Σημαντικές και συγκινητικές ήταν οι καταθέσεις που ακούστηκαν σήμερα στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων, όπου μεταξύ των μαρτύρων δύο γονείς κατέστησαν την εμπειρία τους ζωντανή, βιώνοντας τον απόλυτο πόνο. Δυο γονείς που ακόμη βρίσκονται σε κατάσταση άρνησης σχετικά με την απώλεια των παιδιών τους το απόγευμα του Ιουλίου του 2018, όταν ο χρόνος σταμάτησε για αυτούς στο Μάτι.
Η Αθηνά Μουτάφη περιέγραψε την τραγική στιγμή που είδε τον γιο της να χάνεται στη θάλασσα, ενώ έδωσε μάχη για να σώσει την κόρη της. «Μόλις την έβαλα στο καΐκι δεν ήθελα να σωθώ, δεν είχα χαρά που σώθηκα» δήλωσε χαρακτηριστικά, αναφερόμενη στις εφιαλτικές στιγμές που παρατήρησε γύρω της, όπου άνθρωποι προσπαθούσαν να κρατηθούν στη ζωή ενώ παρέμεναν αβοήθητοι στη θάλασσα για ώρες.
Επιπλέον, ο Ιωάννης Φιλιππόπουλος συγκλόνισε τους παρισταμένους όταν ανέφερε ότι τα δίδυμα κοριτσάκια του βρήκαν τραγικό θάνατο μαζί με τους γονείς του στο κτήμα Φράγκου κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς. «Βρέθηκαν και οι τέσσερις αγκαλιασμένοι. Η μητέρα μου από κάτω, τα κορίτσια ανάμεσα και ο πατέρας μου από πάνω», κατέθεσε με δάκρυα στα μάτια.
Κατά τη διάρκεια της σημερινής συνεδρίασης εστιάστηκε η πλήρης αδράνεια του κρατικού μηχανισμού, καθώς και αδιανόητες ενέργειες και παραλείψεις σε διάφορα στάδια της τραγωδίας.
Η ένταση κορυφώθηκε στο δικαστήριο όταν, κατά την κατάθεση της κυρίας Μουτάφη, ο κατηγορούμενος επιχείρησε να εξηγήσει πως υπήρχαν προβλήματα ορατότητας λόγω καπνού και γι’ αυτό δεν υπήρξε εναέρια υποστήριξη ενώ άνθρωποι βρίσκονταν στη θάλασσα. Η αναφορά του προκάλεσε την έξαρση της κόρης της μάρτυρα, η οποία δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια του αδελφού της, τον οποίο είδε να επιπλέει χωρίς ζωτική ένδειξη. Το κορίτσι εκφράστηκε για την πλήρη απουσία κάθε υποστήριξης εκείνη τη στιγμή.
«Ο μόνος ρόλος του κρατικού μηχανισμού ήταν να μην κάνει τίποτα… Δεν είμαι υπερβολική επειδή έχασα το παιδί μου. Έτσι είναι! Αν είχαν γίνει όλα όπως έπρεπε, ούτε θα εκβίαζαν τον πραγματογνώμονα ούτε θα γινόταν παραποίηση στοιχείων», δήλωσε επηρεασμένη η Αθηνά Μουτάφη, ζητώντας δικαιοσύνη από το δικαστήριο:
«Σας παρακαλούμε πολύ να επιτελέσετε το καθήκον σας και να μας απαλλάξετε από τον πόνο. Μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Η κυρία Μουτάφη περιέγραψε τις αφόρητες στιγμές που βίωσε μέσα στην turbulent θάλασσα, κυνηγημένη από τη φωτιά και τον καπνό, έχοντας κοντά της τον γιο της Βίκτωρα και την κόρη της Βάσια.
«Τα κύματα ήταν τεράστια. Μας κάλυπταν. Το μείζον μέλημα μου ήταν να μην χαθούμε και να παραμείνουμε κοντά. Μετά από δύο τρία κύματα είδα τη Βάσια αλλά όχι τον Βίκτωρα. Στη συνέχεια τον είδα μπρούμυτα. Είχε πνιγεί. Η Βάσια ήθελε να τον κρατήσουμε μαζί. Ο χειρότερος εφιάλτης για κάθε γονέα! Εγώ το έβλεπα να συμβαίνει μπροστά μου. Ανάγκασα να αφήσω το παιδί μου. Είδα τον γιο μου να χάνεται και έπρεπε να τον αφήσω για να σώσω την κόρη μου. Είχαμε κουραστεί πολύ. Κάποια στιγμή έβγαλα το στηθόδεσμο μου και έδεσα το χέρι μου με το χέρι του παιδιού μου για να μην χαθούμε. Βρισκόμασταν στον ωκεανό μόνες μας, μέχρι που ενώθηκαν με άλλους και προσπάθησαν να βγουν στην ασφάλεια. Έπεφταν γύρω τους και άλλα πτώματα. Αυτά που βλέπετε σε ταινίες τα ζήσαμε στην πραγματικότητα.
Μια στιγμή είδαμε φώτα από ένα ψαροκάικο. Μόλις κατέβασα το παιδί μου στο καΐκι, εγώ δεν ήθελα να χαθώ! Δεν ένιωθα χαρά για τη σωτηρία μου. Έφτασαν στην Ραφήνα γύρω στις δώδεκα. Μας έβγαλαν στο λιμάνι γυμνές και ξυπόλητες. Καταγράφηκαν τα ονόματά μας και μετά μας άφησαν μόνες. Οκτώ μέρες μετά βρέθηκε το παιδί μου».
Με δακρυσμένη φωνή, ο κύριος Φιλιππόπουλος μοιράστηκε τον αφόρητο πόνο της απώλειας των δύο παιδιών του και των γονιών του, καθώς και την απαράδεκτη μεταχείριση των νεκρών και του πόνου του.
«Ξανακάναμε δεύτερη κηδεία γιατί βρέθηκαν τα πόδια της μητέρας μου σε διαφορετική ημερομηνία… Μου δόθηκαν οι γονείς μου για ταφή, αλλά δεν μου δόθηκαν τα παιδιά επειδή δεν μπόρεσαν να τα αναγνωρίσουν, οπότε το κάναμε βάσει εκμαγείων από τα μασελάκια που είχε φυλάξει η γυναίκα μου», κατέθεσε εν μέσω πλήρους σιωπής.
Υποστήριξε: «Μου είπαν ότι τα κορίτσια πέθαναν νωρίτερα γιατί είχαν πολύ μικρά πνευμόνια. Οι γονείς μου πέθαναν μετά. Αγκαλιάστηκαν όλοι μαζί… Η φωτιά τους περικύκλωσε και αυτό ήταν. Και εγώ πρέπει να επιβιώσω με όλα αυτά! Να ζω με αυτό, που δεν είναι ζωή!… Όταν ο κόσμος φεύγει για διακοπές, εγώ πηγαίνω στο νεκροταφείο. Μου στέρησαν τις αγκαλιές των παιδιών μου. Ζήτησα να σφραγίσουν τα φέρετρα και δεν άφησα κανέναν… Τα κατέβασα εγώ στον τάφο των παιδιών μου».
Ο μάρτυρας τόνισε ότι οι γονείς και οι κόρες του θα ζούσαν «αν δεν τους είχαν οδηγήσει στην παγίδα θανάτου στο Μάτι».
Η δίκη θα συνεχιστεί στις 26 Αυγούστου.
