«Γερνάμε όταν θέλουμε εμείς να γεράσουμε. Η ηλικία μας βρίσκεται εκεί που θέλουμε εμείς να βρίσκεται και δεν συνδέεται με μία ημερομηνία γέννησης που δείχνει η ταυτότητα».
Για τις κυρίες Κάτια Δανδουλάκη, Μάρω Κοντού και Μαρινέλλα, ο χρόνος είναι μια προσωπική επιλογή που συνδέεται με τη θέληση και τη δημιουργία. Για τον συγγραφέα-ακαδημαϊκό Θανάση Βαλτινό, ο χρόνος εν τέλει καθορίζεται από όσα έχουν εντυπωθεί στη μνήμη καθενός. Για τον Τίτο Πατρίκιο, ο χρόνος μπορεί να είναι ένα ποίημα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, δημιουργώντας μια νέα εικόνα του παρόντος -όπως τα ποιήματα που εξακολουθεί να γράφει στα 91 χρόνια του. Και είναι ανεξάρτητος από τη δημιουργία: Ο Μότσαρτ συνέθετε πριν συμπληρώσει τα δέκα χρόνια του, ο Γκαίτε έγραψε τα μεγαλύτερα έργα του στα 70.
Για τον Διονύση Σαββόπουλο αρκούσε μια βουτιά στον δικό του στίχο: Υπάρχει ο μικρός χρόνος, ο φυσικός χρόνος που αλλάζει μαζί με τις εποχές, και ο μεγάλος χρόνος, ο χρόνος της καρδιά μας, εκείνος που καθορίζεται από τις προσωπικές στιγμές μας και είναι ο χρόνος που μας ανήκει και σηματοδοτεί τη ζωή μας.
Για τον διεθνούς φήμης καθηγητή ενδοκρινολογίας, Φώτη Παυλάτο, ο χρόνος είναι αυτός που συντηρεί τη δάδα της γνώσης και δένει τη μια γενιά με την επόμενη.
Όλοι τους παραβρέθηκαν σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε το Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» με τίτλο «μεγαλώνοντας», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Τρίτης Ηλικίας, όπου και παρουσιάστηκε το Κέντρο Γηριατρικής Αξιολόγησης, που λειτουργεί στο νοσηλευτικό κέντρο, και έχει στόχο τη βελτιστοποίηση της λειτουργικής κατάστασης των ηλικιωμένων και τη διατήρηση της ποιότητας ζωής και της αυτονομίας τους.
«Ο χρόνος είναι μυστήριο και θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε με δέος. Να μη θυσιάζουμε τη ζωή μας για πράγματα που είναι πέρα από την ουσία τους. Να ζούμε καλά τη ζωή μας», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Βαλτινός.
Για την Κάτια Δανδουλάκη ο χρόνος είναι ένας φίλος, ο οποίος «μας χαϊδεύει, μας συμβουλεύει, μας παροτρύνει, δεν μας φοβερίζει ποτέ, αρκεί να ξέρουμε να συνεργαζόμαστε μαζί του και να τον αγαπάμε».
