Μετά από επτά συνεχόμενα χρόνια φυλάκισης και συνολικά 13,5 χρόνια, η Πόλα Ρούπα αφέθηκε ελεύθερη.
Την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου, αφέθηκε ελεύθερη από τη φυλακή. Η Ρούπα, που καταδικάστηκε ως μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας,” είχε αρχικά καταδικαστεί σε ισόβια και 25 χρόνια φυλάκιση για την βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος το 2014. Το 2021, η ποινή της μειώθηκε σε έξι χρόνια και τρεις μήνες, και τώρα αφέθηκε ελεύθερη.
Της απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα και πρέπει να εμφανίζεται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα στο αστυνομικό τμήμα της κατοικίας της.
Αναλυτικά το κείμενό της:
Ύστερα από 7 χρόνια συνεχόμενη φυλάκιση (σύλληψη στις 5/1/2017), 8,5 χρόνια μαζί με την προφυλάκιση (σύλληψη στις 10/4/2010) και 13,5 χρόνια μικτά, ποινή που εξέτισα για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, αποφυλακίστηκα. Ο συμβολισμός της ημέρας ήταν δυνατός καθώς με τη φετινή 17 Νοέμβρη κλείνουν 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Μια τέτοια ημέρα όλοι μνημονεύουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου αλλά και όλες/όλους που έπεσαν στον αγώνα για την ελευθερία.
Στη δική μου σκέψη μια τέτοια ημέρα κυριάρχησε η μνήμη του νεκρού συντρόφου μας στον Επαναστατικό Αγώνα του Λάμπρου Φούντα. Στη σκέψη μου όμως είναι και ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης που παρά το γεγονός ότι έχει εκτίσει 11 χρόνια «κλειστής» φυλακή και 14 χρόνια μικτά -χρονικό διάστημα πολύ μεγάλο για 20 χρόνων εκτιτέα ποινή-, τα δικαστικά συμβούλια της Λαμίας αρνούνται να τον αποφυλακίσουν. Είναι φανερό πλέον ότι στο Νίκο Μαζιώτη έχει επιβληθεί ένα μοναδικό καθεστώς εξαίρεσης καθώς κανένας/καμία κρατούμενος/κρατούμενη με ανάλογες υποθέσεις (κατηγορίες βασιζόμενες στον 187Α) και με ανάλογες ποινές (που δεν υπάρχει δηλαδή ποινή των ισοβίων) δεν έχει παραμείνει στη φυλακή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης που βασίζεται σε πολιτικά κριτήρια και κίνητρα και που στην πράξη ακυρώνει το θεσμό της υφ’ όρων απόλυσης ο οποίος σύμφωνα με το νόμο είναι υποχρεωτικός και όχι «χαριστικός», δεν επαφίεται στην προσωπική βούληση του εκάστοτε δικαστή, αυτό το καθεστώς εξαίρεσης πρέπει να σταματήσει. Εκτός της κατάφωρης καταπάτησης των δικαιωμάτων του το ειδικό αυτό καθεστώς εξαίρεσης θυμίζει χουντικού τύπου αντιμετώπιση πολιτικού κρατούμενου.
Μετά από τόσα χρόνια παραμονής μου στις φυλακές θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι στη σκέψη μου δεν είναι και οι πολλές δεκάδες γυναίκες κρατούμενες που ζήσαμε μαζί. Επ’ αφορμή των –εκ παραδρομής πιστεύω- δημοσιευμάτων που «διαπίστωναν» ότι αποφυλακίστηκα επειδή είμαι μητέρα ανήλικου παιδιού, οφείλω να πω πως πέρα από το γεγονός ότι εξέτισα και με το παραπάνω τα χρόνια κράτησης που απαιτούνται για την υφ’ όρων απόλυση, δεν προβλέπεται από κανένα ποινικό κώδικα απόλυση κρατούμενης υπό όρους επειδή είναι μητέρα ανήλικου παιδιού. Μόνο στο άρθρο 105 Π.Κ του 2019 προβλέπεται η κατ’ οίκον έκτιση της ποινής σε μητέρες με παιδιά κάτω των 8 χρόνων, μέτρο που δεν εφαρμόζεται ιδιαίτερα.
Επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια με γυναίκες γνωρίζω ότι οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν κεντρικό ρόλο ως φροντίστριες ανθρώπων όπως ανήλικων παιδιών, ηλικιωμένων, αρρώστων, ατόμων με ειδικές ανάγκες και η παρατεταμένη κράτηση τους επιφέρει τρομακτικές επιπτώσεις στη ζωή αυτών που μένουν μόνες/μόνοι/μόνα χωρίς τη βοήθειά τους. Η υφ’ όρων απόλυση για μητέρες ανηλίκων και για γυναίκες που φροντίζουν κατηγορίες ατόμων όπως αυτές που προανέφερα, είναι μια πρόβλεψη που η απουσία της από τον ποινικό κώδικα καταδεικνύει πως δεν λαμβάνεται υπόψη από τους νομοθέτες η κομβική σημασίας θέση των γυναικών-φροντιστριών στη κοινωνική ζωή. Πρόκειται για μια έλλειψη που συχνά στοιχίζει ζωές.
Δείτε επίσης: Ματίνα Παγώνη για «κοξάκι»: «Οι επιπλοκές είναι σπανιότατες αλλά πολύ σημαντικές»
