Η φράση αποδίδεται στην κωμικό ALi Wong ως «απάντηση» στην προτροπή της πρώην CEO της Meta, Sheryl Sandberg προς τις γυναίκες να διεκδικήσουν θέσεις ευθύνης και να βρεθούν ψηλά στην ιεραρχία στις επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται.
Ψάχνοντας λοιπόν ένα μότο το οποίο θα χρησιμοποιούσαμε στην εφημερίδα στα σόσιάλ μας για την 8η Μαρτίου, και με την ποικιλία να εκτείνεται μεταξύ των «Διεκδίκησε!» «Βγες μπροστά» «Πώς θα πετύχεις την επαγγελματική ανέλιξη και την προσωπική ολοκλήρωση», το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό μου ήταν η φράση της ALi Wong.
Ή όπως λέει και μια φίλη μου, η οποία είναι στο τιμόνι μιας πολυεθνικής: «Θέλω να κάτσω σπίτι και να καθαρίζω κολοκυθάκια».
Η γυναίκα σήμερα είναι κουρασμένη. Εξουθενωμένη, για την ακρίβεια.
Όχι γιατί διεκδικεί ρόλους, αλλά γιατί θέλει να απεμπολήσει ρόλους, ευθύνες και βαρίδια.
Η γυναίκα σήμερα δεν διεκδικεί το να μπορεί να κάνει τα πάντα αλλά παλεύει για τη δυνατότητα του να ΜΗΝ κάνει αυτή τα πάντα.
Κοίτα τριγύρω σου.
Γυναίκες πάντα περιποιημένες με το τέλειο μανικιούρ, μαλλί μπούκλα με την πρέσα (χαλαρή, ούτε πολύ σφιχτή ούτε ίσια), ντύσιμο ινσταγκραμικό, παλεύουν καθημερινά με το να είναι μαμάδες, επαγγελματίες, μαγείρισσες, νοικοκυρές, φίλες, κόρες κτλ.
Και προφανώς σε όλα πρέπει να είναι τέλειες. Και για αυτό δεν αρκούν τα φίλτρα του ίνσταγκραμ.
Από το να καταρτίσουν τον τέλειο ισολογισμό στην εταιρία που εργάζονται, μέχρι το να φτιάξουν το πιο υγιεινό pancake για να πάρει το παιδί στο σχολείο.
Ωστόσο, πάντα κάτι θα είναι λειψό, πάντα κάτι θα μένει στη μέση. Μεταξύ του επαγγελματικού μίτινγκ, μέχρι την αίθουσα του γυμναστηρίου, των διαδρόμων των σούπερ μάρκετ και του παιδότοπου, πάντα υπάρχει ένα καμένο κέικ, ένα «συγνώμη, δεν προλαβαίνω πρέπει να ακυρώσω το ραντεβού», ένα παζλ που ξεκίνησε με το παιδί πριν δυο μήνες και έχουν μπει μόνο τα δέκα κομμάτια.
Δεν είναι εργοστασιακή ρύθμιση της γυναίκας να αναλαμβάνει πολλούς ρόλους και σίγουρα δεν την ευχαριστεί. Η γυναίκα αναλαμβάνει πολλούς ρόλους γιατί είναι υποχρεωμένη να το κάνει. Δεν έχει επιλογές.
Και προφανώς δεν είναι κακό οι πολλοί οι ρόλοι. Κακό είναι να μην έχεις επιλογές.
Δε θέλουν όλες οι γυναίκες να είναι καριερίστριες. Δε θέλουν όλες οι γυναίκες να γίνουν μητέρες.
Υπάρχουν γυναίκες που γουστάρουν τη δουλειά τους αλλά κατηγορούνται ότι βάζουν την καριέρα πάνω από τα παιδιά τους.
Υπάρχουν γυναίκες που θα ήθελαν να έχουν τη δυνατότητα να μεγαλώσουν τα παιδιά στο σπίτι και να μην είναι αναγκασμένες να εργάζονται (ποιος αμφισβητεί ότι είναι full time εργασία το μεγάλωμα παιδιών;)
Υπάρχουν και όλες οι ενδιάμεσες περιπτώσεις και αποχρώσεις.
Σε έναν κόσμο γεμάτο ανισότητες, γεμάτο δυαδικότητες, η γυναίκα ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να επιλέξει ελεύθερα χωρίς να θέσει την ψυχολογική της ή την οικονομική – κοινωνική της ζωή σε κίνδυνο. Και αν θέλεις μαρτυρίες πήγαινε και ρώτα μια μητέρα που αφήνει το βρέφος σπίτι και τα στήθη της τρέχουν ακόμη γάλα και τρέχει στις τουαλέτες της εργασίας της να γεμίσει τα μπιμπερό, πόσο χαρούμενη είναι που επέστρεψε στη δουλειά της.
Επομένως αυτό που πρέπει να ξαναδούμε σαν κοινωνία είναι το μοντέλο των σχέσεων και να το καταστήσουμε λειτουργικό και για τα δύο φύλα, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται ξεβόλεμα για κάποιους.
Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Ένα μοντέλο το οποίο θα βασίζεται στην ισότητα. Όχι στην ανωτερότητα. Ούτε στην ομοιότητα.
Όποιος θεωρεί ότι είναι ακατόρθωτο, απλώς δεν θέλει να το κάνει.
Δείτε επίσης: Μια ιστορία δύναμης κι ευαλωτότητας, εσύ Γυναίκα.
