Η πανδημία COVID-19 επέφερε σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητα των πολιτών. Περισσότερος χρόνος στο σπίτι, αλλαγές στις καθημερινές συνήθειες εξαιτίας της καραντίνας και μια σειρά δεκάδων άλλων πρωτόγνωρων καταστάσεων, που ξαφνικά αποτελούν κομμάτι της ζωή μας. Όλα τα παραπάνω βοήθησαν, σύμφωνα με τον Θανάση Νικόπουλο, μέλος της Ομάδας «Παλιών Φωτογραφιών της Θεσσαλονίκης», στο να αυξηθεί το ενδιαφέρον για την έρευνα και την προβολή παλαιών φωτογραφιών της πόλης και μέσα σε ένα μικρο χρονικό διάστημα (τον περασμένο Μάιο), να αυξηθούν τα μέλη της διαδικτυακής ομάδας τους κατά 15.000.
«Υπολογίζαμε να περάσουν τα μέλη μας τις 100.000, στα τέλη του 2020 και αυτό έγινε τον Μάιο, λόγω της πανδημίας», επισήμανε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM» κ. Νικόπουλος, επισημαίνοντας πως πλέον η ομάδα έχει φτάσει τις 108.000 μέλη.
«Εμφανίστηκαν 15.000 νέα μέλη εν μέσω πανδημίας»
Ο κ. Νικόπουλος ανέφερε πως εξαιτίας του κορονοϊού, δυστυχώς όλα έχουν παγώσει, όμως συνεχίζεται η έρευνα και η συλλογή φωτογραφιών. «Η αλήθεια είναι ότι βοήθησε αρκετά η πανδημία. Εμφανίστηκαν περίπου 15.000 μέλη, εν μέσω πανδημίας, άτομα που δεν θα συμμετείχαν στην προσπάθεια μας, εάν δεν ήταν στο σπίτι κλεισμένα. Συγκεκριμένα τα 2/3 των μελών αυτών συμμετέχουν και ενεργά και αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό», υπογράμμισε.
Η ομάδα «Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης» μετρά ήδη 13 χρόνια ζωής με περίπου 108.000 μέλη, που τροφοδοτούν καθημερινά τη σελίδα της ομάδας στο Facebook, με οικογενειακές, προσωπικές φωτογραφίες, μαρτυρίες αρχείων, ενώ υπάρχει, όπως τονίζει ο κ. Νικόπουλος, και μια συνεχής διαδραστική πληροφόρηση που βοηθάει πάρα πολύ στο να συγκεντρωθεί το υλικό. «Τα σύγχρονα μέσα, ειδικά το ίντερνετ, βοηθάει πάρα πολύ το έργο μας, έχουν ψηφιοποιηθεί φωτογραφίες πολλών αρχείων ενώ υπάρχει πρόσβαση και σε βιβλία», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Η πόλη γίνεται ενδιαφέρουσα, κάθε γωνία διηγείται μια ιστορία ή ακόμα και ιστορίες»
Αναφορικά με το δύσκολο έργο της συλλογής και αξιολόγησης των φωτογραφιών, ο κ. Νικόπουλος είπε πως «έχουμε εντοπίσει σπάνιες φωτογραφίες μετά από πολύ μεγάλη έρευνα, πολλών ανθρώπων, όπως αυτή του παραθαλάσσιου τείχους της Θεσσαλονίκης του 1867 που είναι πολύ σημαντική, η οποία ουσιαστικά παρουσιάζει πώς ήταν πραγματικά η Θεσσαλονίκη, ενώ για 150 χρόνια κανείς δεν γνώριζε. Σκεφτείτε πως έχουμε ανεβάσει περίπου 400 φωτογραφίες του Λευκού Πύργου, μέχρι σήμερα, κάθε μια από τις φωτογραφίες αυτές, συμπληρώνει ένα παζλ μιας πόλης που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα άγνωστη, διότι έχει καταστραφεί από διάφορους λαούς, τη μεγάλη πυρκαγιά και την ανοικοδόμηση. Κάθε γωνία διηγείται μια ιστορία ή ακόμα και ιστορίες».
Αναφερόμενος στα ιστορικά κτίρια μεγάλου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος που καταστράφηκαν, είπε πως «δυστυχώς, το ελληνικό κράτος και γενικότερα η ελληνική κοινωνία δεν ανέπτυξε πότε ως τώρα την έννοια του αρχιτεκτονικού συνόλου».
«Ορισμένα μέρη, όπως η Πλάκα, αν επέτρεπαν να γίνουν οικοδομές, τι θα γινόταν», αναρωτιέται και προσθέτει: «ορισμένα μέρη πρέπει να προστατευθούν ως σύνολα, όπως έπρεπε να γίνει και εδώ, στη Λεωφόρο των Εξοχών, στην περιοχή με τις ωραιότερες επαύλεις της πόλης, (Βασιλίσσης Όλγας και Βασιλέως Γεωργίου). Καταστράφηκαν αριστουργήματα, για να κατασκευαστούν τέσσερα διαμερίσματα και ένα μαγαζί και όλα αυτά σε ελάχιστο χρόνο. Η μαζική ανοικοδόμηση ξεκίνησε το 1958 και μέχρι το 1082, τα περισσότερα κτίρια είχαν καταστραφεί».
Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου
