Κάθε χρόνο, κατά την περίοδο συγκομιδής της ελιάς, η Αργολίδα αντιμετωπίζει σοβαρές ελλείψεις σε εργατικά χέρια, με αποτέλεσμα εκατοντάδες οικογενειακές επιχειρήσεις να εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους ή να ενοικιάζουν τα λιόδεντρα που διαθέτουν, ενώ άλλοι στρέφονται σε συγγενικά τους άτομα ζητώντας βοήθεια. Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι παραγωγοί ελαιόλαδου που αντιμετωπίζουν αυτή την έλλειψη, αλλά και αγρότες κηπευτικών, οι οποίοι παρά τις υψηλές τιμές στα μεροκάματα, δεν βρίσκουν Έλληνες να δουλέψουν στα χωράφια τους. Τα εργατικά χέρια μεταναστών παραμένουν επίσης σε μεγάλη έλλειψη, παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί από την πολιτεία τα τελευταία χρόνια. Στα Ίρια, ένα πεδινό χωριό χτισμένο στις ακτές του αργολικού κόλπου, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός ασχολείται με τη γεωργία. Ο αργολικός κάμπος, περίπου 12 χιλιάδες στρέμματα, προμηθεύει με κηπευτικά όλο το χρόνο πολλές περιοχές της Ελλάδας και όχι μόνο.
Καταγράψαμε τις μαρτυρίες αγροτών, όπως του Ευάγγελου Δρούζα, ο οποίος παλεύει τα τελευταία χρόνια να παραμείνει όρθιος, αντιμετωπίζοντας τη μεγαλύτερη δυσκολία που είναι η ανεύρεση εργατικών χεριών. Η έλλειψη εργατών γης είναι ένα πρόβλημα τριών χρόνων. Το κράτος έχει προσπαθήσει να το αντιμετωπίσει μέσω μετακλητών εργατών, αλλά οι επιπτώσεις από αυτή την κατάσταση είναι σοβαρές. Πολλά κτήματα παραμένουν ακαλλιέργητα, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να χάνουν προϊόντα.
Ο Ευάγγελος Δρούζας επισημαίνει ότι η πλειοψηφία των εργατών γης που εργάζονται είναι αλλοδαποί και η κατάσταση είναι κρίσιμη, καθώς η πλειονότητα των παραγωγών αναζητά περισσότερους εργάτες από αυτούς που υπάρχουν. Η έλλειψη έχει οδηγήσει σε παρασκηνιακή δράση κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται παράτυπους αλλοδαπούς εργάτες, οι οποίοι ζουν σε δύσκολες συνθήκες. Η κατάσταση αυτή συνεχίζει να εντείνεται, καθώς οι νέοι εγκαταλείπουν τη γεωργία και αρνούνται να εργαστούν στους τομείς αυτούς.
