«Στη Γαλλία έχουν 51 βιασμούς, εδώ έχουμε μια απόπειρα, μην τρελαθούμε κιόλας», ήταν τα λόγια του εισαγγελέα στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο για τη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη.
Η Ζιζέλ Πελικό σίγουρα θα απογοητεύοταν που παρά την πολύ θαρραλέα της απόφαση να μιλήσει επώνυμα για τους φριχτούς βιασμούς που υπέστει στη Γαλλία, ένας Έλληνας εισαγγελέας τη χρησιμοποίησε ως παράδειγμα με σκοπό να αποδυναμώσει την καταγγελία μιας άλλης γυναίκας.
Η Ζιζέλ Πελικό βγήκε μπροστά και έγινε σύμβολο εξάλειψης της ντροπής του βιασμού, σύμβολο σθένους. Το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα ή θηλυκότητα που αποφασίζει να μιλήσει για τη βία που υπέστει. Η μία φρικτή υπόθεση δε γίνεται να επισκιάζει και να αποδυναμώνει την άλλη. Δεν νοείται να υπάρχει σύγκριση μεταξύ των θυμάτων, αναφορικά με τη σφοδρότητα της βίας και το ποιο θύμα έχει δικαίωμα να μιλήσει και ποιο όχι. Ποιο θύμα έχει δικαίωμα να ακουστεί και ποιο όχι;
Πολύ περισσότερο, δε γίνεται αυτή η αλλόκοτη και άκρως προσβλητική-για τα θύματα- σύγκριση να εκφέρεται από τα επίσημα χείλη του εισαγγελικού λειτουργού εντός της δικαστικής αίθουσας.
Βέβαια, ο ίδιος εισαγγελέας στην ίδια δίκη κλιμάκωσε περαιτέρω την επαναθυματοποίηση της καταγγέλλουσας ρωτώντας την τι εσώρουχο φορούσε τη μέρα της απόπειρας του βιασμού, αν δηλαδή ήταν «τάγκα ή κανονικό εσώρουχο», παράλληλα εξέφρασε την απορία του με το πως ο κατηγορούμενος «ήρθε τόσο γρήγορα σε στύση σε αυτήν την ηλικία; ήταν και μεγάλος άνθρωπος…», είπε και μεγάλος άνθρωπος, ενώ σε άλλο σημείο ζήτησε από την καταγγέλλουσα να καθίσει στο εδώλιο -δίπλα στον κατηγορούμενο- για να κάνει αναπαράσταση του τρόπου που καθόταν, όταν δέχθηκε επίθεση!
«Να εμπιστεύεσαι την ελληνική δικαιοσύνη», μας λένε. «Να δικάζονται οι θύτες και όχι τα θύματα», ανταπαντάμε!
