Η μετακίνηση «6» στο 13033, απέκτησε μια διαφορετική υπόσταση, φέρνοντάς την κοντύτερα σε μια από τις μεγαλύτερες αγάπες της. Επέλεξε να συνδέσει τη σωματική, την πνευματική άσκηση και τη δημιουργία, ενώ τα «κλικ» της καραντίνας της πανδημίας του κορονοϊού, απέκτησαν ένα διαφορετικό συμβολισμό. Η Μαρία Καρκανάκη, μια νέα γυναίκα, μητέρα και σύζυγος από το Ηράκλειο, μετέτρεψε αυτή την περίοδο – τις 62 μέρες της πρώτης και τις 111 μέχρι σήμερα μέρες, της δεύτερης καραντίνας- για να αποτυπώσει μέσα από τον φωτογραφικό της φακό, τα συναισθήματα κυρίως που αναδύθηκαν, στη δύσκολη αυτή περίοδο, αλλά και τη νέα καθημερινότητα που εισέβαλε στη ζωή των οικογενειών. Όπως είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η λάτρης της φωτογραφίας Μαρία Καρκανάκη, ο φόβος, η απομόνωση, η νοσταλγία, η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, ακόμη και η ελπίδα, όταν αποτυπώνονται, δείχνουν να είναι καταστάσεις και συναισθήματα που μπορείς να τα διαχειριστείς διαφορετικά. «Τα κάνεις εικόνα και τα αντιμετωπίζεις με διαφορετική αντοχή, με διαφορετική δύναμη» λέει, βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες, που επέλεξε όλο αυτό το διάστημα να τις μοιράζεται καθημερινά με τους ανθρώπους, μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αυτές οι φωτογραφίες μέσα από τη δική της ματιά επιχειρούν να δώσουν μορφή σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση.
«Δεν σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή όλο αυτό το υλικό, όταν πια θα είναι παρελθόν αυτή η περίοδος, θα είναι ένα υλικό που θα μας θυμίζει ό,τι ζήσαμε. Περισσότερο ήθελα να κρατήσω τον εαυτό μου και το μυαλό μου σε εγρήγορση. Να μην πάψω να συνδέομαι με κάτι που αγαπώ τόσο πολύ, όπως είναι η φωτογραφία. Μέσα στο σπίτι με όλη την οικογένεια, να μοιραζόμαστε τον άπλετο χρόνο που δεν είχαμε να κάνουμε κάτι και συνεχώς ανακυκλώναμε τις συζητήσεις που πήγαζαν από ό,τι ζούσαμε. Η φωτογραφία και η απόφαση να πάρω τη φωτογραφική μηχανή και να αποτυπώνω στιγμές και συναισθήματα, ήταν το στοιχείο που μας κράτησε κοντύτερα, με την ελπίδα ότι το επικοινωνούμε με τους φίλους και τους γνωστούς μας. Τους ανθρώπους που πάψαμε να βλέπουμε λόγω των συνθηκών. Η φωτογραφία και το “ κλικ” της ημέρας έγινε υπόθεση όλης της οικογένειας και μπήκε στη ζωή μας με έναν τρόπο λυτρωτικό» είπε η Μαρία Καρκανάκη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία όπως εξήγησε, είχε την ευκαιρία να μιλάει καθημερινά με τα δύο αγόρια της για την δύσκολη αυτή περίοδο, προσεγγίζοντας το θέμα όχι με τη διάσταση του φόβου όπως εξηγεί, αλλά με τη διάσταση της υπευθυνότητας και της ανάγκης τα συναισθήματα να βγουν προς τα έξω, να ειπωθούν, «να μη μείνουν μέσα και να θολώσουν τη σκέψη ή την ψυχή».
Η φωτογράφος από το Ηράκλειο, όπως λέει, φωτογράφισε τη φύση, φωτογράφισε τα παιδιά της, ακόμη και τους γονείς της που την περίμεναν καρτερικά να περάσει από το σπίτι τους και να τη δουν στέκοντας πίσω από το παράθυρο.
«Ήταν και είναι πρωτόγνωρο όλο αυτό, αν και διακρίνω ότι πλέον έχουμε εξοικειωθεί περισσότερο με την κατάσταση που βιώνουμε. Πλησίασα περισσότερο τη φύση και κράτησα αναγκαστικά σε απόσταση τους ανθρώπους, που μέχρι τότε ήταν και εξακολουθούν να είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, προκειμένου να τους προστατεύσω. Είδα τους γονείς μου πώς είναι από μακριά και στο βλέμμα τους διάβασα, έναν εαυτό που δεν είχα γνωρίσει. Δεν είναι υπερβολή. Νομίζω ότι συνδέθηκα και εγώ και τα παιδιά μου, περισσότερο μαζί τους. Είναι απίστευτες οι συζητήσεις που κάνουμε με τα παιδιά όταν επιστρέφουμε από την “ μετακίνηση 6” και φτάνει η ώρα της επιλογής για τη φωτογραφία της ημέρας» εξηγεί η Μαρία Καρκανάκη που κρατώντας τις φωτογραφίες αυτές, προσθέτει ότι και η ίδια κατάφερε μέσα από αυτό τον τρόπο, να δώσει τις απαντήσεις της σε ερωτήματα που τη βασάνιζαν και σχετίζονταν με αυτό το νέο δεδομένο που μπήκε στη ζωή μας.
«Σκεφτόμουν και σκέφτομαι συχνά, μετά από όλο αυτό τι θα μείνει. Τι θα μείνει μέσα στους ανθρώπους, τι θα αφήσει στις ψυχές μας και στις συμπεριφορές μας» λέει, συμπληρώνοντας όμως ότι έχει εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, ότι μετά από αυτό, ίσως νοιάζεται περισσότερο τον διπλανό του και αποφασίσει να κρατήσει στη ζωή του, εκείνα που πια γνωρίζει καλά, πως είναι τα σημαντικά.
«Η υγεία μας, οι δικοί μας άνθρωποι και οι στιγμές που μοιραζόμαστε. Αν δεν μας άφησε όλη αυτή η περίοδος που ζούμε, μια λαχτάρα να συνδεθούμε με τους ανθρώπους μας και τον τόπο μας, αν αυτό που έχει μπει στη ζωή μας, δεν γίνει ένα μεγάλο μάθημα για το πώς μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό που ονομάζουμε κανονικότητα πιο συνειδητοποιημένοι, νομίζω θα έχουμε αφήσει μια μεγάλη ευκαιρία, να πάει χαμένη».
Η Μαρία Καρκανάκη από τα δεκάδες «κλικ» της πανδημίας ξεχωρίζει αρκετά. «Ανέκαθεν μου άρεσε να μιλάω μέσα από τις εικόνες μου, να προκύπτουν διάλογος και πολλαπλές αναγνώσεις, ανάλογα με τα βιώματα του θεατή. Θεματικές άλλοτε πιο ανθρωποκεντρικές από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον ή να υπονοούν την ανθρώπινη παρουσία, καθώς επίσης και εικόνες από το αστικό τοπίο. Κοίταξα τη γειτονιά μου καλύτερα, με νέα οπτική κι ερεθίσματα, αποτύπωσα την καθημερινότητα μου».
Όσο για τις φωτογραφίες που αποτύπωσε και κάποιες από αυτές έχει μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους, λέει ότι δεν είναι η ώρα για να αποφασίσει τι θα τις κάνει.
«Σκέφτομαι ίσως και μια ατομική ή ομαδική έκθεση. Ήδη έχω ήδη στείλει μια εικόνα στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης σε μια αντίστοιχη δράση που έγινε διαδικτυακή έκθεση. Νομίζω όμως, ότι υπάρχουν ακόμη μερικά “ κλικ” να αποτυπώσω» λέει και πιάνει τη φωτογραφική της μηχανή. Ο καιρός στην Κρήτη εξηγεί, αυτές τις ημέρες είναι ηλιόλουστος και το φως του ήλιου κάνει ακόμη πιο όμορφες τις φωτογραφίες.
Ουρανία Μωραίτη
