Του Θωμά Καλέση
Θέμα της ημέρας: Αντιπαράθεση του πεζοδρομίου! Από την στιγμή που η πρόκληση του Αλέξη Τσίπρα για τηλεοπτική «μονομαχία» -μάλλον με όρους reality show– έπεσε σε τοίχο από την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη, άπαντες περιμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον την αντιπαράθεση του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, πριν από την πρώτη εκλογική μάχη μετά από τέσσερα χρόνια.
Πέσαμε έξω! Και πέσαμε έξω όχι μόνο γιατί κανένας από τους δύο πολιτικούς άνδρες δεν μπήκε στον κόπο να μας αναλύσει το πρόγραμμα του ενόψει ευρωπαϊκής και εγχώριας κάλπης, όχι μόνο δεν μπήκε στον κόπο να μας απαντήσει στο «γιατί» αξίζει τον κόπο να θυσιάσει κάποιος κόπο και χρόνο για να πάει στην κάλπη να ψηφίσει, αλλά αναλώθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου «πόλεμο της ατάκας».
Για το τι θα αλλάξει στη ζωή μας μετά την 26η Μαΐου περιμέναμε να ακούσουμε, αλλά αντ’ αυτού ακούσαμε έναν διαγωνισμό καλύτερων διασυνδέσεων με την ελίτ. Και στο διά ταύτα; Μηδέν εις το πηλίκον.
Και από κοντά, συστρατευμένη σ’ αυτό το μοτίβο σχεδόν ολόκληρη η εθνική αντιπροσωπεία. Βουλευτές όλων των κομμάτων, να επιθυμούν να μπουν σε μια διαδικασία που θυμίζει περισσότερο αρένα. Κανένας διάλογος σε λογικά πλαίσια, κανένας σεβασμός στον «πολιτικό αντίπαλο». Απότομες διακοπές, άνθρωποι που «πετάγονται» την στιγμή που κάποιος μιλάει, πολιτικοί της κερκίδας και του εξυπνακισμού. Όχι της εξυπνάδας, του εξυπνακισμού.
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ένα βασικό διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης που έρχεται για το «όλον» της Ευρώπης, είναι να μπει ένα «στοπ» στον λαϊκισμό και την ακροδεξιά, αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτικών αρχηγών σε αυτό το ύφος και με αυτόν τον λόγο, σαν αυτή της περασμένης Τετάρτη στη Βουλή, έχουν ακριβώς τον αντίθετο στόχο. Ευνοούν τα άκρα και την μισαλλοδοξία σε μια εποχή, που θα έπρεπε να τρέχουμε μακριά τους.
Αρένα λοιπόν και διαγωνισμός για το ποιος έχει κάνει το μεγαλύτερο κακό σ’ αυτόν τον τόπο και όχι για το ποιος σκοπεύει να κάνει το μεγαλύτερο καλό. Όλοι οι εκπρόσωποι, των δύο μεγάλων κομμάτων αυτό φάνηκε να θέλουν και αυτό στην τελική είχαν. Μια μονομαχία της «ατάκας» και του χειροκροτήματος από την δική μας πτέρυγα. Και αυτό δυστυχώς δεν φάνηκε τόσο κατά την διάρκεια αυτής της «μονομαχίας του πεζοδρομίου», αλλά όταν έπεσε η αυλαία της αντιπαράθεσης. Όταν Τσίπρας και Μητσοτάκης ολοκλήρωσαν και έπρεπε να ανέβει στο βήμα, η Φώφη Γεννηματά. Ο περισσότερος κόσμος αποχώρησε. Η παράσταση έμοιαζε να έχει τελειώσει. Και η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ έμεινε να μιλά μόνη της, σχεδόν χωρίς ακροατήριο.
Σαν τη φράση του Μανώλη Αναγνωστάκη. Όχι αυτή που είπε ο Αλέξης Τσίπρας κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Μια άλλη. «Ύστερα μείναν λίγοι άνθρωποι. Κι ύστερα ακόμα πιο λίγοι. Όσο έσβηναν τα φώτα ένα – ένα. Όσο βούλιαζε η νύχτα. Κι ύστερα ακόμα πιο λίγοι». Σήμερα λίγοι, δυστυχώς, δεν μόνο είναι αυτοί που πιστεύουν ακόμη σ’ αυτού του είδους την αντιπαράθεση, αλλά κυρίως αυτοί που πιστεύουν ακόμη ότι αυτού του είδους η πολιτική μπορεί πράγματι, να αλλάξει τον κόσμο μας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 10 Μαΐου 2019
