Στη δωδέκατη χρονιά του, το καθιερωμένο φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει μέσα σε ένα πυκνό τετραήμερο πέντε παραστάσεις χορού και μια ταινία, έχοντας στο επίκεντρο την εικαστικότητα και, όπως κάθε χρόνο, μια “λοξή” απάντηση στο ερώτημα “Τι είναι χορός”. Από τις 3 έως τις 6 Απριλίου, ένας μαραθώνιος χορού γεμίζει ασφυκτικά τις σκηνές της Στέγης. Από τις 5.00 το απόγευμα έως τα μεσάνυχτα, οι Έλληνες χορογράφοι καταπιάνονται στο Onassis Dance Days 2025 με όσα τους απασχολούν, πειραματίζονται με νέες αισθητικές και θέτουν τον παλμό του φετινού φεστιβάλ. Οι Μιχάλης Θεοφάνους, Χαρά Κότσαλη, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Σοφία Μαυραγάνη και Τζάνις Ράφα εκφράζουν τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις ματαιώσεις τους στήνοντας βωμούς, αποτινάσσοντας ρόλους και ταυτότητες, συνομιλώντας με την ιστορία, δικαιώνοντας τα αδάμαστα σώματα. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει και έναν διεθνή χορογράφο, τον Νταμιάν Ζαλέ, στην πρώτη παρουσίαση παράστασής του στην Ελλάδα.
Η Κεντρική Σκηνή της Στέγης μεταμορφώνεται σε ένα τοπίο κοσμογονίας. Οι χορευτές και χορεύτριες αναμετρώνται με την αδάμαστη ομορφιά της φύσης: τον άνεμο, το νερό, το χώμα, τον καπνό, την ομίχλη, το φως, το σκοτάδι. Μαύρη άμμος, ασημόσκονη, πατάτες, νερό και κόλλα, κάτω από το κατάλληλο βλέμμα και με επεξεργασία, γίνονται έργα τέχνης. Με τέτοια υλικά καταπιάστηκαν ο διεθνούς φήμης εικονοκλάστης χορογράφος Νταμιάν Ζαλέ και ο Ιάπωνας γλύπτης Kohei Nawa στα δύο έργα που παρουσιάζουν στο πλαίσιο του Onassis Dance Days 2025: τη χορογραφία “Planet [wanderer]” με ένα οκταμελές ανσάμπλ από 4 έως 6 Απριλίου και την ταινία Mist με τους 18 χορευτές του Nederlands Dans Theater (NDT 1) στις 4 και 5 Απριλίου.
Στο σόλο έργο “ecdysis”, ο Μιχάλης Θεοφάνους με την Τίνα Τζόκα στη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου στο -1 της Στέγης (3-6 Απριλίου) μας καλούν να εισβάλουμε σαν ηδονοβλεψίες στον προσωπικό χώρο ενός πλάσματος σε αέναη μεταμόρφωση. Γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες στο ευάλωτο ξεγύμνωμά του, καθώς απεκδύεται μια σειρά από ταυτότητες.
Στο “IT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE” της Χαράς Κότσαλη στη Μικρή Σκηνή (3-6 Απριλίου), τρεις γυναίκες στήνουν έναν άναρχο κινητικό, αισθητικό και ηχητικό μαραθώνιο, αναζητώντας την απόλαυση που διαρκώς ανακόπτεται. Με τη συνεργασία του γλύπτη και εικαστικού Περικλή Πραβήτα, δημιουργείται ένα ξέφρενο πανόραμα από χορούς σε διαρκή συνδιαλλαγή με την Ιστορία, “αυτόν τον δεσμό προόδου και καταστροφής”, σύμφωνα με τα λόγια της χορογράφου.
Στο “Horse Me”, η Σοφία Μαυραγάνη και η εικαστικός Τζάνις Ράφα στήνουν στη Μικρή Σκηνή της Στέγης (3-6 Απριλίου) μια σουρεαλιστική, ποιητική αλληγορία για τα όρια της συμβίωσης της ανθρώπινης και της μη ανθρώπινης φύσης, με επίκεντρο την εικόνα του αλόγου και τη σχέση σωμάτων που καβαλούν και καβαλικεύονται. Η στόχευσή τους είναι το δικαίωμα του σώματος να παραμείνει ανεξερεύνητο, αδιευκρίνιστο και αδάμαστο.
Στο “NEAR MISSES”, η Φωτεινή Σταματελοπούλου χορογραφεί στο -1 της Στέγης (3-6 Απριλίου) τη/το Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία σε μια σόλο περφόρμανς που είναι επίσης εικαστική εγκατάσταση, σε συνεργασία με τους Δημήτρη Ταμπάκη και Πάνο Αλεξιάδη. Το έργο διερευνά στρατηγικές αυτοάμυνας και ανθεκτικότητας, χαράσσοντας οριακές γραμμές μεταξύ σιωπής και οργής. Η/Το περφόρμερ υποστηρίζεται από ένα σύνολο φορέσιμων μεταλλικών αντικειμένων που συνθέτουν έναν ηχητικό και φωνητικό βωμό αποκαλύπτοντας μια υπερεκτεθειμένη χειρονομία μέσα στο χάος.
Γλύπτες, εικαστικοί, αρχιτέκτονες και sound designers έχουν συνεργαστεί στενά και με τους τέσσερις Έλληνες χορογράφους του φετινού φεστιβάλ πάνω στην υλικότητα των σωμάτων, την αισθητική του ήχου, την ποιητική του λόγου και την εικαστικότητα των σκηνικών αντικειμένων. Οι περισσότερες παραγωγές προέκυψαν από το open call του “Onassis AiR” και αναπτύχθηκαν με την υποστήριξη του “Onassis AiR dramaturgy”.
Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ στο https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-dance-days-2025
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
