«Ανάσταση κι αγάπη λαμπερή,
κάθε καμπάνα χαρωπά σημαίνει
και ξημερώνει μέρα και φορεί
στολή μ’ αστέρια κ’ άνθια κεντημένη…
και μέσα στην καρδιά μου μυστικά
νιώθω να ξημερώνει μια ημέρα,
με κάλλη πλέον μαγικά,
απ’ όσα είναι στη γη και στον αιθέρα», Κωστής Παλαμάς.
Ημέρα Λαμπρή. Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος.
Η Ανάστασή του είναι «εορτή εορτών» και «πανήγυρις πανηγύρεων», είναι η θεμελιώδης αλήθεια και το απόλυτο γεγονός της χριστιανικής πίστης. Μάλιστα, στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση η Ανάσταση είναι το μείζον γεγονός. Βεβαίως, είναι εξόχως τιμητικό για μας ότι ο Υιός του Θεού γίνεται Άνθρωπος, αλλά είναι ακόμη πιο σπουδαίο ότι παθαίνει, σταυρώνεται, θανατώνεται και ανασταίνεται για να μας σώσει. Η Δυτική Χριστιανοσύνη τη Μεγάλη Εβδομάδα στέκεται περισσότερο στα Πάθη, στον πόνο και στο μαρτύριο της ανθρώπινης φύσης του Θεού. Η Ορθόδοξη καθ’ ημάς Ανατολή τονίζει και υμνεί περισσότερο την Ανάσταση. Τη νίκη του Θεού επί της αμαρτίας, τη νίκη του θαύματος επί του στεγνού ορθολογισμού.
Η πεποίθηση αυτή διασώθηκε αναλλοίωτη στη μακραίωνη παράδοση της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, γι’ αυτό και το Πάσχα, το γεγονός δηλαδή της Ανάστασης, εορτάζεται με μεγαλύτερη λαμπρότητα από ό,τι παραδοσιακά στον δυτικό κόσμο, στον οποίο κυρίαρχη εορτή είναι αυτής της Γεννήσεως του Σωτήρος.
Ο Χριστός με τη θέλησή Του σήκωσε στους ώμους Του το βάρος της αμαρτίας του κόσμου και υπέστη σταυρικό θάνατο. Και αυτή η θυσία ξεπεράστηκε με τη σειρά της από το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασής του, το οποίο ανέτρεψε τα εγκόσμια δεδομένα.
Ο Θεάνθρωπος Έπαθε και Ανέστη. Ιστορικό το γεγονός, σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο.
Και εγένετο Πάσχα: εγένετο η μετάβαση. Η ζωή νίκησε τον θάνατο, η αφθαρσία τη φθορά, η ελπίδα την απελπισία, η πίστη την αμφιβολία.
Ελένη Μαχαίρα
