Του Γρηγόρη Ψαριανού, βουλευτή με το Ποτάμι στη Β΄ Αθήνας
Για να ξεκινήσω από την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup, θέλω να τονίσω ότι παρά το κλίμα νίκης που επιχειρείται από την κυβέρνηση, δεν αξίζει κανένας ενθουσιασμός ή πανηγυρισμός.
Δεν υπάρχει κανένα κούρεμα χρέους. Υπάρχει μία επιμήκυνση και μία ενισχυμένη εποπτεία. Από όσα δηλαδή μας είχαν περιγράψει ως αναμενόμενα, δεν πραγματοποιήθηκαν πάνω από 5 με 10%. Ούτε υπάρχει καμιά καθαρή έξοδος. Υπάρχει μια απόλυτη επιτήρηση για πολλά χρόνια και καμία περικοπή ή «κούρεμα», όπως μας έλεγαν. Και δυστυχώς, δεν μπορείς να έχεις και τίποτα καλύτερο γιατί είσαι στη χειρότερη κατάσταση. Βλέπεις, όταν έχει εκτροχιαστεί το τρένο, λες πάλι καλά που δεν σκοτωθήκαμε όλοι!
Όσον αφορά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου που μιλούν για επιτυχή έκβαση, ας μην ξεχνάμε πως απευθύνονται στο δικό τους εσωτερικό ακροατήριο και χρειάζεται αφ’ ενός μια καλή είδηση για να τονωθεί η ευρωπαϊκή συνοχή που έχει πληγεί τελευταία από πολλά όπως μεταναστευτικό, brexit κλπ, και αφετέρου ο μέσος Ευρωπαίος πρέπει να πειστεί ότι δεν μπορεί να πήγαν χαμένα τόσα λεφτά που έχει δώσει για το ελληνικό πρόβλημα.
“Αισθάνομαι φιλελεύθερος Ευρωπαίος προοδευτικός”
Αισθάνομαι φιλελεύθερος Ευρωπαίος προοδευτικός. Δεν είμαι υπέρ του άκρατου καπιταλισμού και της σφαγής των αγορών και είμαι σαφώς απέναντι στις λαϊκές δημοκρατίες και στους «μαδουριστές», του τύπου «μακάρι να ήμασταν Βενεζουέλα και Αργεντινή».
Σε κουβέντες με φίλους και συντρόφους απ’ τα παλιά, συχνά συνηθίζαμε να λέμε «η δική μου Αριστερά». Φτάνει ωστόσο κάποια στιγμή που αναρωτιέσαι: τι είναι σήμερα η Αριστερά, ποια είναι αυτή «η δική μου Αριστερά»;
Προσωπικά, η δική μου Αριστερά, ήταν εκείνη του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, του Γιάνναρου που δεν υπάρχει πια. Αν Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, οι «Ρουβίκωνες», ο Κουφοντίνας, ο Μαδούρο, ο Κιμ Γιονγκ Ουν και διάφοροι άλλοι ιδεοληπτικοί αρχειομαρξιστές, εμείς που μεγαλώσαμε στην Ανανεωτική Αριστερά αρνούμαστε να συμπλεύσουμε μαζί τους. Με αυτή την έννοια λοιπόν, αναφέρθηκα στο κλείσιμο της «αριστερής παρένθεσης», γιατί δεν θέλω να έχω καμία σχέση με όλους αυτούς. Με όρους εμφυλιοπολεμικούς αν θέλετε, είμαι με τον Τσώρτσιλ και τον Τρούμαν και όχι με τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη (φανταστείτε πώς θα ήταν η Ελλάδα αν «είχαμε κερδίσει εμείς, οι… συναγωνιστές του Μάρκου Βαφειάδη»!).
“Αποχωρώ από το ΚΙΝΑΛ”
Όσον αφορά στο Κίνημα Αλλαγής: Προσπαθήσαμε, πολλές δυνάμεις μαζί, να το συγκροτήσουμε ως ένα νέο φορέα των εκσυγχρονιστικών, μεταρρυθμιστικών, φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Αλλά ούτε ως σύναξη των έξι αρχηγών δεν κατάφερε να λειτουργήσει. Η ηγεσία αποφασίζει μόνη όπως εκείνη νομίζει ή συμβουλευόμενη ένα στενό περιβάλλον. Καμιάς κορυφαίας πολιτικής απόφασης δεν προηγήθηκε το συμβούλιο των έξι ή άλλο θεσμικό όργανο. Το μόνο που επιχειρείται λοιπόν είναι η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ. Το ΚΙΝΑΛ, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ με κάποιους συνεργαζόμενους. Και θυμηθείτε το: Το ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις επόμενες εκλογές. Με τον ήλιο του, με τα όλα του. Και ενδεχομένως και με τα πορτρέτα του Κίμωνα Κουλούρη, του Θόδωρου Κατσανέβα, του Βαγγέλη Γιαννόπουλου, του Άκη Τσοχατζόπουλου. Δεν ξέρω αν θα ΄ναι παρόντες και οι Φωτόπουλοι, οι Μπαλασόπουλοι, οι Κολλάδες και οι Καλφαγιάννηδες. Αυτό εμένα δεν με αφορά, και γι’ αυτό αποχωρώ. Το ΠΟΤΑΜΙ θα αποφασίσει τη στάση του την 1η Ιουλίου, στην επικείμενη πανελλαδική συνέλευση των αντιπροσώπων του.
Η γνώμη και η πρόταση μου είναι να ανασυγκροτηθεί το ΠΟΤΑΜΙ και με τις όμορες εκσυγχρονιστικές, μεταρρυθμιστικές, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να συγκροτήσουμε τον μεσαίο χώρο, ένα κόμμα τύπου Μακρόν ας πούμε, που θα πρέπει να συμπλεύσει με όποιες δυνάμεις θέλουν την Ελλάδα στην Ευρώπη χωρίς αστερίσκους και δεν την προτιμούν ως Βενεζουέλα ή Αργεντινή. Αυτό θα συνεχίσω να υποστηρίζω και γι’ αυτό άλλωστε βρέθηκα στο ΠΟΤΑΜΙ όπου και παραμένω, ελπίζοντας να υλοποιήσει το αρχικό του πρόγραμμα, τις βασικές του αρχές και να στηρίξει τις πολιτικές. Το ΠΟΤΑΜΙ ιδρύθηκε με τις καλύτερες πολιτικές προθέσεις και προτάσεις. Όλοι μας, και πιο πολύ ίσως ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης, κάναμε σοβαρά λάθη. Ίσως μάλιστα κάποιες στιγμές να δώσαμε την εντύπωση ότι υπάρχει μια συναλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ κι ότι περιμένουμε να γίνουμε «ψημένοι» στη θέση των «καμένων». Αυτό δεν ίσχυσε ποτέ. Όπως δεν ίσχυσε ότι ήμασταν «μισθοφόροι του Μπόμπολα» ή οποιουδήποτε άλλου. Αντίθετα, αποδείχτηκε πλέον ότι άλλοι συναλλάσσονται, διαπλέκονται και τα παίρνουν “χοντρά” από την «πλουτοκρατία» και προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς «νέου τύπου», δηλαδή παμπάλαιου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Politik” την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018
