Τα τελευταία χρόνια σε πολλές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, από τη Μαδρίτη ίσαμε το Ρέικιαβικ, έχουν αναδυθεί πρωτοβουλίες πολιτών, που συγκεντρώνουν, επεξεργάζονται και προωθούν προτάσεις για τη βελτίωση της καθημερινής ζωής.
Στόχος είναι να συναποφασίζεται πού θα διατεθούν και πού χρειάζεται να δωθούν τα κρατικά κονδύλια για τα δημόσια έργα.
Το κίνημα για τη λήψη κοινών αποφάσεων έχει αρχίσει να διογκώνεται, όμως το πρόβλημα είναι να συμφωνήσουν όλοι σε κάτι.
Με γνώμονα το ζήτημα της ομόνοιας, οι ερευνητές του Ισπανικού Κέντρου Κοινωνικών Μελετών (SCIC) επεξεργάσθηκε ένα πρόγραμμα τύπου “μηχανικής μάθησης” (machine
learning), που αναλύει τις διαφορετικές απόψεις και αναζητεί σε αυτές κοινά σημεία, πάνω στα οποία θα στηριχθεί η όποια συμφωνία.
Έως σήμερα, διάφορα άλλα προγράμματα επιτρέπουν στους πολίτες να καταθέσουν τη γνώμη τους,
όμως δεν δίνει τη δυνατότητα μίας συνεξέτασης αυτής τους της άποψης με τους αιρετούς, ή τους βουλευτές και τους νομοθέτες.
Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης: εκεί όπου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχει κανείς σε διευρυμένα βήματα διαλόγου με δομημένη μορφή, η τεχνητή
νοημοσύνη μπορεί να παρέμβει και να αναλύσει,
μέσω της machine learning, μεγάλες ποσότητες δεδομένων, να τα συσχετίσει μεταξύ τους και να βρει κοινά σχέδια,
με τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό απ’ όσο θα το έκανε ένας συντονιστής.
Επίσης, δύναται να εντοπίσει και άλλους κοινούς συσχετισμούς, που ο ανθρώπινος παράγοντας δεν έχει αντιληφθεί.
