«”Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός…”.
Πέρασαν περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια από εκείνη τη σωτήρια νύκτα, κατά την οποία “επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών”, αφού “εφανερώθη εν σαρκί” ο Θεός, ο Οποίος ως “Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν” (Ησ. Θ’ 6).
Το ιστορικό αυτό γεγονός της Γεννήσεως του Θεανθρώπου στην ταπεινή φάτνη των αλόγων του Σπηλαίου της Βηθλεέμ εορτάζεται δικαιολογημένα από την Εκκλησία με χαρά και λαμπρούς πανηγυρισμούς, επειδή έχει βαθύτατες πνευματικές διαστάσεις, που μας αφορούν. Επτώχευσεν ο Θεός “πλούσιος ων, ίνα ημείς τη Eκείνου πτωχεία πλουτίσωμεν” (Β’ Κορινθ. η’ 9).», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο μητροπολίτης Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου Ιερόθεος και συνεχίζει, με τη διευκρίνιση: «Αυτή η συγκατάβασή Του έκανε τον άνθρωπο κοινωνό της Θείας φύσεως. Από τότε το γένος των ανθρώπων, στο πρόσωπο του Γεννηθέντος Yιού και Λόγου του Θεού, γνωρίζει ως ορατόν τον απρόσιτον Θεόν.
Αυτή η ενανθρώπηση έγινε ακένωτη πηγή χαράς, επειδή καταξιώνει την ανθρωπότητα με τη συμμετοχή της στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας, μέσα από το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας, η Οποία με την ελεύθερη παράδοσή Της στο Θείο Θέλημα έγινε η κλίμακα που ενώνει τη γη με τον ουρανό».
Ακολούθως, ο μητροπολίτης Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου συνδέει τον τόπο Γέννησης του Χριστού με τον μυστηριακό τρόπο της Εκκλησίας: «Ο γεωγραφικός τόπος που γεννήθηκε ο Χριστός ήταν η Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Από τότε, όμως, και μέχρι τη συντέλεια των αιώνων, ο τόπος που γεννιέται ο Σωτήρας είναι ο μυστηριακός τρόπος της Εκκλησίας. Στη νέα αυτή πραγματικότητα συμμετέχουμε με όλη την ύπαρξή μας και όχι μόνο με το συναίσθημά μας, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του Ίδιου του Χριστού, ο Οποίος “εξελέξατο ημάς”.
Η μετοχή μας αυτή πραγματοποιείται μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας και κυρίως με τη συνειδητή συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία. Επομένως, κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε στους Ιερούς Ναούς, για να τελέσουμε τη Θεία Λειτουργία, μετέχουμε ουσιαστικά στη νέα πραγματικότητα που εγκαινίασε στον κόσμο η Γέννηση του Χριστού, με έναν ανερμήνευτο τρόπο, που πάντα θα προκαλεί τη λογική, επειδή την υπερβαίνει.
Ο Χριστός σαρκώθηκε μία φορά μέσα στην ιστορία, αλλά η δράση της θεϊκής αυτής πράξεως ενεργεί μυστηριακά στην Εκκλησία κάθε φορά που εκκλησιαζόμαστε, επειδή γινόμαστε μέτοχοι αυτής της θεϊκής συγκαταβάσεως».
Κατόπιν, σημειώνει ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα εορτάζουν αναμφίβολα τα Χριστούγεννα με εξωτερικούς και επιφανειακούς τρόπους… Γι’ αυτό και οι κοινωνίες ευρύτερα, παρά τους εορτασμούς, συνεχίζουν να εικονίζουν σπήλαιο ληστών, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ευτυχώς, όμως, παράλληλα με αυτήν την ακαταστασία, η δυνατότητα αναγέννησης του ανθρώπου, που προσφέρει η ενανθρώπηση του Χριστού στην ιστορία, όχι μόνον δεν είναι αναστρέψιμη, αλλά προσφέρεται ακατάπαυστα και ενεργείται αθόρυβα, με στόχο να οδηγήσει τη ζωή στο αίσιο τέλος της, που είναι η Βασιλεία Του».
Καταληκτικά, υπογραμμίζει ότι «Με αυτές τις σκέψεις προτρέπω όλους να συνεχίσουμε να παραμένουμε στην Εκκλησία ως η ζύμη των ολίγων αλλά εκλεκτών, που δοξολογεί τον Γεννηθέντα, που ανιχνεύει την ευεργεσία της Γεννήσεώς Του, που ανέχεται με υπομονετική αγάπη και διάθεση διορθώσεως τις ανθρώπινες ακαταστασίες, αφού με αυτές θα συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε μέχρι τα έσχατα, χωρίς βέβαια να είναι ικανές να μας εμποδίσουν να βαδίσουμε την οδό της σωτηρίας και της Θεώσεως που άνοιξε η Γέννηση του Σωτήρος.
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης».
