Oι ρίζες της διμερούς Ελληνο-Γαλλικής Φιλίας και συμπόρευσης στα Διεθνή και Ευρωπαϊκά δρώμενα ανάγονται, κατά βάση, στα «έργα και τις ημέρες» της ιστορικής Συνόδου Ειρήνης των Παρισίων, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος κατά την ομιλία του στην επιστημονική ημερίδα με θέμα «1919: Η Σύνοδος Ειρήνης Των Παρισίων Μέσα Από το Πρίσμα των Ελληνογαλλικών Σχέσεων των Αρχών του 20ου αιώνα», που συνδιοργανώθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος και τη Γαλλική Σχολή Αθηνών στο Γαλλικό Ινστιτούτο.
Ο κ. Παυλόπουλος αναφέρθηκε αναλυτικά στην εμβληματική παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Σύνοδο Ειρήνης των Παρισίων του 1919, σημειώνοντας ότι τα συστατικά στοιχεία του ηγετικού προτύπου, που ενσάρκωσε, έχουν έντονα τα στοιχεία του θεσμικού και πολιτικού κλασικισμού, και μάλιστα πέρα και έξω από τα σύνορα της Χώρας μας.
Παράλληλα, σημείωσε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος μας άφησε ένα κορυφαίο πρότυπο Ηγέτη και, κατά λογική ακολουθία, Ηγεσίας, υπογραμμίζοντας ότι μέσα από την λαμπρή, πολιτική και διπλωματική, παρουσία του στη Σύνοδο Ειρήνης των Παρισίων το 1919, δημιουργήθηκε ένα νέο, ισχυρό, Φιλελληνικό Κίνημα, το οποίο ξεπερνούσε τα όρια της Ευρώπης και έφθανε ως τις ΗΠΑ, ενώ σημείωσε ότι το Φιλελληνικό αυτό Κίνημα είχε πάρει διαστάσεις θερμής συμπαράστασης προς την Ελλάδα ιδίως στην Γαλλία.
Όπως εξήγησε, η διπλωματική δεινότητα και πληρότητα του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν τέτοια, ώστε η επιτυχία του εθεωρείτο από πολλούς συμμετέχοντες στη Σύνοδο δεδομένη, πέρα και έξω από τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση της Γαλλίας, παρά το γεγονός ότι ο Βενιζέλος αξιοποίησε στο ακέραιο, τις εξαιρετικές του σχέσεις με την Γαλλία, και κατ’ εξοχήν με τον τότε πρωθυπουργό της Ζωρζ Κλεμανσώ.
Από πλευράς Εθνικής Στρατηγικής, ο Ελευθέριος Βενιζέλος χρησιμοποίησε ως κυριότερη αντηρίδα διαπραγμάτευσης -συνακόλουθα δε και ως κυριότερο επιχείρημα- την εθνικότητα. «Δοθέντος ότι η γλώσσα δεν ήταν δυνατό, κατά τα δεδομένα της εποχής, να είναι το καθοριστικό κριτήριο ταυτότητας αναφορικά με τους κατοίκους των εδαφών, τα οποία διεκδικούσε η Ελλάδα. Και τούτο διότι, πολλές φορές τουλάχιστον, η εθνική συνείδηση δεν συνέπιπτε με το γλωσσικό ιδίωμα, συγκεκριμένα δε η συνείδηση αυτή ξεπερνούσε, και μάλιστα κατά πολύ, το ως άνω ιδίωμα» διευκρίνισε ο Πρόεδρος.
Αναφερόμενος στο διεθνές κύρος του Ελευθερίου Βενιζέλου κατά τη Σύνοδο, τόνισε ότι ο μεγάλος Ηγέτης, το είχε «χτίσει» επιμελώς τα προηγούμενα χρόνια της πρωθυπουργίας του, καθώς από το φθινόπωρο του 1917 και μετά, βρισκόταν, σχεδόν συνεχώς, στο εξωτερικό, ερχόμενος σ’ επαφή με όλους τους κορυφαίους πολιτικούς του Δυτικού Κόσμου.
Τόνισε, επίσης, ότι «οι μεγάλοι Ηγέτες αναδεικνύονται, κατ’ ανεξαίρετο σχεδόν κανόνα, μεσ’ από το “καμίνι” της λήψης εξίσου μεγάλων αποφάσεων. Ήτοι αποφάσεων οι οποίες, ιδίως υπό εξαιρετικά κρίσιμες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθώς και ανάλογες συνθήκες διεθνούς συγκυρίας, επηρεάζουν καθοριστικώς το μέλλον ενός Λαού, προς την κατεύθυνση της εκπλήρωσης της ιστορικής του αποστολής».
Μάλιστα, παρατήρησε, ότι το ηγετικό πρότυπο που μας κληροδότησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος διαπλάσθηκε πρωτίστως μέσω των μεγάλων αποφάσεων, τις οποίες έλαβε. «Και σε ό,τι αφορά την εσωτερική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας, και σε ό,τι αφορά την διεθνή της υπόσταση, με την πρόσθετη επισήμανση πως, ειδικώς ως προς την διεθνή σκηνή, το “ηγετικό βάρος” του Ελευθερίου Βενιζέλου ξεπέρασε, κατά πολύ, τα σύνορα της Ελλάδας και τον ανέδειξε, κατά γενική τότε ομολογία, σε κορυφαίο συνδιαμορφωτή των μεγάλων αποφάσεων που λήφθηκαν στα επιφανέστερα διεθνή fora του καιρού εκείνου» συμπλήρωσε.
Διευκρίνισε, ακόμη, ότι το ηγετικό πρότυπο του Ελευθερίου Βενιζέλου διαμόρφωσαν οι μεγάλες αποφάσεις του, και μάλιστα από την μια πλευρά εκείνες που ο Λαός μας -«τύχη αγαθή»- ενστερνίσθηκε και ακολούθησε και, από την άλλη πλευρά, εκείνες που, ατυχώς, ο Λαός μας υποτίμησε ή και αγνόησε, ανεξαρτήτως των αιτίων τα οποία οδήγησαν στο μοιραίο αυτό αποτέλεσμα. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της αλήθεια συνιστούν οι αποφάσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου κατά την Σύνοδο Ειρήνης των Παρισίων το 1919.
Περιγράφοντας, τον τρόπο, με τον οποίο ο Τύπος εκείνης της εποχής περιέγραψε την παρουσία Βενιζέλου στη Σύνοδο, αναφέρθηκε στους Times του Λονδίνου, που έκαναν λόγο για «προσωπικό θρίαμβο του Βενιζέλου» και συνέχισε λέγοντας πως το κύρος του Ελευθερίου Βενιζέλου εξύμνησαν, μεταξύ άλλων, η Γραμματέας του Λόιντ Τζορτζ, Φράνσις Στίβενσον, και ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη και μέλος της Αμερικανικής Αντιπροσωπείας στο Παρίσι Χένρι Μοργκεντάου, ο οποίος είχε πει: «Πρόκειται για έναν από τους πιο ελκυστικούς ανθρώπους του κόσμου».
Όσον αφορά την Γαλλία, ο κ. Παυλόπουλος, σημείωσε, ότι «ο θαυμασμός του Ζωρζ Κλεμανσώ για τον Ελευθέριο Βενιζέλο ήταν, σε σημαντικό βαθμό, προέκταση του σεβασμού του για την Αρχαία Ελλάδα και τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό».
Αναφορικά με την ημερίδα, ο κ. Παυλόπουλος την χαρακτήρισε «εμβληματική», υπογραμμίζοντας ότι η Σύνοδος Ειρήνης των Παρισίων, ως επιστέγασμα της λήξης του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, «σημάδεψε», κυριολεκτικώς, την μακρά αρχική περίοδο του 20ου αιώνα, ενός αιώνα με μεγάλες, ουσιαστικά «υπαρξιακές», αλλαγές για το μέλλον της ίδιας της Ανθρωπότητας.
«Αλλαγές, οι οποίες υπήρξαν το προϊόν της εναλλαγής επιτυχιών, αλλά και κραυγαλέων αποτυχιών, που κόστισαν πολύ, αφήνοντάς μας, τουλάχιστον, την παρακαταθήκη των διδαγμάτων ως προς το τι πρέπει ν’ αποφύγουμε, πάση θυσία, στο μέλλον, αφού η επανάληψη τέτοιων σφαλμάτων θα μπορούσε ν’ αποβεί μοιραία για τον Άνθρωπο και την Ανθρωπότητα» κατέληξε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Δήμητρα Κατσιμεντέ
