Αφιερωμένο στη ζωή και την πορεία του Σπύρου Λιναρδάτου, ενός σπουδαίου δημοσιογράφου που αγωνίστηκε για τις ιδέες του.
Στις 15 Οκτωβρίου 2004 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών, ο Σπύρος Λιναρδάτος, διακεκριμένος δημοσιογράφος και εκλεκτός συνεργάτης του Βήματος.
Ο Λιναρδάτος υπήρξε πρύτανης του πολιτικού ρεπορτάζ — προικισμένος γαρ με άρτια μόρφωση και υψηλού επιπέδου πολιτική κρίση, συγγραφέας και μεταφραστής. Πέραν τούτων, ο κεφαλλονίτης δημοσιογράφος (είχε γεννηθεί στο Ληξούρι το 1923) διακρίθηκε για την ενεργό συμμετοχή του στους αγώνες της Αριστεράς και στον πολιτικό βίο της χώρας εν γένει.
Χαρακτηριστικό του ήθους και της ιδιοσυγκρασίας του Λιναρδάτου είναι το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Πολιτικοί & Πολιτική, 70 χρόνια αναμνήσεις – αγώνες – ντοκουμέντα, όπου περιγράφονται τα της αρνήσεώς του να υπογράψει, ως εξόριστος στη Μακρόνησο, δήλωση αποκήρυξης του Κομμουνιστικού Κόμματος και του κομμουνισμού.
Καθώς προχωρούσαμε προς άγνωστη για μας κατεύθυνση, ακούσαμε από δεξιά, από το ύψωμα, όπου ήταν και κάποια γραφεία, πυροβολισμούς. Ήταν φανερό ότι ήταν εκφοβιστικοί, για να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα. Όπως θα μάθουμε αργότερα, κάποιοι εξ ημών οδηγήθηκαν σε ανακριτικά γραφεία και τόπους βασανιστηρίων, με άλλα λόγια σε εθνική αναμόρφωση.
Μετά από λίγες ώρες, μας έδιωξαν με χτυπήματα και σπρωξιές προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχαμε μπει. Ανάμεσα στους άλλους, βρέθηκε και ο αξέχαστος Κατράκης, ο Μανώλης, ο ηθοποιός, που είχε περάσει λίγο πριν από μένα το στάδιο αυτό της αναμόρφωσης και με σκέπασε με κάποιο σακάκι.
Για αρκετές ώρες συνεχίστηκε αυτό που θύμιζε αρχαία τραγωδία…
*Η κεντρική φωτογραφία του παρόντος άρθρου, όπου εικονίζεται το Β’ Τάγμα Σκαπανέων Μακρονήσου το 1948, προέρχεται από το Φωτογραφικό Αρχείο Νίκου Μάργαρη (ΑΣΚΙ/Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας).
