«Μητέρα», επί τούτω με Μ κεφαλαίο.
Αν αποδομήσεις τη σημερινή μέρα, μεταξύ των χαριτωμένων post και των φωτογραφιών με «τα καλύτερα γεμιστά είναι της μανούλας μου», θα μείνει το εξής κάδρο για την Ελληνίδα μάνα – καρικατούρα: Ιερό πρόσωπο, που έχει καταργήσει το «εγώ», που προσφέρει τα πάντα χωρίς να ζητάει πίσω και η οποία θα είναι πάντα εκεί να προσφέρει την ανιδιοτελή αγάπη.
Εντελώς τυχαία το παραπάνω κάδρο εξυπηρετεί εξόχως όλα τα πατριαρχικά πατροναρίσματα περί μητρότητας. Ωστόσο, όσο και αν αυτό εξυπηρετεί και συμφέρει την κοινωνία, τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν είναι οι εργοστασιακές ρυθμίσεις της γυναίκας.
Δεν είναι στη φύση της γυναίκας – μητέρας να δίνει χωρίς να παίρνει πίσω. Το κάνει γιατί αυτό το καλούπι τής προόρισε η κοινωνία.
Καμία ιεροσύνη λοιπόν, δεν εμπεριέχει ο ρόλος και η ιδιότητα της μητέρας.
Αν η κοινωνία πραγματικά ήθελε να ευχαριστήσει τις μητέρες, θα τις παρείχε μισθό και υγειονομική περίθαλψη, όπως και την επιλογή του να μην εργάζονται για όσο χρειάζεται (ή να εργάζονται παρέχοντάς τες όλες τις διευκολύνσεις που εφαρμόζονται στις χώρες κυρίως του βορρά).
Φλομώσαμε με το «ιερό χρέος», την αφοσίωση και την ανιδιοτελή αγάπη.
Προφανώς και η αξία, η ευτυχία και η επιτυχία της γυναίκας δεν ταυτίζεται με την μητρότητα.
Προφανώς και μια μητέρα δε ζητάει να πάρει πίσω, όχι επειδή δε θέλει, αλλά επειδή η κοινωνία την έχει φιμώσει.
Προφανώς και πολλές γυναίκες έχουν γίνει μητέρες επειδή «έπρεπε να γίνουν μητέρες».
Προφανώς και δεν είναι ευτυχισμένες οι μητέρες μόνο και μόνο επειδή είναι μητέρες.
Προφανώς και η μητέρα επιθυμεί να ταξιδέψει, να κάνει καριέρα, να βγει με τις φίλες της.
Αν η κοινωνία θέλει πραγματικά να ευχαριστήσει την μητέρα, θα βγάλει από την πιο υψηλή βαθμίδα του βάθρου την ιδιότητα της «ιερής μητέρας» και θα την τοποθετήσει πλάι στις άλλες ιδιότητες που μπορεί να έχει μια γυναίκα και να τις φέρει το ίδιο περήφανα.
