Η ιστορία της αλλαγής της ώρας αναδεικνύει τη σχέση μας με το φως της ημέρας και τις παγκόσμιες συγκυρίες. Σε λίγες ημέρες, οι πολίτες αναμένεται να προχωρήσουν σε μία μικρή αλλά ουσιαστική προσαρμογή, ρυθμίζοντας τα ρολόγια τους μια ώρα μπροστά, προκειμένου να συγχρονιστούν με την άνοιξη και να απολαύσουν το φως του ήλιου για περισσότερες ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας, θυσιάζοντας παράλληλα λίγο από τον ύπνο τους. Ο λόγος πίσω από αυτή τη συνήθεια είναι μια μακροχρόνια ιστορία, η οποία εκτείνεται σε πάνω από έναν αιώνα και περιλαμβάνει δύο παγκόσμιους πολέμους, μαζική σύγχυση και την ανθρώπινη επιθυμία να απολαμβάνει την ηλιοφάνεια για όσο το δυνατόν περισσότερο. Σήμερα, περίπου 70 χώρες, δηλαδή σχεδόν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, υιοθετούν αυτό που αποκαλείται θερινή ώρα.
Παρά την αρχική αναστάτωση που προκαλεί η αλλαγή ώρας, οι ευεργετικές συνέπειες του επιπλέον φωτός της ημέρας ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να βγαίνουν έξω, να ασκούνται και να απολαμβάνουν ελεύθερο χρόνο, όπως δηλώνει η Αν Μπακλ, συντάκτρια του timeanddate.com. Η δυνατότητα να έχεις περισσότερες ώρες φωτός της ημέρας, όταν επιστρέφεις από τη δουλειά, για να περάσεις χρόνο με την οικογένεια ή να ασχοληθείς με δραστηριότητες είναι ανεκτίμητη. Αυτή η προσαρμογή του χρόνου, ωστόσο, δεν προήλθε χωρίς προϋποθέσεις.
Στη δεκαετία του 1890, ο Τζορτζ Χάντσον, αστρονόμος στη Νέα Ζηλανδία, πρότεινε τη μετακίνηση της ώρας την άνοιξη και το φθινόπωρο, προκειμένου να αυξηθεί η διαθέσιμη ηλιοφάνεια. Παρόμοια πρόταση διατύπωσε και ο Βρετανός Γουίλιαμ Γουίλετ, αλλά καμία από αυτές δεν βρήκε άμεση εφαρμογή. Η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα που υιοθέτησε τη θερινή ώρα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιστεύοντας ότι θα συνέβαλε στην εξοικονόμηση ενέργειας, και η πρακτική αυτή σύντομα επεκτάθηκε και σε άλλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Η ελλιπής και η επαναλαμβανόμενη σύγχυση που προκαλείται από τη θερινή ώρα είναι ένα ζήτημα που παραμένει επίκαιρο, καθώς πολλές πολιτείες και περιοχές αντιμετωπίζουν διαφορετικές πολιτικές εφαρμογής. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η αταξία στον χρόνο επιδεινώθηκε, με κάποιες περιοχές να εφαρμόζουν τη θερινή ώρα και άλλες να την καταργούν, δημιουργώντας σύγχυση για τους πολίτες.
Αναρωτιόμαστε συχνά πώς θα ήταν αν δεν αλλάζαμε τα ρολόγια. Η ανάγκη για εναρμόνιση του χρόνου έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, ενώ κατά την ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του 1970, οι ΗΠΑ επιχείρησαν τη θερινή ώρα καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, μία προσπάθεια που δεν είχε καλή υποδοχή.
Η αλλαγή αυτή αναδεικνύει την αδιάκοπη διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ανάγκη για φως και στην καθημερινή μας ζωή, επιβεβαιώνοντας την αναγκαιότητα των αποφάσεων που επηρεάζουν τη συλλογική μας ευημερία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
