Έχει παρατηρηθεί σημαντική πτώση της στάθμης στη λίμνη Μόρνου, η οποία τροφοδοτεί την ύδρευση της Αθήνας. Τα τελευταία δύο χρόνια, η στάθμη έχει υποχωρήσει κατά περισσότερο από 35 μέτρα, με άλλα 18 μέτρα να έχουν χαθεί μόλις το τελευταίο έτος, όπως επισημαίνουν οι κάτοικοι.
Στο χωριό Κάλλιο Φωκίδας, οι κάτοικοι παρακολουθούν καθημερινά τη λίμνη να μειώνεται ραγδαία. Παράλληλα, τα κτίσματα που είχαν θαφτεί στο νερό αποκαλύπτονται, φέρνοντας στην επιφάνεια μνήμες από το παρελθόν. Όταν η τεχνική λίμνη ολοκληρώθηκε το 1980, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε υψόμετρο 390 μέτρων, δημιουργώντας νέο οικισμό. Ωστόσο, οι περισσότεροι εγκατέλειψαν το χωριό για την Αθήνα και άλλες πόλεις. Στον νέο οικισμό Κάλλιο διαμένουν περίπου 60 κάτοικοι, οι οποίοι παρατηρούν καθημερινά την ανάδυση από τα νερά της λίμνης των παιδικών τους αναμνήσεων και των κληρονομιών τους.
Τα 80 σπίτια του βυθισμένου χωριού Κάλλιο, καθώς και η εκκλησία και το Δημοτικό Σχολείο τους, «θυσιάστηκαν» για την ύδρευση της Αθήνας. «Για ένα έργο που αντιμετώπισε το σοβαρό πρόβλημα της πρωτεύουσας, χωρίς όμως να προσφέρει μέχρι σήμερα κάποιο όφελος στην περιοχή μας,» αναφέρουν οι κάτοικοι με παράπονο. Όλοι τους θυμούνται τον παλιό ναό της Ευαγγελίστριας, ο οποίος παραμένει καλυμμένος από τα νερά, καθώς και το Δημοτικό Σχολείο τους, τους δρόμους και τα καφενεία.
«Όταν αποκαλύπτονται τα πρώτα σπίτια, χτυπούν τα καμπανάκια της λειψυδρίας,» σημειώνει ο πρόεδρος της κοινότητας Καλλίου, Αποστόλης Γεροδήμος. Αυτά τα καμπανάκια έχουν ήδη ηχήσει, όχι μόνο στην περιοχή γύρω από το Μόρνο, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή που εξυπηρετεί τη λήψη νερού στην Αττική, είτε από τον Μόρνο, είτε από τον Εύηνο, είτε από την Κωπαΐδα και την Υλίκη.
Στην Κωπαΐδα, δίνεται μια μάχη για τη μείωση των ζημιών, καθώς χιλιάδες στρέμματα παραμένουν απότιστα, κάτι που επηρεάζει τις αγροτικές παραγωγές. Τα προηγούμενα χρόνια, οι παραγωγοί είχαν τη δυνατότητα να αντλούν νερό και από την ΕΥΔΑΠ, αλλά αυτή η δυνατότητα απομακρύνεται συνεχώς, καθώς οι στάθμες στους ταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ που τροφοδοτούν την Αττική υποχωρούν διαρκώς.
Όσο το θαμμένο χωριό Κάλλιο συνεχίζει να αποκαλύπτεται, ο συναγερμός έχει ηχήσει προς κάθε κατεύθυνση. Οι μετρήσεις αυξάνονται, και το καμπανάκι του κινδύνου έχει σημάνει. «Αυτή η κατάσταση είναι βιώσιμη από το 1993,» σημειώνει ο πρόεδρος της κοινότητας Καλλίου, Αποστόλης Γεροδήμος, προσθέτοντας ότι «από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Η στάθμη της λίμνης συνέχιζε να κατεβαίνει. Χιόνιζε και έβρεχε το χειμώνα, με αποτέλεσμα να αναπληρώνεται η ποσότητα του νερού. Τώρα η κατάσταση γίνεται εφιαλτική. Όσο θα μειώνεται η στάθμη του νερού, τόσο θα αποκαλύπτονται κτίρια από το βυθισμένο χωριό. Αν δεν βρέξει το χειμώνα, το πρόβλημα θα γίνει πολύ μεγαλύτερο,» εκφράζοντας την ελπίδα «να μην ξαναζήσουμε ό,τι ζήσαμε πριν από 30 χρόνια.»
Ο αντιδήμαρχος Κώστας Κουτσούμπας σημειώνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ότι «η στάθμη της λίμνης έχει πέσει 40 μέτρα από το όριο υπερχείλισης» και υπογραμμίζει ότι «η διαρκής ανομβρία επιταχύνει την πτώση της. Βεβαίως, τώρα δεν έχει φτάσει στην κατάσταση του 1993, που ήταν το αποκορύφωμα. Συγκριτικά με τότε, είμαστε σε καλύτερη κατάσταση, αλλά αν συνεχιστεί η λειψυδρία και δεν πέσουν βροχές και χιόνια, η κατάσταση θα είναι εφιαλτική.»
Ο Γιάννης Λάϊος, κάτοικος του Κάλλιο, θυμάται ότι το 1993 η λίμνη είχε φτάσει στο όριο και δεν μπορούσε να απομακρυνθεί το νερό ελεύθερα στο κανάλι, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να φέρουν αντλίες. Θεωρεί, ωστόσο, ότι «η κατάσταση τώρα είναι χειρότερη», καθώς, όπως λέει, «τότε δεν είχε μειωθεί η ροή του Εύηνο μέσα στη λίμνη.» Επιπλέον, υποστηρίζει ότι η λίμνη του Μόρνου «δεν έχει την ίδια χωρητικότητα με το παρελθόν, καθώς φερτά υλικά από τους χειμάρρους συνεχίζουν να εισέρχονται, ανεβάζοντας τον πυθμένα της και μειώνοντας τη χωρητικότητά της.»
Όλοι οι κάτοικοι παρακολουθούν προσεκτικά τον ουρανό, καθώς η κατάσταση είναι κρίσιμη και κανείς δεν γνωρίζει τι θα φέρει το επόμενο διάστημα. Η ελπίδα για βροχές και χιόνια παραμένει ζωντανή, καθώς αυτή θα ανακουφίσει όχι μόνο την Αττική αλλά και τους παραγωγούς στην περιοχή της Κωπαΐδας, οι οποίοι βλέπουν τις σοδειές τους να κινδυνεύουν.
