μπερνάρ Αρνό και ο Ζάκερμπεργκ.
Είναι εντυπωσιακό το πώς αυτοί οι ηγέτες, διαχρονικά, διαμορφώνουν τις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Ο Τζεφ Μπέζος, ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ και άλλοι παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που θυμίζει το παρελθόν.
Η αναλογία μεταξύ του χθες και του σήμερα είναι ανησυχητική. Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται, ενώ οι αξίες της δημοκρατίας και της συμπερίληψης απειλούνται. Είναι κρίσιμο να μην αντιμετωπιστεί η διακυβέρνηση Τραμπ με γνώμονα τη συνηθισμένη πολιτική, αλλά με αναγνώριση των προκλήσεων που μπορεί να φέρει.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
