Ανακαλύψτε τη μαγεία του Pulp Fiction, του αριστουργήματος του Κουέντιν Ταραντίνο, που συνεχίζει να γοητεύει 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ο ορισμός της έννοιας pulp είναι ένα κλείσιμο του ματιού από την πλευρά του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Κουέντιν Ταραντίνο. Η ταινία δεν επρόκειτο να είναι μια τυπική υποψήφια παραγωγή για τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών, πόσο μάλλον η πραγματική νικήτρια. Παρόλα αυτά, το Pulp Fiction έχει μια μαγκιά που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Ταραντίνο, ένας πραγματικός γνώστης του κινηματογράφου, θα μπορούσε να δει το μέλλον της ταινίας μπροστά του – τον Χρυσό Φοίνικα, το Όσκαρ σεναρίου, το πέρασμα σε ένα καθαρόαιμο φαινόμενο της ποπ κουλτούρας.
Η μετάβαση από την εναρκτήρια σκηνή, όπου ένα ζευγάρι παράνομων αποφασίζει να ληστέψει ένα ολόκληρο εστιατόριο του Λος Άντζελες, στο σφυριχτό surf rock της ερμηνείας της Μισιρλού από τον Ντικ Ντέιλ στους τίτλους τέλους μοιάζει σαν ο Κερτ Κομπέιν να παίζει το riff του Smells Like Teen Spirit. Ο ηλεκτρισμός του Pulp Fiction είναι τόσο έντονα αδιαμφισβήτητος και σίγουρα ο ίδιος ο Ταραντίνο πρέπει να το γνώριζε.
Ο Ταραντίνο είναι αρχιτέκτονας και αλχημιστής. Το ίδιο ένστικτο που τον οδήγησε να χτίσει την καριέρα του σε ακριβώς 10 ταινίες, τροφοδοτεί την έξυπνη, αχρονική δομή του Pulp Fiction, η οποία παρατάσσει τρεις ιστορίες σε ένα θεματικά ουσιαστικό σύνολο που είναι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του. Η σημαντικότερη καινοτομία του Pulp Fiction είναι ότι ο πνευματώδης, διαλεκτικός τόνος του Ταραντίνο διέφερε κατά πολύ από τη στιλιζαρισμένη γλώσσα των κλασικών ταινιών του είδους.
Η πρώτη και η τελευταία σκηνή στο Pulp Fiction ορίζουν το χρονικό πλαίσιο της ταινίας, γεγονός που κάνει την απόφαση του Τζουλς τόσο συγκινητική, σαν να έχει σταματήσει ο ίδιος ο χρόνος. Ο τρόπος με τον οποίο οι χρονογραμμές συγκλίνουν εκείνη τη στιγμή είναι εξαιρετικά κομψός και αυξάνει την ένταση.
