Ο Στέφανος Κασσελάκης φλερτάρει.
Πολιτικά. Στην πιο πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση, επέλεξε να εκφράσει την εκτίμησή του στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όχι με υπαινιγμούς ή αόριστες φιλοφρονήσεις, αλλά με συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο: «Θα ήταν εξαιρετική για Υπουργός Δικαιοσύνης» είπε στον ΣΚΑΪ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Πλεύση Ελευθερίας έχει ανοιχτή θέση στο κυβερνητικό του πλάνο.
Μόνο που αυτό το «πλάνο» έχει μια ενδιαφέρουσα τρύπα: κανείς δεν ξέρει – ούτε ο ίδιος δεν λέει – ποιος θα είναι ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη φαντασιακή πολυκομματική κυβέρνηση.
Μπορεί, βέβαια, να το θεωρεί λεπτομέρεια. Ίσως γιατί προτιμά την ασάφεια – ένα εργαλείο εξουσίας εξίσου παλιό όσο και η ίδια η πολιτική.
Από την πλευρά της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ερωτώμενη για το εάν θα έκανε κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε πως «η Πλεύση Ελευθερίας δεν είναι κλασικό κόμμα που ψάχνει την καρέκλα και εγώ πήρα την πρωτοβουλία για την Πλεύση Ελευθερίας έχοντας αφήσει μια από τις πιο υψηλές καρέκλες, της Προέδρου της Βουλής. Δεν υπάρχει περίπτωση εμείς, πρώτον να τα γυρίσουμε, να ξεπλύνουμε πρόσωπα που έχουν στηρίξει μνημόνια και αντικοινωνικές πολιτικές. Και δεν υπάρχει περίπτωση να αναβαπτίζουμε εκείνους που εμείς ζητάμε να αναλάβουν ευθύνες».
Πίσω από το φλερτ Κασσελάκη με την Κωνσταντοπούλου κρύβεται ένα ευρύτερο σχέδιο: ένα άνοιγμα προς κάθε εκτός συστήματος “αντισυστημικό” ακροατήριο.
Ο Κασσελάκης θέλει να ηγηθεί ενός μετώπου – αλλά χωρίς να βάλει όρια ή κανόνες. Θέλει να φαίνεται «συναινετικός», «γενναιόδωρος», «ηγέτης χωρίς έπαρση». Μόνο που η εξουσία δεν είναι αίθουσα αναμονής. Και η Ζωή, όσο κι αν την υποτίμησαν κατά καιρούς, δεν είναι δεύτερος ρόλος. Το απέδειξε άλλωστε.
Κι έτσι, προκύπτει μια εύλογη απορία: Ο Στέφανος βλέπει τη Ζωή για υπουργό. Η Ζωή, βλέπει τον Στέφανο για Πρωθυπουργό; Ή μήπως για κάτι… λιγότερο;
Η πολιτική είναι γεμάτη από τέτοια φλερτ – κάποια εξελίσσονται, άλλα παραμένουν μονόπλευρα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι στο επόμενο πολιτικό σχήμα που ονειρεύεται ο Κασσελάκης, ο χάρτης θα έχει πολλές “παραχωρήσεις” αλλά μόνο μία κορυφή. Και αυτή, προς το παρόν, δεν έχει ειπωθεί — αλλά υπονοείται.
