Η ιστορία του Ρασπούτιν και της επιρροής του στη Ρωσία κατά την κρίσιμη περίοδο της Αυτοκρατορίας. Φαίνεται σαν μυθιστόρημα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ένας αγράμματος και έκφυλος ψευτοκαλόγερος κατέστη ο πραγματικός κυρίαρχος της Ρωσίας σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της. Οι υπουργοί, οι στρατηγοί, οι μητροπολίτες και άλλοι ανώτατοι αξιωματούχοι διορίζονταν με την εύνοια του Ρασπούτιν και απολύονταν με τη δυσμένειά του. Ο πρίγκιπας Γιουσούπωφ, με τον φόνο του Ρασπούτιν, ήθελε να τερματίσει αυτή τη φοβερή κατάσταση και να προλάβει την κατάρρευση. Ήταν φανερό ότι ο ψευτοκαλόγερος λειτουργούσε ως όργανο μιας επίσης έκφυλης κλίκας αυλικών, και το δράμα Γιουσούπωφ – Ρασπούτιν εξέφραζε μια μακροχρόνια πάλη ανάμεσα σε δύο παρατάξεις στην ρωσική Αυλή.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β’ ανέβηκε στον θρόνο το 1894, χωρίς να το επιθυμεί πραγματικά. Προτιμούσε μια ήσυχη ζωή, αφιερωμένη στο κυνήγι και το ψάρεμα. Όμως, κληρονόμησε τον αυτοκρατορικό τίτλο από τον ισχυρό πατέρα του Αλέξανδρο Γ’ και δεν μπορούσε να αποποιηθεί την κληρονομιά του. Αποφάσισε να συνεχίσει το απολυταρχικό καθεστώς του πατέρα του, αν και ήταν μια μηδαμινότητα χωρίς γνώμη και θέληση. Παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Άλεξ της Έσσης, η οποία είχε την ικανότητα να καθοδηγεί τον τσάρο. Το οικογενειακό δράμα του ζεύγους επηρέασε σημαντικά την ψυχολογία τους, καθώς απέκτησαν τέσσερις κόρες πριν τον γιο τους το 1904, ο οποίος ήταν αιμοφιλικός. Η υγεία του διαδόχου έγινε το κυριότερο εθνικό ζήτημα, και η τσαρίνα κατέφευγε σε διάφορους τσαρλατάνους για θεραπεία, παραδίδοντας έτσι τη ζωή της σε απατεώνες που υποστήριζαν ότι διέθεταν θεϊκή δύναμη.
Στη Ρωσία επικρατούσε γενική διαφθορά και πνευματική αποσύνθεση. Το 1905, η Ιαπωνία ταπείνωσε τον ρωσικό στρατό και οι πολίτες βρέθηκαν σε μια κατάσταση απογοήτευσης και μηδενισμού. Οι πιο ακραίοι θρησκευτικοί και μυστικιστικοί σχηματισμοί εμφανίστηκαν, με τον Ρασπούτιν να προτείνει το τερατώδες δόγμα: «Αμαρτήστε μαζί μου για να συγχωρηθείτε».
Ο Γρηγόρης Εφήμοβιτς Ρασπούτιν, γεννημένος το 1869 στο χωριό Ποκρόβσκογιε της Σιβηρίας, αναδείχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα. Παρά την έλλειψη εκπαίδευσης, κατάφερε να εισέλθει στην Αυλή και να κερδίσει την εμπιστοσύνη της τσαρίνας. Στην αρχή, απολάμβανε τη ζωή του στο παλάτι, αλλά γρήγορα απέκτησε πολιτική επιρροή. Οι επιρροές του επεκτάθηκαν στην Εκκλησία και την πολιτική, δημιουργώντας μεγάλες αναταραχές που επέφεραν διωγμούς αντιπάλων του.
Το 1914, με την αρχή του μεγάλου πολέμου, ο Ρασπούτιν έγινε ο πραγματικός άρχοντας της Ρωσίας. Ο τσάρος Νικόλαος Β’ ανέλαβε την αρχιστρατηγία, ενώ η τσαρίνα διατηρούσε τον έλεγχο της χώρας μέσω του Ρασπούτιν. Στην αποτυχία του στρατού, οι κλίκες αυτής της περιόδου διαμόρφωσαν την κατάσταση της χώρας, μέχρι που η ανάγκη για αλλαγή οδήγησε σε συνωμοσίες και κινήσεις κατά του Ρασπούτιν. Τελικά, ο Γιουσούπωφ και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν, επιδιώκοντας την σωτηρία της Ρωσίας από την κατάρρευση.
Αν και η δολοφονία του Ρασπούτιν προκάλεσε μεγάλη αναταραχή, δεν άλλαξε την κατάσταση. Η τσαρίνα θρηνούσε για την απώλειά του, και η χώρα συνέχιζε να καταρρέει. Ο Γιουσούπωφ, αν και απέφυγε τις συνέπειες της επανάστασης, βρέθηκε μακριά από την πατρίδα του, σε μια ζωή μακριά από την ιστορική του σημασία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
