Ανακαλύψτε την πολυφωνική οικογενειακή σάγκα του Πολ Μάρεϊ, όπου οι κρίσεις της ζωής συνυφαίνονται με αναζητήσεις ταυτότητας. Το «Τσίμπημα της μέλισσας» του Πολ Μάρεϊ, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός και μεταφράστηκε από την Κλαίρη Παπαμιχαήλ, είχε τη χαρά να περιληφθεί το 2023 στη βραχεία λίστα του βραβείου Μπούκερ. Στη λίστα αυτή, το έργο ανταγωνίστηκε τους διάσημους Paul (Murray, Lynch, Harding), με το βραβείο τελικά να απονέμεται στο «Τραγούδι του προφήτη» του Π. Λιντς (στα ελληνικά από τον Gutenberg, μτφ. Μαρία Αγγελίδου – Άγγελος Αγγελίδης, 2024). Η ιστορία εστιάζει στην οικογενειακή σάγκα των Μπαρνς, που εκτυλίσσεται μετά την ιρλανδική κρίση του 2008, κοντά στο Δουβλίνο, και καταγράφει τις επιπτώσεις της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στην καθημερινότητά τους. Η επιχείρηση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων του πατέρα Ντίκι καταρρέει, ενώ η μητέρα Ιμέλντα νοσταλγεί τη χαμένη της ευημερία. Ο 12χρονος Πι Τζέι αναζητά τον ψηφιακό του φίλο Ίθαν στα διαδικτυακά παιχνίδια, ενώ η μεγαλύτερη αδελφή του Κας βιώνει τις προκλήσεις της εφηβείας, ανακαλύπτοντας τη φιλία, το σεξ, και την αβεβαιότητα ενός κόσμου που βρίσκεται σε κρίση.
Οι σελίδες που περιγράφουν τις εφηβικές συμπεριφορές είναι εξαιρετικά επιτυχημένες μέσα στο έργο, το οποίο, αν και εκτείνεται σε 800 σελίδες με πολλές αναδρομές και επαναλήψεις, καταφέρνει να αποδώσει την επίδραση του παρελθόντος στο παρόν. Σε κάθε μεγάλο κεφάλαιο, ο αφηγητής αλλάζει, επηρεάζοντας την οπτική και τη γλώσσα της αφήγησης. Για παράδειγμα, το κεφάλαιο της Ιμέλντα γράφεται χωρίς στίξη, απηχώντας την ασυνάρτητη ροή των σκέψεών της και το πώς οι μνήμες και οι απώλειες επιδρούν στη ζωή της.
Το έργο αντικατοπτρίζει επιρροές από συγγραφείς όπως ο Τζόναθαν Φράνζεν και ο Φώκνερ, συνδυάζοντας τους ιρλανδικούς μύθους με αναφορές σε σύγχρονους συγγραφείς όπως ο Στίβεν Κινγκ και η Σίλβια Πλαθ. Μέσα από τις αδυναμίες της οικογένειας, αποκαλύπτονται οι κοινωνικές εμμονές και τα αδιέξοδα, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την πραγματικότητα και την ταυτότητα των ηρώων.
«Πρέπει να πετάξουμε τις μάσκες μας», αναφέρει ένας δευτερεύων χαρακτήρας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τον αληθινό εαυτό μας, μια πρόκληση που αφορά τόσο την προσωπική όσο και τη συλλογική μας ύπαρξη. Στο τέλος, η αναγκαιότητα της αποδοχής και της αλληλεγγύης αναδεικνύεται ως κεντρικό θέμα της αφήγησης, με την επιτυχία του έργου να έγκειται στην ικανότητά του να συνδυάζει την πολυφωνία με την ειλικρίνεια.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
