Με το αμέσως προηγούμενο βιβλίο του, το μυθιστόρημα «Μάνα πατρίδα, κακιά μητριά» (2023), ο Γιάννης Σιώτος είχε μια ιστορική έγνοια: να ταξιδέψει στα βάθη της Μικρασιατικής Καταστροφής προκειμένου να διερευνήσει όχι το τι συνέβη πριν ή κατά τη διάρκεια των γεγονότων στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, αλλά το ποιες ήταν οι επιπτώσεις μετά τον ερχομό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων εν Ελλάδι. Βασισμένος σε δεδομένα του Τύπου της δεκαετίας του 1920, καθώς και σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές ιστορικών αρχείων, ο Σιώτος θα φωτίσει στο βιβλίο του την επιτόπια δοκιμασία του ελληνικού κράτους. Η πολιτική και οικονομική διάσταση μιας τέτοιας δοκιμασίας θα αναδειχθεί μεν δίκην ψυχρής καταγραφής και χωρίς ιδεολογικά στενόχωρα σχήματα, πλην μέσα από την αποτύπωση της συσσώρευσης του ανθρώπινου πόνου. Η κερδοσκοπία χρηματιστών και τραπεζών (μαζί με πολλούς ακόμα παράγοντες) θα προκαλέσει συνθήκες εξαχρείωσης εις βάρος των αδύναμων, σε μια κοινωνία που θα αγωνιστεί με κάθε τρόπο να ανακάμψει τα επόμενα χρόνια.
Με το καινούργιο μυθιστόρημά του «Εφτά μέρες και έξι νύχτες», εκδόσεις Καστανιώτη, ο συγγραφέας θα δουλέψει εκ νέου με τον τρόπο και με τις μεθόδους του ιστορικού ερευνητή, ξεκινώντας από τις δυσχέρειες του φθίνοντος 20ου αιώνα για να φτάσει μέχρι και την οικονομική και πολιτική κρίση των πολλών τελευταίων ετών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Η έρευνα πηγαίνει και πάλι πέραν των εσκαμμένων, σαρώνοντας νεότερες και παλαιότερες κρίσεις: στις πρώην κρατικές οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης, στη Νοτιοανατολική Ασία, στην Αργεντινή, στο Μεξικό, αλλά και ευρύτερα στη Λατινική Αμερική, όπου θα επικρατήσουν, σε διαφορετικό φάσμα και υπό διαφορετικές περιστάσεις εκάστοτε, η φτώχια, ο πολιτικός αυταρχισμός και η εξαθλίωση της καθημερινής ζωής. Ο Σιώτος συγκεντρώνει υπομονετικά και με επίπονο μόχθο τα ψηφία τα οποία θα συνθέσουν την εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Κόσμος στον οποίο θα πρωταγωνιστήσουν από τη μια μεριά ο αλόγιστος πλούτος, η διαφθορά επιχειρήσεων και κρατικών μηχανισμών, το οικονομικό έγκλημα των μαφιόζικων κυκλωμάτων και το αδηφάγο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και από την άλλη, τα πλήθη των κοινωνικά και ταξικά παρεμποδισμένων – ακόμα κι αν πολλοί από τους τελευταίους θα προέλθουν από τα μεσαία στρώματα. Είναι ένας κόσμος από τον οποίο έχει εξαφανιστεί η προοπτική της ανάκαμψης και της επανεκκίνησης.
Με ήρωες που συνιστούν έναν πολυπρόσωπο θίασο, ο Σιώτος εστιάζει την προσοχή του σε δυο χαρακτήρες με αποκλίνουσες πορείες: σε μια καθ’ όλα επιτυχημένη γυναίκα και σε έναν άνδρα ο οποίος οχυρωμένος πίσω από τα γραπτά του προφυλάσσεται από τη θανατηφόρα λάμψη του κύρους, του κέρδους και των αντίστοιχων φιλοδοξιών. Παρ’ όλα αυτά, οι αποκλίνουσες πορείες των δύο θα καταλήξουν συγκλίνουσες στο πεδίο του χρόνου και του χώρου. Ένα βιβλίο που έχει γράψει ο ερημίτης, ακατάλυτος δεσμός για αμφοτέρους τους χαρακτήρες, θα εξελιχθεί σε μέσον για τη συνάντησή τους. Η απόσταση ανάμεσα στην απαστράπτουσα Γαλλία του χρήματος και στην Ελλάδα του ερημίτη θα μειωθεί, καθώς οι εσωτερικές αναδρομές της αφήγησης θα ξεκοκκαλίσουν τον βασανιστικά μοναχικό βίο των ηρώων.
Με κινηματογραφικά πλάνα και διάλογο με τα κεκτημένα του οικο-μυθιστορήματος, το μυθιστόρημα του Σιώτου εκπροσωπεί το πένθος και, πριν από το πένθος, τη μελαγχολία, για την έλλειψη αντιστάσεων. Ένα εγχείρημα με ισχυρές δόσεις πρωτοτυπίας – στη θεματική του γραμμή, αλλά και στις τεχνοτροπίες του.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
