«Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν βρισκόμαστε ενώπιον απλώς μιας μεγάλης εορτής, “της μεγαλύτερης εορτής της χριστιανοσύνης” κατά τις στερημένες πραγματικού νοήματος βαρύγδουπες διατυπώσεις των ημερών.
Ούτε πάλι βρισκόμαστε απλώς μπροστά στην αναβίωση εθίμων της πατροπαράδοτης διαχρονίας του λαϊκού μας πολιτισμού, για να δοκιμαστεί η αντοχή της εθνικής και πολιτισμικής μας ιδιοπροσωπίας, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ο συλλογικός και εθνικός μας ναρκισσισμός.
Ούτε πολύ περισσότερο βρισκόμαστε ενώπιον μιας χολιγουντιανού τύπου εορτής, ενός φαντασμαγορικού θεάματος, ενός παροξυσμού στολισμών, πλεονασμού κατανάλωσης και εκτυφλωτικής λάμψης, για να σκεπασθεί με τεχνητό και πρόσκαιρο φως το σκοτάδι του πόνου και της δυστυχίας της ζωής μας», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο μητροπολίτης Φθιώτιδος Συμεών.
Επ’ αυτού, διασαφηνίζει ότι «Αυτό που ίσταται σήμερα ενώπιόν μας είναι ένα “ξένον και παράδοξον μυστήριον”, που μας προκαλεί και μας προσκαλεί σε μετοχή, σε κοινωνία, σε μύηση στα βάθη των νοημάτων Του, για να γίνουν τα Χριστούγεννα ένα γεγονός προσωπικό, να γίνουν τα Χριστούγεννα ένα με τη ζωή μας, για να γίνει η ζωή μας και το είναι μας Χριστούγεννα.
“Ξένον και παράδοξον μυστήριον”, λοιπόν, το μυστήριο των Χριστουγέννων. Μυστήριο που δεν μπορούμε να το ερευνήσουμε ούτε να το αναλύσουμε μέσα από διανοητικά σχήματα, λογικούς συλλογισμούς ή φιλοσοφικές κατηγορίες της κτιστής μας φύσεως, διότι είναι μυστήριο υπερφυές και Αγιοπνευματικό.
Μυστήριο, το οποίο το σεβόμαστε σιωπηλά. Όχι γιατί είναι επικίνδυνο, αλλά διότι είναι ανερμήνευτο. Μυστήριο αληθινό, το οποίο προκαλεί άγιο φόβο και ιερό δέος.
Και εμπνέει συστολή, ταπείνωση, σεμνότητα, προσευχή, ήθος λεπτό».
Ωστόσο, επισημαίνει ότι «Δεν μπορούμε, όμως, να ζήσουμε το μυστήριο των Χριστουγέννων και χωρίς μετοχή στο μυστήριο του αδελφού.
Δεν είναι δυνατό να γίνει η ζωή μας ένα με τον Χριστό, να γίνει Χριστούγεννα το είναι μας, όταν παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον εαυτό μας, αιχμάλωτοι της ατομικότητάς μας, δέσμιοι της ιδιοτέλειάς μας, κλεισμένοι στον εγωισμό μας και στα πάθη μας, στη ζήλεια και στον φθόνο, στη μιζέρια, στην κατάκριση και τη συκοφαντία, προσκολλημένοι στα συμφέροντά μας, στις μικρότητές μας και προπαντός στις έριδες και στις διχόνοιές μας».
Και ακολούθως παροτρύνει: «Να γίνουμε όλοι και όλα ένα, αδελφοί, για να ζήσουμε αληθινά Χριστούγεννα, για να ζούμε αεί Χριστούγεννα.
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας, αδελφοί μου και παιδιά μου.
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας σε κάθε άνθρωπο.
Ας προσφέρουμε απλόχερα σε κάθε άνθρωπο αγάπη, συγχωρητικότητα, καλοσύνη, ευσπλαχνία, ενδιαφέρον, κατανόηση, επιείκεια.
Ας προχωρήσουμε μπροστά με ενότητα, με συμφιλίωση, με συνεργασία, με ευαισθησία και υπομονή.
Ας βαδίσουμε την ασκητική της ανιδιοτελούς και θυσιαστικής αγάπης, για να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας και για να δημιουργήσουμε χώρο, έστω μικρές και ταπεινές φάτνες, για να γεννηθεί ο Χριστός και στις καρδιές όλων των αδελφών μας».
Εμφατικά, καταλήγει: «Όλοι και όλα ένα, αδελφοί!
Για Χριστούγεννα με τον Χριστό και όχι άνευ Χριστού!
Ευλογημένα Χριστούγεννα!
Αεί Χριστούγεννα!
Πάντα Χριστούγεννα!».
