Ένα εκτενές κείμενο δημοσίευσε η σύζυγός του αδικοχαμένου δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, Στάθα Αλεξανδροπούλου Καραϊβάζ στο Facebook.
«Όλοι ξέρουμε ότι θα φύγουμε ότι δεν υπάρχει αθανασία, αλλά όλοι μας δένουμε τις ζωές μας με ανθρώπους, από τη στιγμή που γεννιόμαστε με τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους, τους έρωτες μας, τα παιδιά μας», έγραψε η ίδια μεταξύ άλλων στην ανάρτησή της.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο:
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο για το ποσό χαρούμενοι πρέπει να είμαστε όταν πεθαίνει ένας δικός μας.
Αλλά όσο και να πιστεύει κάποιος, με τι καρδιά να πεις το τελευταίο αντίο, με τι δύναμη να κάνεις γιορτές, με τι κουράγιο να προχωρήσεις.Αλήθεια είναι όλοι ξέρουμε ότι θα φύγουμε ότι δεν υπάρχει αθανασία, αλλά ολοι μας δένουμε τις ζωές μας με ανθρώπους, από τη στιγμή που γεννιόμαστε τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους, τους έρωτες μας, τα παιδιά μας.Έχουμε συνηθίσει πια η ζωή να έχει μια ρώτα και βάση αυτής πορευόμαστε, ονειρευόμαστε, αγαπιόμαστε,κάνουμε παιδιά.Με αυτό το σενάριο πορευόμαστε.
Η ζωή έχει αλλά σχέδια από τα συνηθισμένα για πολλούς από εμάς.Ανατρεπτικά με τη μη καθορισμένη ακολουθία πολλά παιδιά δεν μεγαλώνουν, πολλοι άνθρωποι δεν γερνούν. Ένα τσάφ και ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν, μια αρρώστια, ένα δυστύχημα, ένα έγκλημα, ένα τσαφ και όλα τα ροζ γίνονται γκρι, ο ήλιος σκοτεινιάζει, ο δρόμος κόβεται. Ναι κόβεται σ όσους η ζωή φέρνει αναπάντεχα γεγονότα μαζί με τους αγαπημένους τους που φεύγουν φεύγει και ένα κομμάτι της ψυχής τους.
Τους ακολουθεί χωρίς να ξέρει που να πάει γιατί πάντα για όλους όσους μένουν είναι πιο δύσκολα μιας και τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν είναι ίδιο έτσι πρέπει να κάνουν όπισθεν από το χείλος του γκρεμού και να βρουν το κουράγιο να περπατήσουν στο δρόμο που είναι μισογκρεμισμένος και για όλους τους άλλους παραμένει ο ίδιος και τους κοιτάζουν περίεργα, τι δεν καταλαβαίνουν τι δε γνωρίζουν τι άλλαξε. Μόνο όσοι έχουν πονέσει πολύ καταλαβαίνουν και δυστυχώς εγώ είχα την τύχη να χάσω δυο Γιώργηδες της ζωής μου.
Έπρεπε να κάνω δυο φορές όπισθεν τη μια ως κόρη και την άλλη ως σύντροφος.
Δεν ξέρω αν με αγαπούσαν περισσότερο απ ότι εγώ η μάλλον για τον έναν είμαι σίγουρη κρίνοντας ως γονιός τι νοιωθω για το γιο μου.Ο άλλος Γιωργος μου ίσως να τον αγαπούσα εγώ περισσότερο, η ίσως να αγαπιόσασταν το ίδιο, αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι με προστάτευε, με φρόντιζε, με κανακεύε . Τώρα εάν από τον ουρανό με βλέπουν ας ηρεμήσουν είμαι καλά δεν έχω εναντίωση η θυμό ούτε σε άνθρωπο ούτε με τα θεία.Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι το πως θα περάσει το υπόλοιπο της επίγειας ζωής.
Νομίζω πως αυτό αναρωτιούνται όλοι όσοι μένουμε πίσω στα περαστικά εγκόσμια ίσως τελικά κλαίμε για εμάς περισσότερο και για το πως ήταν και θα ήταν οι ζωές μας εάν δεν είχαν φύγει,όμως έτσι είμαστε τρωτοί, μικροί, εγωιστές, ατομιστές.
Δείτε επίσης: Αδιανόητο στην Πρέβεζα: Ταξιτζής χτύπησε με το όχημά του έναν αστυνομικό – Ο λόγος
