Ανακαλύψτε τη μουσική κληρονομιά του Άλβιν Λούσιερ και την πρωτοποριακή εγκατάσταση Revivification. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, μια σπασμένη συμφωνία από βουητά και θορύβους αναπηδά από τους τοίχους σαν μια ορχήστρα που συντονίζεται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Αλλά δεν υπάρχει κανένας συνθέτης ή μουσικός στον ορίζοντα. Στο κέντρο της αίθουσας, οι επισκέπτες περιφέρονται γύρω από μια υπερυψωμένη πλίνθο, σκύβοντας για να δουν τον εγκέφαλο πίσω από τη μουσική σύνθεση. Κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό, βρίσκονται δύο λευκές σταγόνες, σαν ένα μικροσκοπικό ζευγάρι μέδουσες. Μαζί σχηματίζουν τον εργαστηριακό μίνι εγκέφαλο του αείμνηστου Αμερικανού μουσικού Άλβιν Λούσιερ, ο οποίος συνθέτει μια μεταθανάτια παρτιτούρα σε πραγματικό χρόνο.
Ο Λούσιερ, γνωστός ως πρωτοπόρος της πειραματικής μουσικής, άφησε την τελευταία του πνοή το 2021. Ωστόσο, στην Art Gallery of Western Australia, η τέχνη του αναβιώνει με τη βοήθεια της νευροεπιστήμης. «Κοιτάζεις στην άβυσσο και βλέπεις κάτι που είναι ζωντανό, απλώς όχι με τον ίδιο τρόπο όπως εσύ,» αναφέρει ο Νέιθαν Τόμσον, καλλιτέχνης και μέλος της ομάδας που δημιούργησε το έργο με τίτλο Revivification. Όταν ενημέρωσε την κόρη του Λούσιερ, Αμάντα, για το έργο, εκείνη γέλασε, λέγοντας ότι αυτό είναι πολύ «ο μπαμπάς μου». Λίγο πριν πεθάνει, είχε προγραμματίσει να παίζει για πάντα. «Απλά δεν μπορεί να φύγει. Πρέπει να συνεχίσει να παίζει.»
Το Revivification είναι το έργο ενός αυτοαποκαλούμενου τετρακέφαλου τέρατος, μιας ομάδας επιστημόνων και καλλιτεχνών που έχουν περάσει δεκαετίες εξερευνώντας τα όρια της τέχνης, μεταξύ των οποίων οι Τόμσον, Γκάι Μπεν-Άρι και Ματ Τζίνγκολντ, καθώς και ο νευροεπιστήμονας Στιούαρντ Χόντζετς. Ο Λούσιερ ήταν ο ιδανικός συνεργάτης τους. Το 1965, έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε εγκεφαλικά κύματα για να δημιουργήσει ζωντανό ήχο στο θεμελιώδες έργο του Music for Solo Performer. Η ομάδα Revivification άρχισε να συνεργάζεται μαζί του το 2018, αλλά μόλις το 2020, όταν ήταν 89 ετών και έπασχε από τη νόσο του Πάρκινσον, συμφώνησε να δωρίσει το αίμα του για το έργο.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η ομάδα συναντήθηκε με τον Λούσιερ μέσω Zoom κάθε δεκαπενθήμερο μέχρι τον θάνατό του. «Ήμασταν σαν φοιτητές τέχνης που μάθαιναν από τον καθηγητή,» σημειώνει ο Τόμσον. Στις αρχικές τους συζητήσεις, ο Λούσιερ πρότεινε ιδέες όσο το να στείλει ηχητικά κύματα στο φεγγάρι, αλλά τελικά συμφώνησαν σε μια παράσταση που αντικατοπτρίζει την αγάπη του για τους νευροδιαβιβαστές, την ακουστική και το διάστημα.
Συνδυάζοντας ήχο και γλυπτική, η εγκατάσταση διαθέτει 20 μεγάλες ορειχάλκινες πλάκες, οι οποίες καμπυλώνουν στους τοίχους σαν χρυσά δορυφορικά πιάτα. Πίσω από κάθε πλάκα, βρίσκεται ένας μετατροπέας και ένα σφυρί που ανταγωνίζονται στα νευρικά σήματα από τον μίνι εγκέφαλο, δημιουργώντας μια ηχητική υπόκρουση που μοιάζει να είναι ασώματη. Είναι σημαντικό ότι οι νευρώνες του Λούσιερ δεν παράγουν απλώς ήχο, αλλά και τον λαμβάνουν. Μικρόφωνα στην γκαλερί καταγράφουν περιβαλλοντικό θόρυβο, μετατρέποντας αυτά τα ηχητικά δεδομένα σε ηλεκτρικά σήματα που τροφοδοτούνται ξανά στον εγκέφαλο.
Το έργο θέτει σημαντικά ηθικά και φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από τη βιολογία, την τεχνητή νοημοσύνη και τη δημιουργία τέχνης. Ωστόσο, σύμφωνα με την ομάδα, το Revivification είναι πρώτα τέχνη και στη συνέχεια επιστήμη. Ο Τόμσον αναρωτιέται: «Πού βρίσκεται η δημιουργικότητα;» Αυτή η δουλειά δεν παρέχει απαντήσεις, αλλά προσκαλεί σε συζητήσεις για την πιθανότητα της δημιουργικότητας να υπάρξει εκτός του ανθρώπινου σώματος.
Εν όψει του μέλλοντος, η ομάδα ελπίζει ότι το Revivification θα συνεχίσει να ζει, κυριολεκτικά και δημιουργικά. Ο Μπεν-Άρι αναφέρει ότι το όνειρό του είναι να συνθέσει ο «υποκατάστατος» του Λούσιερ νέες αναμνήσεις και ιστορίες επ’ αόριστον. Ακούγονται επίσης φήμες για πιο ακραία μελλοντικά σχέδια, όπως η προσαρμογή του συστήματος για δύσκολα περιβάλλοντα ή ακόμα και η εκτόξευσή του σε τροχιά.
Προς το παρόν, η ιδιοφυΐα του Λούσιερ συνεχίζει να υπάρχει σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο στο Περθ, συνθέτοντας σε πραγματικό χρόνο μέσω ενός εγκεφάλου που ζει χωρίς αυτόν. «Αυτό είναι τόσο πολύ ‘ο μπαμπάς μου’», λέει ο Μπεν-Άρι αναφερόμενος στην Αμάντα, υπογραμμίζοντας την αφοσίωση του Λούσιερ στη μουσική του κληρονομιά.
*Πηγή: The Guardian*
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
