Θερμό καλοκαίρι το φετινό από πλευράς συναυλιών στην χώρα μας, με μια από αυτές να είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου στις 6 Ιουλίου.
Του Αλέξανδρου Παναγιωτίδη
Μπορεί πολλοί να τον γνωρίζετε από την «Ανδρομέδα», από τον «Πεχλιβάνη» και από μια σειρά άλλες επιτυχίες, ωστόσο το διαμάντι το έχει καλά κρυμμένο.
Ποιος είπε ότι ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να ευαισθητοιποιηθεί από έναν τραγικό συμβάν που θα πέσει στην αντίληψη του; Οι στίχοι του « Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ» είναι η τρανή απόδειξη ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να μιλάνε για κοινωνικά θέματα.
Η ιστορία του Χομαγιούν και του Βακάρ
Γυρνάμε τον χρόνο 10 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις 6 Απριλίου του 2012, εκεί που δύο μετανάστες έχασαν την ζωή τους γιατί δεν την ήθελαν χωρίς να βοηθήσουν.
Στις ράγες του τρένου στο Κρυονέρι, ένα παγιδευμένο αμάξι με δύο ηλικιωμένους, έγινε η αφορμή για να γίνει γνωστή η ιστορία του Χομαγιούν και του Βακάρ.
Τρεις μετανάστες από το Πακιστάν που εκείνη την ώρα περνούσαν από το σημείο βλέπουν το αυτοκίνητο να έχει παγιδευτεί μαζί με δύο ηλικιωμένους στις ράγες του τρένου.
Χωρίς να το σκεφτούν σπεύδουν και προσπαθούν να σπρώξουν το αμάξι από τις ράγες, με τον τρομακτικό ήχο του τρένου να πλησιάζει απειλητικά.
Ο ένας Πακιστανός αποχώρησε από το σημείο όταν είδε το τρένο να πλησιάζει, με τον Χομαγιούν και τον Βακάρ να μένουν μέχρι τελευταίας στιγμή στο σημείο.
Το τρένο που έκανε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα δεν πρόλαβε να σταματήσει χτυπώντας πάνω στο αυτοκίνητο και παρασέρνοντας μαζί του, τους δύο πρόσφυγες από το Πακιστάν.
Τραγική κατάληξη, και οι δύο ηλικιωμένοι και οι δύο πρόσφυγες έχουν χάσει την ζωή τους, ωστόσο χάρισαν έναν πολύτιμο μάθημα στον κόσμο: την ανθρωπιά.
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ ελπίζουμε να ξαναζωντανέψουν, να ξαναζωντανέψουν μέσα στις ψυχές όλων των ανθρώπων που παρά τον δικό τους πόνο δίνουν το χέρι σε όποιον σηκώνεται.
Σε έναν κόσμο που ο ατομικισμός είναι βασική προϋπόθεση για την καθημερινότητα μας, οι δύο πρόσφυγες ταρακούνησαν πριν 10 χρόνια μια ολόκληρη κοινωνία, μια κοινωνία που βρομούσε ρατσισμό, δείχνοντας την αλληλεγγύη τους.
Η ιστορία τους δεν πρέπει να ξεχαστεί και ευχαριστούμε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου που πλέον στην Ελληνική Μουσική σκηνή υπάρχει αυτό το διαμάντι για να φωτίζει τα πιο μεγάλα σκοτάδια της ανθρωπότητας.
Τραγική ειρωνεία: Το ελληνικό κράτος που μέχρι τότε τους θεωρούσε παράνομους και απέρριπτε κάθε πιθανότητα για υπηκοότητα, μετά τον θάνατο τους τιμητικά τους αναγνώρισε σαν Έλληνες πολίτες, όπως και τον τρίτο της παρέας.
«Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη
Βλέπουν το τραίνο να `ρχεται και δίχως να το νιώσουν
γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι»
Δείτε επίσης: Τάνια Τσανακλίδου: Οι δημοσιογράφοι είναι υπεύθυνοι για το χάλι που ζούμε, λυπάμαι
