Ανακαλύψεις του James Webb αποκαλύπτουν τη διαδικασία που ακολουθεί η μαύρη τρύπα του Γαλαξία κατά την κατανάλωση αερίου. Η εξαιρετική υπέρυθρη ικανότητα του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb παρέχει πολύτιμα στοιχεία για το πολύπλοκο περιβάλλον γύρω από τον Τοξότη Α*, τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας, που έχει μάζα 4 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Το James Webb αφιέρωσε περισσότερο χρόνο παρατήρησης σε σχέση με προηγούμενες απόπειρες και κατέγραψε τις λάμψεις που παράγονται από μάζες αερίου λίγο πριν χαθούν μέσα στο κοσμικό τέρας.
Παρόλο που η ίδια η μαύρη τρύπα είναι αόρατη, οι αστρονόμοι έχουν τη δυνατότητα να παρατηρήσουν τον δίσκο συσσώρευσης, ο οποίος αποτελείται από διάπυρο υλικό που περιφέρεται γύρω από τον ορίζοντα των γεγονότων – την κομβική γραμμή πέρα από την οποία τίποτα, ούτε το φως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη της μελανής οπής. Ο Χάουαρντ Μπάσχαους από το Ινστιτούτο Επιστήμης Διαστημικού Τηλεσκοπίου, μέλος της ερευνητικής ομάδας, εξήγησε ότι οι μάζες αερίου συγκρούονται η μία με την άλλη και σε ορισμένες περιπτώσεις συμπιέζονται από τα ισχυρά μαγνητικά πεδία στον δίσκο συσσώρευσης.
Όπως επισημαίνει ο Φαράντ Γιούσεφ-Ζάντε από το Πανεπιστήμιο Northwestern, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στο The Astrophysical Journal Letters, ο δίσκος συσσώρευσης αποτελεί μια χαοτική περιοχή γεμάτη αναταράξεις, με το αέριο να γίνεται ολοένα πιο χαοτικό καθώς πλησιάζει τη μαύρη τρύπα. Σύμφωνα με τη μελέτη, το υλικό του δίσκου φαίνεται να προέρχεται από τους ανέμους κοντινών άστρων, ενώ το 90% αυτού του υλικού καταλήγει στη μαύρη τρύπα, με το υπόλοιπο να εκτοξεύεται πίσω στο Διάστημα.
Το James Webb πραγματοποίησε συνολικά 48 ώρες παρατήρησης μέσα σε ένα χρόνο, σημαντικά περισσότερο από ότι άλλα τηλεσκόπια έχουν διαθέσει για τη μελέτη του Τοξότη Α*. Μέχρι σήμερα, οι αστρονόμοι είχαν καταφέρει να καταγράψουν μόνο τις πιο έντονες λάμψεις, αν και η μαύρη τρύπα του Γαλαξία εκπέμπει περίπου τρεις λάμψεις ανά 24 ώρες και θεωρείται σχετικά ήσυχη. Οι μαύρες τρύπες είναι παρούσες στα κέντρα όλων των γαλαξιών και συχνά εκπέμπουν ριπές ακτινοβολίας κατά την κατανάλωση πλανητών ή αστεριών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ακτινοβολία τους μπορεί να ξεπεράσει τη λαμπρότητα ολόκληρων γαλαξιών, με τις κεντρικές μαύρες τρύπες να ονομάζονται κβάζαρ, φαινόμενα τόσο φωτεινά ώστε να είναι ορατά από την άλλη άκρη του Σύμπαντος.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
