Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε αρνητικό ήρωα στην πεζογραφία της Ιωάννας Καρυστιάνη. Έχουμε δει πρωταγωνιστές της να φλερτάρουν ευθέως με την καταστροφή, τη δική τους και των άλλων, αφημένοι στα χέρια μιας βάσκανης μοίρας. Ο Στέλιος Σπούγιας, που ζει στην επινοημένη πόλη Κρανιά, γίνεται άνευ λόγου και αιτίας παιδοκτόνος, σκοτώνοντας εν ψυχρώ τον γιο του. Στην κατηγορία αυτή, η τύχη δεν έχει στρώσει το καλύτερο μονοπάτι για τον Σπούγια στους πρόσφατους «Κορνιζωμένους» (εκδόσεις Καστανιώτη). Εγκατεστημένος στην Κρανιά λόγω του έρωτά του για τη Χιονία, μπορεί να τα καταφέρνει μια χαρά στο κορνιζάδικο, αλλά θα ατυχήσει σοβαρά με την αγάπη του, καθώς η Χιονία θα τον αφήσει για έναν γιατρό με τον οποίο ετοιμάζεται να κάνει παιδί.
Ο Σπούγιας, όμως, έχει το δικό του παιδί με τη Χιονία, τον Χρόνη, ο οποίος θέλει να γίνει δάσκαλος και αγαπάει τις σπουδές του. Ο Χρόνης διακρίνεται για την εξυπνάδα και την ακεραιότητά του, και είναι ερωτευμένος με την Κλέα, με την οποία σχεδιάζουν το μέλλον τους. Επιπλέον, ο Σπούγιας μεγάλωσε με έναν βίαιο παππού και έχει ενοχές για τον θάνατο της μητέρας του, που πέθανε μόλις τον γέννησε. Παρά την ατυχία του, γύρω του υπάρχουν άνθρωποι που τον στηρίζουν, όπως ο Χρόνης και η Κλέα, καθώς και οι φίλοι του.
Ωστόσο, ο Σπούγιας θα σκοτώσει τον γιο του, έχοντας προμελετήσει όλες τις ενέργειές του και παίρνοντας προφυλακτικά μέτρα για να μην αποκαλυφθεί η πράξη του. Όταν έρθει το τέλος του, αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης ή θείας δίκης, αλλά προϊόν ενός διεστραμμένου ψυχισμού, ο οποίος θα σφραγίσει την οδό προς την αλήθεια.
Ο Σπούγιας δεν παραπέμπει στη Μήδεια ούτε στη Φραγκογιαννού στην «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, καθώς δεν αποσκοπεί να σώσει κανέναν. Αυτό που νιώθει είναι ότι ο περίγυρός του τον έχει υποτιμήσει και περιθωριοποιήσει, κυρίως η πρώην σύζυγός του. Η Κρανιά, μια μικρογραφία της Ελλάδας, έχει καταπιεί την οικονομική και πολιτική κρίση.
Η Καρυστιάνη, με τη χρήση ειρωνείας και συλλογικής διακωμώδησης, προσπαθεί να μας οπλίσει απέναντι στον σκοτεινό ήρωα. Ο Σπούγιας δεν αντικατοπτρίζει κάποιο κοινωνικό μέγεθος ούτε παγιώνει ακραία κοινωνικά φαινόμενα, αλλά προβάλλει το υψηλό πένθος και τη σιωπή ενώπιον του τερατώδους.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
