Γενετική μελέτη αποκαλύπτει την ελληνική καταγωγή των Φοινίκων και την επιρροή τους στη Μεσόγειο. Ο αρχαίος λαός των Φοινίκων, γνωστός για το εκτενές εμπορικό του δίκτυο στη Μεσόγειο και την αλφαβητική γραφή που ενέπνευσε τις ελληνικές και λατινικές γραφές, δεν προερχόταν, όπως θεωρούσαν παλαιότερα οι αρχαιολόγοι, από τη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με γενετική μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature, σημαντικός αριθμός Φοινίκων εμφάνιζε ελληνικό DNA.
Οι Φοίνικες έκαναν την εμφάνισή τους περίπου 3.000 χρόνια πριν στο Λεβάντε, κυρίως στην περιοχή που αντιστοιχεί στο σημερινό Λίβανο. Παρά την κατάληψη των φοινικικών πόλεων από άλλες δυνάμεις γύρω στο 1200 π.Χ., ο πολιτισμός τους διαδόθηκε στα δυτικά μέχρι την Ισπανία και τη Βόρεια Αφρική, όπου ιδρύθηκε η φοινικική αποικία της Καρχηδόνας. Η καταστροφή της πόλης από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. σήμανε την αρχή του τέλους για τον πολιτισμό αυτό.
Στην προσπάθεια να εντοπιστεί η καταγωγή των Φοινίκων, διεθνής ερευνητική ομάδα ανέλυσε το γενετικό υλικό 210 σκελετών από φοινικικούς αρχαιολογικούς χώρους στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική. Σύμφωνα με τον Χάραλντ Ρίνγκμπαουερ του Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Max Planck στη Λειψία, οι περισσότεροι σκελετοί δεν προέρχονταν από το Λεβάντε, μια παρατήρηση που ήρθε ως έκπληξη.
Τα γενετικά δεδομένα αποκαλύπτουν ότι οι Φοίνικες ήταν ένα μεικτό πληθυσμό που περιλάμβανε μεσογειακούς λαούς, κυρίως από τη Σικελία, την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου. Με την εξάπλωση τους και την άνοδο της Καρχηδόνας, η γενετική ποικιλία τους εμπλουτίστηκε με DNA από τη βόρεια Αφρική. Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι Φοίνικες κατάφεραν να διαδώσουν την κουλτούρα τους χωρίς μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών.
Μια σημαντική ανακάλυψη της μελέτης είναι η μεγάλη ποικιλία στο ανδρικό πληθυσμό, που καταδεικνύεται από τις ανόμοιες χρωμοσώματα Υ στα νεκροταφεία που εξετάστηκαν. Αυτό υποδεικνύει ότι ο ανδρικός πληθυσμός δεν παρέμενε σταθερός σε μια περιοχή για πολλές γενιές. Όπως αναφέρει ο Ντέιβιντ Ράιχ του Χάρβαρντ, η συνεχής ενσωμάτωση διαφορετικών ανθρώπων και οι γάμοι με άτομα γειτονικών πολιτισμών ήταν θεμελιώδους σημασίας για τον φοινικικό πολιτισμό.
Η μελέτη αναγνώρισε επίσης δύο δεύτερα ξαδέλφια, από τα οποία το ένα θάφτηκε στη Σικελία και το άλλο στη Βόρεια Αφρική. Σημαντική είναι η ερώτηση του Ρίνγκμπαουερ σχετικά με το πώς διαδόθηκε ο φοινικικός πολιτισμός σε γενετικά άσχετους πληθυσμούς, και αν ο φοινικικός πολιτισμός μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα είδος «franchise» που οι άλλοι πολιτισμοί υιοθέτησαν. Είναι μια πρόκληση που πρέπει να εξετάσουν οι αρχαιολόγοι στο μέλλον.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
