Ανακάλυψε την ιστορία πίσω από το τραγούδι του Τζον Λένον για την εξέγερση στη φυλακή Άττικα. Πριν από πενήντα τέσσερα χρόνια, η φυλακή υψίστης ασφαλείας Άττικα, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, ήταν ένα μέρος που έμοιαζε με κόλαση για τους κρατουμένους. Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά σκληρές, καθώς οι κρατούμενοι είχαν δικαίωμα σε ένα ρολό χαρτί τουαλέτας ανά μήνα, με την παραμικρή αίτηση για περισσότερο να σημαίνει ξυλοδαρμό. Ο Άρθουρ Χάρισον, που εκτίει ποινή φυλάκισης πέντε ετών στην Άττικα το 1971, τόνισε ότι οι μαύροι κρατούμενοι υφίσταντο ειδική κακομεταχείριση, συγκρίνοντάς την με τις συνθήκες δουλείας. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1971, η κατάσταση κορυφώθηκε με την εξέγερση περισσότερων από χιλίων κρατουμένων, που κατέλαβαν τη φυλακή ζητώντας μεταρρυθμίσεις.
Πέντε ημέρες αργότερα, οι δυνάμεις επιβολής του νόμου επιτέθηκαν και ο Χάρισον τραυματίστηκε, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 39 κρατούμενοι και όμηροι. Στις 13 Ιανουαρίου 1972, ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο εμφανίστηκαν στο The David Frost Show, όπου παρουσίασαν ένα νέο τραγούδι αφιερωμένο στους θανόντες κρατούμενους.
Το τραγούδι αυτό αποτελούσε μέρος μιας σειράς πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων που ο Λένον είχε δημιουργήσει εκείνη την εποχή, περιλαμβάνοντας αναφορές στην Ιρλανδία και την κρατούμενη Άντζελα Ντέιβις. Η ερμηνεία του Attica State ταρακούνησε το στούντιο του Φροστ, πυροδοτώντας μια έντονη συζήτηση με το κοινό.
Η συζήτηση κατέδειξε τις αντιφάσεις γύρω από την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και της ποινικής δικαιοσύνης. Ο Λένον, προτρέποντας για ανθρωπιά απέναντι στους κρατούμενους, υπογράμμισε ότι ακόμα και το να τραγουδάς είναι προτιμότερο από την αδιαφορία.
Αυτή θα ήταν η τελευταία συνέντευξη του Λένον στον Φροστ, καθώς εννέα χρόνια αργότερα, το 1980, δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη. Ο δολοφόνος του, Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν, υπηρέτησε στην ίδια φυλακή για περισσότερα από τριάντα χρόνια.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
