Υπάρχουν Πρωτοχρονιές δύσκολες και μελαγχολικές σαν αυτή της Κικής Δημουλά. Ακόμα και τότε, όμως, μια φωτεινή αχτίδα από το παιδικό παρελθόν έρχεται να λάμψει, έστω και στιγμιαία.
Είναι απόγευμα πρωτοχρονιάς, με ψυχή στους δρόμους. Μονάχα κάτι γκρίζο παλαιό συνδυάζεται με τον καινούργιο χρόνο.
Τρέμουν από το κρύο τα σταυροδρόμια και οι γωνίες, σφίγγονται και κολλάνε για να ζεσταθούν επάνω σε αλλότριας πατρίδας.
Πλανόδιοι ανθοπώλες προσφέρουν μπουκέτα φασκιωμένα με αγριωπό χαρτί. Η φτηνή ποιότητα, με τρύπες διανθισμένη γύρω γύρω από αυτοδίδακτο ψαλίδι, αναπολεί τα παιδικά μας χρόνια.
Όπως κι εμείς όταν παιδιά, φτιάχναμε σχέδια με πεινασμένα χέρια, ψαλιδίζαμε μικρά τετραγωνάκια σε εφημερίδες. Αναπολώντας, το χαρτί ξεδιπλωνόταν με χαρούμενα, αλλεπάλληλα και συμμετρικά παραθυράκια που άνοιγαν διάπλατα το μέλλον.
Απόγευμα πρωτοχρονιάς, ψυχή στους δρόμους, μόνο κλειστά μεγάλα γκρίζα παράθυρα και ένα φτωχό χιονόνερο που ζητιανεύει χιόνι.
Από τη συλλογή «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» (2007)
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
