«Ξαφνικά μου φάνηκε πως όλα μας τα όνειρα δεν ήτανε παρά μία ένδοξη σαπουνόφουσκα και πως δεν ήμαστε ούτε θα γινόμαστε ποτέ τίποτε άλλο παρά άνθρωποι της εποχής μας. Δεν ήταν δυνατό να έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες με τους αρχαίους Έλληνες».
Έναν χρόνο μετά την άφιξή της στην Ελλάδα, η εκκεντρική ξυπόλυτη χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν συνειδητοποιεί ότι η αναβίωση του αρχαιοελληνικού πνεύματος απαιτεί περισσότερα από το πάθος και τις καλές προθέσεις ενός ή δύο ανθρώπων. «Με την πάροδο του χρόνου, οι συνθήκες, οι ανησυχίες, οι αξιώσεις, τα δεδομένα, τα όνειρα, οι άνθρωποι, η ζωή αλλάζουν». Όταν ο αδελφός της, Ρέιμοντ, αποφασίζει να χτίσει την κατοικία του στον Υμηττό, η Ιζαντόρα θεμελιώνει το σπίτι με αρχαιοελληνικό τελετουργικό, ακολουθώντας τις επιταγές της φύσης. «Το μπαλέτο καταστρέφει την ομορφιά του σώματος, τη φυσικότητα. Δίνει την αίσθηση μιας μαριονέτας που κινείται μηχανικά», λέει, επισημαίνοντας την ανάγκη για ελευθερία και φυσικότητα στον χορό.
Η Ιζαντόρα είναι αποφασισμένη να δημιουργήσει έναν νέο τύπο χορού, που θα συνδυάζει το πνεύμα της αρχαιότητας με τη σύγχρονη ευαισθησία. «Ο τρόπος που χορεύω είναι μία διαρκής προσπάθεια να εκφράσω την ύπαρξή μου», δηλώνει, αποδεικνύοντας την αφοσίωσή της στην τέχνη.
Η Ιζαντόρα συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, όπως οι αδελφοί Σικελιανού. Η αναγέννηση των αρχαίων ιδανικών γίνεται το κοινό τους όραμα. «Αν υπάρχει τρόπος να νιώσει κανείς τις φλέβες των δασκάλων της κλασικής εποχής, εδώ θα τον ανακαλύψει», λέει ο Ρέιμοντ, αντικατοπτρίζοντας τη δέσμευση της Ιζαντόρα στην αναζήτηση της τέχνης.
Η περιπέτεια της Ιζαντόρα συνεχίζεται με τη ζωή της στην Ελλάδα, η οποία αποδεικνύεται προκλητική και γεμάτη προκλήσεις. «Ήμαστε εντελώς αυτάρκεις. Δεν ανακατευτήκαμε καθόλου με τους Αθηναίους», εξομολογείται, εκφράζοντας την αποστασιοποίησή της από την κοινωνία.
Ωστόσο, η τύχη θα της παίξει ένα κακό παιχνίδι, καθώς χάνει τα παιδιά της σε ένα τραγικό δυστύχημα. Η Ιζαντόρα βρίσκει παρηγοριά μόνο στον χορό, επενδύοντας όλη της την ενέργεια στην τέχνη της. Το 1927, σε μια από τις τελευταίες της εμφανίσεις, θα πει «Adieu, mes amis, je vais à la gloire!», όμως η μοίρα της θα είναι τραγική.
Η Ιζαντόρα Ντάνκαν παραμένει μια εμβληματική μορφή της τέχνης, μία γυναίκα που δεν φοβήθηκε να αμφισβητήσει τα κοινωνικά πρότυπα και να διεκδικήσει την ελευθερία της.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
