Εκεί όπου οι βουνοκορφές «συνομιλούν» με τον ουρανό, μέσα στο βουητό που έρχεται από τα άφθονα τρεχούμενα νερά, κάτω από το οροπέδιο της Κωστηλάτας, τα Θεοδώριανα φαντάζουν σαν το κρυμμένο μυστικό των ανατολικών Τζουμέρκων.
Η μέρα μετά από πρόσφατο ανεμοστρόβιλο που έπληξε τον τόπο ήταν ηλιόλουστη. Φτάνοντας στην πλατεία, όλο το χωριό ήταν εκεί. Όλοι και όλοι 15 άνθρωποι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Τόσοι ζουν τον χειμώνα στα Θεοδώριανα. Είχαν βγει στο «προσήλιο». Εκεί ήταν και οι νεότεροι του χωριού. Η Μαριάννα, ο Χρήστος και το μωρό τους. Μας υποδέχτηκαν όλοι με χαμόγελο.
Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη, όμως υπέροχη με εναλλαγές τοπίου, μέσα στα έλατα, πάνω σε γκρεμούς και ανοικτούς ορίζοντες.
Τα Θεοδώριανα, βρίσκονται περίπου στα 1000 μέτρα υψόμετρο στα ορεινά της Άρτας. Μετά το Βουλγαρέλι και το Αθαμάνιο, ξεφυτρώνουν σε μια πλαγιά σαν «παραμύθι». Η πρώτη εντύπωση στην είσοδο του οικισμού, ήταν ένας ορμητικός χείμαρρος και τα τρεχούμενα νερά από τα καλντερίμια.
Ο πρόεδρος της Κοινότητας Δημήτρης Σφώρος, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως είναι το χωριό με τα περισσότερα νερά.
Τότε θυμήθηκα το δημοτικό τραγούδι, που μαθαίναμε στο δημοτικό σχολείο: «Ψηλά στην Κωστηλάτα στα κρύα τα νερά, χορεύουν τα κορίτσια μαζί με τα παιδιά…».
Τυπικό ηπειρώτικο ορεινό χωριό τα Θεοδώριανα. Στην πλατεία δίπλα στο υπεραιωνόβιο πλάτανο, δεσπόζει ο ιερός ναός του ‘Αη-Γιώργη, τον οποίο έχτισαν το 1888 μαστόροι της πέτρας από τα Πράμαντα.
Ο πρόεδρος με διάθεση να μας ξεναγήσει στον οικισμό και στα αξιοθέατα του τόπου, μας προτείνει να πάμε στους καταρράκτες της Σούδας, που αποτελούν και την «ταυτότητα» του χωριού, καθώς χιλιάδες επισκέπτες, λάτρεις των ορεινών διαδρομών τους επισκέπτονται κάθε χρόνο.
Τα νερά του «Γκούρα», εκτινάσσονται από 25 μέτρα ύψος και χωρίζονται στα δύο, δημιουργώντας μια εικόνα που προκαλεί δέος. Για να απολαύσουμε την ομορφιά του τοπίου, επιλέξαμε να πάμε με τα πόδια. Το σηματοδοτημένο μονοπάτι που ξεκινάει από τα Θεοδώριανα. Βέβαια, αυτή η διαδρομή γίνεται και με αυτοκίνητο, για όσους δεν θέλουν να περπατήσουν για περίπου 40 λεπτά.
Στην κορυφή του χωριού, βρίσκεται και το ιστορικό Μοναστήρι της Παναγιάς, που χτίστηκε το 1793 από τον ηγούμενο Άνθιμο Αργυρόπουλο.
Επί τουρκοκρατίας στην μονή, λειτούργησε σχολείο. Στα χρόνια της Κατοχής, βρήκαν εκεί καταφύγιο αντιστασιακοί ενώ ένας χώρος του είχε μετατραπεί σε πρόχειρο χειρουργείο και νοσοκομείο.
Η επίσκεψη στα Θεοδώριανα ήταν σύντομη. Για να γνωρίσεις αυτό τον τόπο, πρέπει να μείνεις περισσότερο. Οι τέσσερις ώρες παραμονής όμως, ήταν αρκετές για να γνωρίσουμε τους υπέροχους ανθρώπους του. Ημέρες καραντίνας. Το καφενείο κλειστό, το ίδιο και η ταβέρνα του χωριού. Με μεγάλη προθυμία η νεαρή Μαριάννα, πήγε στο σπίτι να φτιάξει καφέδες και τοστ, ενώ ο κ. Βαγγέλης άνοιξε την πόρτα της κουζίνας του, για να μας κάνει το τραπέζι. Άνθρωποι, αγνοί αυθεντικοί και περήφανοι για τον τόπο τους.
Πριν την αναχώρηση, μας έδειξαν έναν άλλο πιο βατό, καινούργιο δρόμο, που οδηγεί μετά το τέλος του χωριού, στην εθνική οδό Άρτας – Τρικάλων. Τον ακολουθήσαμε και μετά τα τελευταία σπίτια του οικισμού, μας περίμενε μια ακόμη εκπληκτική εικόνα. Το παλιό πέτρινο γεφύρι του Γκούρα, με τα αφρισμένα ορμητικά νερά του ποταμού. Φύγαμε με την υπόσχεση της επιστροφής…
