«Τρόμος… Τις πρώτες μέρες ηχούσαν συνεχώς οι σειρήνες. Ο άντρας μου, ο οποίος είναι Ισραηλινός μας είπε ότι “αυτή τη φορά, αυτό που συμβαίνει είναι κάτι μεγάλο”. Φοβηθήκαμε, ήταν μια γρήγορη απόφαση το να ταξιδέψουμε για Θεσσαλονίκη. Τις πρώτες μέρες έφυγαν αρκετές οικογένειες με παιδιά. Εμείς ήμασταν από τους πρώτους που φύγαμε για Ελλάδα. Η οικογένεια του άντρα μου έφυγε για Ιταλία».
Η Ντορέτ είναι μουσικός, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο αλλά αυτή τη στιγμή εξαιτίας του πολέμου είναι άνεργη. Ωστόσο, σκοπεύει να ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα μουσικών που παίζουν εθελοντικά μουσική.
Με τη Ντορέτ μιλήσαμε στο τηλέφωνο δύο μέρες πριν επιστρέψει στο Ισραήλ. Συνομιλώντας μαζί της κατάλαβα ότι ο λόγος που αποφάσισε να τα μαζέψουν άρον άρον μετά τα γεγονότα της 7ης Οκτωβίου και να ταξιδέψουν για Θεσσαλονίκη, ήταν τα παιδιά της, και ο λόγος να επιστρέψει πίσω στο Ισραήλ παρά το γεγονός ότι είναι σε κατάσταση πολέμου, είναι πάλι τα παιδιά της.
«Από το Ισραήλ έφυγα την Τρίτη 10 Οκτωβρίου με τα παιδιά μου τα οποία είναι 10 και 8 χρονών. Ο άντρας μου βρήκε πτήση την επόμενη μέρα. Αυτή τη στιγμή φιλοξενούμαστε στην αδερφή μου. Την πρώτη εβδομάδα διαμονής μας, τα παιδιά πήγαν στο εβραϊκό σχολείο, το οποίο μας βοήθησε πολύ. Οι δάσκαλοι ήταν εκπληκτικοί. Τη δεύτερη εβδομάδα είχαν μια άρνηση».
«Γνωρίζετε πόσες οικογένειες ήρθαν στη Θεσσαλονίκη;», τη ρωτώ ενώ παράλληλα ακούω τη Ντορέτ να διευθετεί μια παιδική αδελφική “διένεξη”.
«Στη Θεσσαλονίκη ήρθαν περίπου 20 οικογένειες. Εγώ προσωπικά γνωρίζω 5-6 που ήρθαν και τις οποίες βοήθησα, όσο μπορούσα, να βρουν κάπου να μείνουν. Έχουν ήδη σχηματίσει “δίκτυα” αλληλοβοήθειας. Αυτοί που αποφάσισαν να φύγουν από το Ισραήλ, έψαξαν απλά για τις πιο κοντινές πτήσεις και για αυτό πέταξαν για Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κύπρο. Κάποιες οικογένειες νοικιάζουν σε Airbnb και άλλες διαμένουν σε κάποια ξενοδοχεία που τους έχουν κάνει προσφορά. Κάποιες οικογένειες έχουν αρχίσει να γυρίζουν πίσω. Εγώ επιστρέφω την Παρασκευή (σ.σ. σήμερα 3/11)».
«Πώς είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ;», ρωτώ.
«H κατάσταση δεν είναι καλή. Χθες στο Τελ Αβίβ ήχησαν τρεις φορές οι σειρήνες. Οι κάτοικοι ζούνε με οδηγίες. Τα παιδιά πάνε σχολείο αλλά μόνο 5 ώρες τη μέρα. Όσον αφορά τους εργαζόμενους, όσοι μπορούν κάνουν τηλεργασία, και όσοι πρέπει να βγουν έξω, το κάνουν με πολλές προφυλάξεις. Τα καφέ και τα εστιατόρια άρχισαν και αυτά να ανοίγουν σιγά-σιγά ξανά, αλλά κλείνουν νωρίς το απόγευμα. Οι κάτοικοι απο το βόρειο και νότιο Ισραήλ έχουν μεταφερθεί στην ενδοχώρα και αυτή τη στιγμή διαμένουν σε ξενοδοχεία».
«Υπήρχαν άραγε κάποια προειδοποιητικά σημάδια για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου»;
«Λένε ότι υπήρχαν ενδείξεις αλλά στο Ισραήλ έχουμε κάθε μέρα τέτοιες ενδείξεις και είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό. Η απειλή είναι συνεχής. Μην ξεχνάτε επίσης, ότι στο Ισραήλ είχαμε πολύμηνες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας καθώς ο Νετανιάχου σκόπευε να προχωρήσει στην αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος, κάτι που θεωρώ αντιδημοκρατικό. Αν το σταματούσε και έβλεπε την ασφάλεια του κράτους ίσως μπορούσε να προβλέψει μια πιθανή επίθεση της Χαμάς».
«Φοβάστε;». ΄Ηταν η ερώτηση που ήθελα να της θέσω από την αρχή.
«Τρόμο νιώθω, για να είμαι ειλικρινής. Το ότι επιστρέφουμε το κάνουμε κυρίως για τα παιδιά μας, τα οποία έχουν ανάγκη από την καθημερινότητά τους. Ζούμε σε μια κωμόπολη κοντά στο αεροδρόμιο με 10.000 κατοίκους. Έχει πέσει ρουκέτα κοντά στο σπίτι μου, αλλά σήμερα έχει επιστρέψει μια σχετική “κανονικότητα” και θεωρείται από τις ασφαλείς περιοχές…»
»… Σε όλες τις καινούργιες πολυκατοικίες, υπάρχει ένα δωμάτιο σε κάθε διαμέρισμα το οποίο χρησιμοποιείται ως bomb shelter ή mamad, όπως λέγεται στα Εβραϊκά».
«Χάσατε δικούς σας ανθρώπους σε αυτόν τον πόλεμο;», τη ρωτώ διστακτικά.
«Συγγενείς όχι. Κάποιους γνωστούς, δυστυχώς ναι. Έχω μια μαθήτριά μου που την έχει απαγάγει η Χαμάς. 19 χρονών είναι. Ήταν στα σύνορα της Γάζας μόλις δυο μέρες για ένα course και βοηθούσε στα συσσίτια. Έχω επίσης κάποιους φίλους, οι οποίοι έχουν τα παιδιά τους στη Γάζα και πολεμάνε και ζουν κάθε μέρα με την αγωνία γιατί δεν ξέρουν τι συμβαίνει εκεί».
«Τι εικόνα έχετε για τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας;»
«Το Ισραήλ δε θέλει νεκρούς αμάχους. Πριν από οποιαδήποτε επιχείρηση υπάρχουν πολλές προειδοποιήσεις, πέφτουν flyers, αλλά δυστυχώς οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν τον άμαχο πληθυσμό ως ασπίδα. Η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που δείχνουν ότι η Χαμάς έχει χτίσει τα κρησφύγετά τους κάτω από σπίτια και νοσοκομεία. Φυσικά όμως μόνο οι μυστικές υπηρεσίες μπορούν να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει».
«Ντορέτ, πιστεύεις θα υπάρχει ποτέ ειρήνη στο Ισραήλ;».
Είναι η πρώτη φορά που κάνει παύση πριν μου απαντήσει.
«Πιστεύω στην ειρήνη, αλλά με αυτήν την κυβέρνηση που έχουμε το θεωρώ δύσκολο να το καταφέρουμε. Ο πρωθυπουργός πρέπει να φύγει… Διάβαζα στις ειδήσεις ότι λόγω του πολέμου ο αντισημιτισμός έχει ανέβει κατά 500%. Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι θέλουν ένα Παλαιστινιακό κράτος αλλά θέλουν όλη τη έκταση, όλα τα εδάφη του Ισραήλ. Καταλαβαίνετε ότι αυτό δε γίνεται. Είναι πολύ δύσκολη κατάσταση. Η Χαμάς κάνει ότι θέλει στη Λωρίδα της Γάζας. Είναι τρομοκράτες, δε μπορεις να μιλήσεις μαζί τους…»
»Πιστεύουμε και ελπίζουμε να τελειώσει όλο αυτό. Δεν ξέρω όμως πώς μπορεί να γίνει αυτό», μου λέει η Ντορέτ λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.
«Καλή και ασφαλή επιστροφή σας εύχομαι Ντορέτ. Να προσέχετε», της λέω και μέσα στο μυαλό μου, μου έρχεται συνεχώς η φράση της “τα παιδιά τη δεύτερη εβδομάδα παραμονής τους στην Ελλάδα, δεν ήθελαν να πάνε στο σχολείο”.
Τα παιδιά. Τα πιο αθώα θύματα του πολέμου. Τα παιδιά του Ισραήλ. Τα παιδιά της Παλαιστίνης. Τα παιδιά στα οποία μπολιάζουμε το άχρωμο και το μαύρο του πολέμου χωρίς καν να ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τα χρώματα.
Δείτε επίσης: Πόλεμος στο Ισραήλ: Λήγει η εκεχειρία – Η Χαμάς διατάσσει τους πολεμιστές της να ετοιμαστούν για μάχη
