Η Ρόζαλιντ Φράνκλιν υπήρξε μια αναγνωρισμένη βιοφυσικός, αλλά η συμβολή της στην ανακάλυψη του DNA παραγκωνίστηκε. Η 25η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα DNA, τιμώντας μία από τις πιο καθοριστικές επιστημονικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα: τη δομή του DNA. Αυτή η ανακάλυψη καθόρισε τον μηχανισμό που επιτρέπει στα γονίδια να αναπαράγονται και να αποθηκεύουν πληροφορίες. Στους επιστήμονες που αναγνωρίστηκαν ως οι κύριοι δημιουργοί αυτής της σπουδαίας ανακάλυψης το 1953 ανήκουν οι Τζέιμς Γουάτσον, Φράνσις Κρικ και Μορίς Γουίλκινς, οι οποίοι τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1962 για τις έρευνές τους σχετικά με τη μοριακή δομή των νουκλεϊκών οξέων. Ωστόσο, σημαντικό μερίδιο της ανακάλυψης οφείλεται και στη Ρόζαλιντ Φράνκλιν, βιοφυσικό και χημικό-κρυσταλλογράφο. Δυστυχώς, η κυρίαρχη ανδροκρατία της εποχής, καθώς και ο πρόωρος θάνατός της, την εμπόδισαν να λάβει τη δίκαιη αναγνώριση που της άξιζε.
Το άρθρο του Μέλβιν Μπραγκ που δημοσιεύθηκε στο Independent, και αναδημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ, εξετάζει την προσωπικότητα της Φράνκλιν και τη σημαντική της συμβολή στην αποκάλυψη της δομής του DNA. Στην ιστορία της επιστήμης, καταγράφεται η αναγνωρίσιμη δήλωση του Τζέιμς Γουάτσον ότι πολλοί πιστεύουν πως της έκλεψαν την ανακάλυψη, αλλά η ίδια γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν την τιμήσαμε όσο θα έπρεπε.
Η Φράνκλιν εργάστηκε στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου, όπου ασχολήθηκε με τη δομή του DNA, ενώ οι Γουάτσον και Κρικ εργάζονταν παράλληλα στο Εργαστήριο Κάβεντις στο Κέιμπριτζ. Η Φράνκλιν ήταν μοναδική ανάμεσα στους τέσσερις επιστήμονες, καθώς δεν βραβεύθηκε με Νόμπελ. Η απουσία αναγνώρισης της συνεισφοράς της επηρεάστηκε και από τις παρεξηγήσεις που επικρατούσαν ανάμεσα στους ερευνητές. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Κρικ και ο Γουάτσον, χωρίς την παρέμβαση της Φράνκλιν, δεν θα είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν το μοντέλο της διπλής έλικας.
Σύμφωνα με τους γνωρίζοντες, το γεγονός ότι η Φράνκλιν δεν δέχτηκε ποτέ να αναγνωρίσει τη δουλειά των άλλων ερευνητών αλλά και η ακαδημαϊκή ανδροκρατία που την περιέβαλε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της έρευνάς της. Οι σχέσεις της με τους συναδέλφους της παρέμειναν δύσκολες, γεγονός που την οδήγησε σε κοινωνική απομόνωση. Ο Γουάτσον σημειώνει ότι το DNA δεν την «απασχολούσε» όσο έπρεπε, κάτι που φαίνεται ότι περιόρισε την επιτυχία της στην έρευνα.
Τέλος, ο πρόωρος θάνατος της Φράνκλιν στα 37 της χρόνια από καρκίνο, καθόρισε την κληρονομιά της. Η συμβολή της στην επιστημονική κοινότητα έμεινε κρυμμένη για πολλά χρόνια, με τον Γουίλκινς να τονίζει ότι κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε κάνει η Φράνκλιν στην έρευνά της.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
