Η Συμφωνία Λονδίνου αναδεικνύει τη σημασία της ανεξαρτησίας της Κύπρου και την ιστορική διαχείριση του Κυπριακού. Ο πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας, κ. Μπουλέν Ετσεβίτ, προσέφερε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που δημοσιεύθηκε την 21η Ιουλίου 1985. Στην παρέμβασή του, ζητήθηκε από τον κ. Μαύρο και εμένα να σχολιάσουμε τα λεγόμενά του, το οποίο πράξαμε με ευχαρίστηση στις 24 και 25 Ιουλίου. Στο Βήμα της 28ης Ιουλίου, ο κ. Μαύρος ανέφερε και τις δικές μου απόψεις, ενώ εγώ αποφάσισα να μην κρίνω το κείμενό του.
Απάντηση στην κριτική του κ. Μαύρου σχετικά με τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου έγινε αναγκαία, καθώς το καλοκαίρι του 1974, ο ίδιος ήταν επιτόπου ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Θα αποφύγω λοιπόν να στηρίξω τις απόψεις μου σε επιφανειακές εκτιμήσεις, εστιάζοντας σε ουσιώδη σημεία της κριτικής του.
Ο κ. Μαύρος υποστήριξε πως οι εν λόγω συμφωνίες αποτέλεσαν την αφετηρία της τραγωδίας της Κύπρου, θεωρώντας τες πανωλεθρία της Ελληνικής Διπλωματίας. Ωστόσο, ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, αναγνωρισμένος εκπρόσωπος του Ελληνισμού της Κύπρου, συνεργάσθηκε στις συνθήκες και τις υπέγραψε ως θρίαμβο, αναδεικνύοντας την αντίφαση στην κριτική του κ. Μαύρου.
Οι συμφωνίες, αν και αντικείμενο αμφισβήτησης, απέφεραν κάποιες σημαντικές βελτιώσεις στην κατάσταση της Κύπρου και καθόρισαν τη σταθερότητα στην περιοχή.
Η Συμφωνία του Λονδίνου υπεγράφη στις 19 Φεβρουαρίου 1959, εν μέσω πολυάριθμων διεθνών διαβουλεύσεων και περιείχε τις βάσεις για την ίδρυση ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου. Η διάσκεψη, στην οποία συμμετείχαν οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας καθώς και οι ηγέτες των Κυπρίων, αποδείχθηκε καθοριστική για την πορεία της Μεγαλονήσου.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
