Στη Χαριλάου Τρικούπη επικρατεί ηρεμία. Ηρεμία τύπου… “μην ταράζεσαι, είναι απλώς πέντε δημοσκοπήσεις”.
Η Πλεύση Ελευθερίας εδραιώνεται στη δεύτερη θέση, τα ποσοστά της ανεβαίνουν σταθερά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνει περίπατο στον δείκτη καταλληλότητας για την πρωθυπουργία, και το ΠΑΣΟΚ; Επιμένει να προσεγγίζει τα ευρήματα με την ίδια σταθερότητα που ζητά από τους ψηφοφόρους: να αγνοούν την πραγματικότητα.
Η στρατηγική παραμένει «αυτόνομη πορεία και βλέπουμε». Το πρόβλημα; Ότι μόνο το ΠΑΣΟΚ τη βλέπει. Οι ψηφοφόροι φαίνεται να έχουν άλλες διαδρομές, οι δημοσκοπήσεις δεν συγχωρούν και τα στελέχη αποφεύγουν τις κάμερες…
Στα επίσημα χαρτιά, εντάσεις δεν υπάρχουν. Όχι φανερά, τουλάχιστον. Στους διαδρόμους όμως, οι κουβέντες μυρίζουν δημοσκοπική αμηχανία. Το τηλέφωνο των βουλευτών δεν σταματά να χτυπά – όχι από κανάλια, αλλά από κομματικά στελέχη και ψηφοφόρους που ζητούν «κάτι πιο πειστικό από μια τροπολογία».
Η ηγεσία δείχνει αυτοσυγκράτηση. Ίσως και παθητικότητα, ανάλογα ποιον ρωτάς. Το Συντονιστικό δεν συνεδριάζει, νέο αφήγημα δεν φαίνεται στον ορίζοντα, και η ελπίδα ότι «είναι μια φωτογραφία της στιγμής» κυκλοφορεί πιο πολύ κι από τα memes με τον Ανδρουλάκη.
Το πιο ανησυχητικό; Η κοινή γνώμη δεν αποδοκιμάζει μόνο τα ποσοστά, αλλά και την αντιπολίτευση που ασκεί το ΠΑΣΟΚ. Όταν ο πολίτης σε θεωρεί άχρωμο και αναποτελεσματικό, ούτε το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να σε σώσει.
Η κυβέρνηση παραπαίει, οι πολίτες ψάχνουν εναλλακτικές, το πεδίο είναι ανοιχτό. Κι όμως, το ΠΑΣΟΚ παραμένει ακίνητο. Κάποτε φώναζε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Τώρα ψιθυρίζει «υπομονή και βλέπουμε».
