Της Αλεξάνδρας Γούτα
«Το κρασί δεν είναι απλά ένα ποτό. Είναι ένα ταξίδι, είναι πολλοί διαφορετικοί σταθμοί και πολλές διαφορετικές ιστορίες. Αυτό το ταξίδι είναι που κάνει τα μάτια των ανθρώπων γύρω από ένα τραπέζι να γυαλίζουν, όχι το αλκοόλ. Για εμένα, το τέλειο γιορτινό τραπέζι είναι οκτώ άτομα, που πίνουν οκτώ διαφορετικά κρασιά, κάνοντας αυτό το πανέμορφο ταξίδι με τόσους σταθμούς». Με τις λίγες αυτές φράσεις, ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ο πρώτος Ελληνας Master of Wine (MW) και μέλος μιας κλειστής ομάδας επαγγελματιών, που αριθμεί μόλις περίπου 400 εκπροσώπους σε όλον τον κόσμο (λαμβάνουν τον τίτλο του/της MW μέσα από μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία εκπαίδευσης και πιστοποίησης), περιγράφει στο περιοδικό “ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ” του ΑΠΕ-ΜΠΕ αυτό που θεωρεί ιδανική ισορροπία για τα τραπέζια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Όπως λέει, ακόμη και για ανθρώπους που δεν γνωρίζουν πολλά από κρασί, η γευστική περιήγηση στους “ δρόμους” διαφορετικών κρασιών ισοδυναμεί με ένα ταξίδι σε γεύσεις, χρώματα και αρώματα, ικανό να εμπνεύσει ενθουσιασμό: «Υπάρχει η λανθασμένη άποψη ότι όταν “ μπερδεύεις” τα κρασιά ή και τα διάφορα ποτά μεταξύ τους, μεθάς πιο εύκολα. Αυτό δεν ισχύει και το κατέρριψε ως άποψη μια πολύ προσεκτική έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης» σημειώνει, εξηγώντας ότι το γιορτινό τραπέζι μπορεί να περιλαμβάνει περισσότερα από ένα κρασί.
«Παντρεύουμε» υποχρεωτικά το κρασί με το φαγητό;
«Με τον τρόπο που τρώμε στην Ελλάδα, με όλα τα φαγητά ταυτόχρονα στη μέση του τραπεζιού και με τσιμπολόγημα επί ώρες, δεν είμαι υπέρ του παντρέματος του κρασιού με συγκεκριμένο φαγητό. Αυτό που προτείνω είναι να ακολουθείται μια καλή σειρά. Λέμε πως καθόμαστε στο τραπέζι πεινασμένοι, διψασμένοι και με οξυμένες τις αισθήσεις. Έτσι προτείνεται να ξεκινάμε με τα λιγότερο αρωματικά και πιο υδαρά φαγητά κι αφού χορτάσουμε λίγο την πείνα μας και αν υπάρχει ακόμη όρεξη, να περνάμε στις πιο αρωματικές και βαριές γεύσεις και σε μικρότερες ποσότητες. Το ίδιο ισχύει και για το κρασί» επισημαίνει.
«Ξεκινάμε το γεύμα μας με σαμπάνια ή ένα ωραίο αφρώδες κρασί, μετά περνάμε σε ένα ελαφρύ λευκό, όπως μοσχοφίλερο ή μαλαγουζιά, για τη συνέχεια μπορούμε να διαλέξουμε ένα λευκό πιο βαρύ, π.χ., ασύρτικο περασμένο από βαρέλι, μετά να συνεχίσουμε με ένα ελαφρύ κόκκινο, μετά με ένα πιο βαρύ ερυθρό και στο τέλος να επιλέξουμε ένα γλυκό κρασί» λέει κι εξηγεί ότι ο λόγος που προτιμούμε το κρασί στα γιορτινά μας τραπέζια έναντι άλλων ποτών, είναι αφενός ότι έχει καθιερωθεί στο μυαλό μας ως “ premium” προϊόν -άρα κατάλληλο για ιδιαίτερες περιστάσεις- και αφετέρου ότι συνδυάζεται με φαγητό, όπως και η μπίρα, το ούζο και το τσίπουρο.
Μήπως «θυσιάζουμε» μεγάλα κρασιά;
Μήπως η υπερκατανάλωση φαγητού στη διάρκεια των γιορτών και η πληθώρα διαφορετικών εδεσμάτων στο τραπέζι, είναι συνθήκες ικανές να “ θυσιάσουν” ένα εξαιρετικό κρασί, υπό την έννοια ότι το καταναλώνουμε χωρίς να το απολαμβάνουμε; ήταν ένας προβληματισμός που θέσαμε στον κ.Λαζαράκη.
«Μεγάλο μέρος των εξαιρετικών κρασιών του πλανήτη καταναλώνονται”, σύμφωνα με τον Master of Wine, “ από λάθος ανθρώπους και με λάθος συνθήκες. Μπορεί για παράδειγμα μια παρέα δέκα ανθρώπων να διαθέσουν από 100 ευρώ έκαστος για να αποκτήσουν μια φιάλη των 1000 ευρώ και αντί να το πιουν, να περάσουν όλο το βράδυ …μυρίζοντας τα… 75 ml που τους αναλογούν… ή άνθρωποι με οικονομική άνεση να παρουσιάσουν στο τραπέζι τόσο πολλά κι ακριβά κρασιά που οι συνδαιτυμόνες θα τα καταναλώσουν εντελώς μεθυσμένοι, χωρίς να μπορούν ν΄ αντιληφθούν την αξία τους… Για εμένα, το κρασί πίνεται σωστά, όταν η παρέα περνάει πραγματικά όμορφα την ώρα που το καταναλώνει…» λέει.
Ποια η θέση των ελληνικών κρασιών στα γιορτινά τραπέζια διεθνώς;
Σύμφωνα με τον κ.Λαζαράκη, «τα ελληνικά κρασιά έχουν μπει πλέον στην πρώτη εθνική, αλλά δεν παίζουν ακόμη Champions League… Τις γιορτινές μέρες, οι άνθρωποι ανά την υφήλιο, που πραγματικά ενδιαφέρονται για το κρασί, θα κατέβουν στο κελάρι και θα ψάξουν μια σπάνια φιάλη ή θα κάνουν το ίδιο σε μια κάβα. Κάποιοι βέβαια και στο εξωτερικό αγαπούν το ελληνικό κρασί και ίσως το επιλέξουν για ένα γιορτινό τραπέζι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει trend».
Κάνοντας λάθη με τη σαμπάνια
Η σαμπάνια είναι «το απόλυτο κρασί της γιορτής», μόνο που γύρω της υπάρχουν …παρανοήσεις. «Πρώτον, σαμπάνια είναι μόνο το αφρώδες κρασί που παράγεται με τον συγκεκριμένο τρόπο της σαμπάνιας και εμφιαλώνεται στην Καμπανία της Γαλλίας. Όλα τα υπόλοιπα κρασιά, που δεν πληρούν αυτά τα τρία χαρακτηριστικά (παραγωγή και εμφιάλωση στην Καμπανία, συγκεκριμένος τρόπος παραγωγής), είναι αφρώδεις οίνοι. Ναι, η σαμπάνια είναι το απόλυτο κρασί της γιορτής, αλλά όπως έχουμε όλοι διαπιστώσει σε γαμήλιες τελετές, τείνουμε να καταναλώνουμε γενικά τα αφρώδη κρασιά με γλυκά, κάτι που το βρίσκω τραγικό. Η σαμπάνια είναι το απόλυτο απεριτίφ κρασί. Μπορούμε να τη συνδυάσουμε άριστα με σολομό ή χαβιάρι, ποτέ με γλυκό» επισημαίνει.
Λευκή ή ροζ σαμπάνια στο γιορτινό τραπέζι; είναι το τελευταίο ερώτημα προς τον κ.Λαζαράκη. «Εξαρτάται» είναι η απάντηση. «Εξαρτάται από το ποιοι κάθονται σε αυτό το τραπέζι. Η ροζ σαμπάνια είναι ένα κρασί με ερωτικές υπόνοιες. Άρα θα ταίριαζε περισσότερο για να γιορτάσει ένα ζευγάρι που αισθάνεται ερωτικό πάθος»…
