Μέχρι το ΣτΕ έφτασε η υπόθεση ενός αυτοκινούμενου τροχόσπιτου που έφτασε στη χώρα από την Σουηδία μεταφέροντας παράνομους μετανάστες.
Μετά την Ιντερπόλ, που αναζήτησε το όχημα, το θέμα έφτασε και στα ελληνικά Δικαστήρια μετά από σχετικές κινήσεις της ιδιοκτήτριας εταιρείας.
Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2002 όταν ένας αλλοδαπός νοίκιασε το εν λόγω τροχόσπιτο στη Σουηδία για να κάνει δήθεν διακοπές στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα όμως το ήθελε για να μεταφέρει 8 παράνομους μετανάστες.
Ενοικιαστής και λαθρομετανάστες συνελήφθησαν στο λιμάνι της Πάτρας και η εταιρεία ενοικίασης αναζήτησε μέσω Interpol και Europol, τόσο το τροχόσπιτο, που δημεύθηκε και το οποίο δεν θα της επιστραφεί, αλλά και αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη κ.λπ., την οποία ουδέποτε θα λάβει.
Ο διακινητής καταδικάστηκε
Μετά την σύλληψη του, ο διακινητής καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ποινή φυλάκισης 3 ετών και 4 μηνών και χρηματική ποινή 10.000 ευρώ, ενώ στο δεύτερο βαθμό η ποινή μειώθηκε σε φυλάκιση 11 μηνών.
Παράλληλα, τα δικαστήρια διέταξαν τη δήμευση του τροχόσπιτου, για παράβαση των διατάξεων του άρθρου 55 του νόμου 2910/2001.
Στη συνέχεια το τροχόσπιτο παραχωρήθηκε στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, προς κάλυψη των αναγκών της.
Η Σουηδική Εταιρία εναντίον του ελληνικού Δημοσίου
Η Σουηδική εταιρεία στην οποία ανήκει το τροχόσπιτο προσέφυγε στην Interpol (μέσω της Σουηδικής Αστυνομίας), ενώ μεσολάβησε για την ανεύρεση και η Europol.
Η τελευταία ενημέρωσε το γραφείο ενοικιάσεως ότι ο ενοικιαστής του τροχόσπιτου Α.Α. συνελήφθη στο λιμάνι των Πατρών επειδή πραγματοποιούσε μεταφορά λαθρομεταναστών.
Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ζήτησε πληροφορίες σχετικά με την τύχη του αυτοκινούμενου τροχόσπιτου και εάν μπορεί να το επανακτήσει από την αντίστοιχη Ελληνική, μέσω της Σουηδικής υπηρεσίας της Europol.
Η εταιρεία, μέσω του εκπροσώπου της, άσκησε στη συνέχεια αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου με την οποία υποστήριξε ότι απώλεσε οριστικά την κυριότητα του οχήματος αφ΄ ενός λόγω της παραλείψεως των ελληνικών δικαστικών και εισαγγελικών αρχών των Πατρών να την καλέσουν να συμμετάσχει στη σχετική ποινική διαδικασία που αφορούσε και την τύχη του οχήματός του και αφ΄ ετέρου λόγω της, κατά παράβαση του άρθρου 4 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, παραλείψεως των αστυνομικών οργάνων της Ελληνικής υπηρεσίας της Europol να την ενημερώσουν σχετικά, απαντώντας εγκαίρως στο ερώτημα που τέθηκε από τη Σουηδική υπηρεσία της Europol για την δήμευσή του, ώστε να μπορεί να προβεί στις απαραίτητες νόμιμες ενέργειες για να του αποδοθεί.
Ζήτησε μάλιστα να επιδικασθεί υπέρ της, ως αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, το ποσό των 87.596 ευρώ (αξία οχήματος 38.096 ευρώ, διαφυγόντα κέρδη 19.500 ευρώ και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης 30.000 ευρώ).
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας
Τόσο στο Διοικητικό Πρωτοδικείο όσο και Διοικητικό Εφετείο η αγωγή απορρίφθηκε, καθώς κρίθηκε ότι για τη θεμελίωση ευθύνης των οργάνων του Δημοσίου, απαιτείται να υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στην παράνομη πράξη ή παράλειψη και στην επελθούσα ζημία, κάτι όμως που στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει.
Στη συνέχεια η υπόθεση έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας
Εκεί, οι σύμβουλοι Επικρατείας, εξέτασαν και τον ισχυρισμό του εκπροσώπου της Σουηδικής εταιρείας ότι κατά τη διαδικασία παραβιάστηκε ο Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας.
Οι σύμβουλοι Επικρατείας αφού δέχθηκαν ότι δεν υπήρξε καμία καθυστέρηση ενημέρωσης της Europol από τις Ελληνικές αρχές (άρα καμία ευθύνη, αλλά ούτε υπάρχει και αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ παράνομης πράξης και ζημίας) επεσήμαναν στην υπ΄ αριθμ. 969/2018 απόφασή τους, ότι οι αρχές της Europol δεν συνιστούν, έναντι των ιδιωτών, διοικητικές αρχές σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας.
Το ΣτΕ έκρινε εν τέλει ότι «δεν στοιχειοθετείται ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου κατά το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα, καθ΄ όσον δεν συνέτρεξε παράνομη πράξη ή παράλειψη των οργάνων του και απέρριψε την αναίρεση του εκπροσώπου της Σουηδικής εταιρείας.
