Συνέντευξη στην Δήμητρα Αθανασοπούλου
Πριν από αρκετά χρόνια ο ευτυχής Αύγουστος επινοήθηκε για να αντικαταστήσει τον τότε δυστυχή Πέτρο. Αυτό είναι το αληθινό όνομα του κ. Κορτώ. Στη συνέχεια, αφού τα δυο πρόσωπα συμφιλιώθηκαν, έμαθαν να συνυπάρχουν δημιουργικά στο χαρτί και στη ζωή.
Ο Αύγουστος Κορτώ -ένας από τους πιο ευπώλητους συγγραφείς της γενιάς του- μιλά στην Politik για τις διαδρομές μέσα από τις οποίες ένας άνθρωπος αποφασίζει να κοινοποιήσει διαδικτυακά την ψυχική οδύνη την οποία βιώνει και το «πέρασμα στην πράξη» όπως αποκαλούν οι ψυχαναλυτές την αυτοκτονία. Η πρόσφατη σχετική ανάρτησή του έγινε πεδίο αντιπαράθεσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγγραφέας και μεταφραστής κάνει βουτιά στην ψυχή του και εν συνεχεία ποστάρει τα «ευρήματα» του στο διαδίκτυο. Εδώ και χρόνια μιλά ανοιχτά στο facebook για τη σεξουαλικότητα του και τον αγαπημένο του Τάσο, «το κουτάβι» του, κάνει best seller την αυτόχειρα μητέρα του, χύνει μελάνι για τις κρίσεις βουλιμίας. Κάποιες φορές γράφει με αυτοσαρκασμό και άλλοτε με ενδοσκοπική διάθεση. Και είναι αναπόδραστο η έκθεση των βιωματικών του θέσεων να πυροδοτήσει ενίοτε και αντίλογο. Κάποιοι έγραψαν λόγια συμπαράστασης κάτω από την ανάρτηση του καθώς «συμβάλλει στην εξάλειψη του στίγματος της ψυχικής ασθένειας» ενώ άλλοι ειρωνικά σχόλια εκτιμώντας πως ένα τέτοιο post είναι επικίνδυνο διότι ενέχει το ρίσκο να κάνει «μόδα» μία απόπειρα αυτοκτονίας.
Το βέβαιο είναι πως η «υπόθεση Κορτώ- Χειμωνά» διαδέχτηκε την «υπόθεση Πολάκη- Κυμπουρόπουλου» . Ο Αύγουστος Κορτώ -σχολιάζοντας τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την αντιπαράθεση- παρομοίασε την «διάψευση των προσδοκιών μας απ’ τους πολιτικούς που ψηφίζουμε με κάποιον που τρίβει μανιωδώς ένα κομμάτι κάρβουνο, και νιώθει διαρκώς ματαιωμένος που δεν μεταμορφώνεται σε χρυσάφι». Όσο για το πώς εξηγεί την τάση «εξομολογητικής» γραφής στην οποία επιδίδεται; Σε παλαιότερη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ανέφερε πως το γράψιμο για εκείνον είναι σαν το παιχνίδι του, η απόλαυσή του, η καθημερινή του απόδραση από ό,τι σκοτεινό τον κυνηγάει. Τον «ψυχαναλυτικό τόνο» της αφήγησης του είχε αποδώσει στην τριβή του με την ψυχιατρική, τόσο από τα αναγνώσματά του καθώς στα νιάτα του είχε… καταβροχθίσει τον Φρόιντ, όσο και στα χρόνια, πολύτιμα κι ευεργετικά που πέρασε στο ντιβάνι διαφόρων ψυχαναλυτών.
Και όπως όλα δείχνουν αυτή η κατάδυση στο ασυνείδητο του τον κάνει να καταπιάνεται με θέματα που καίνε περισσότερο την ψυχή από το νου. Θέμα του επόμενου του βιβλίου; «Μία νουβέλα γύρω απ’ το ζοφερό θέμα του βιασμού, και τις συνέπειές του»…
-Μέσα από ποιες ψυχικές διαδρομές φτάνει ένας άνθρωπος να μιλήσει ανοιχτά για την κατάθλιψη και την απόπειρα αυτοκτονίας που έχει κάνει και πως οι άνθρωποι που μας εκπροσωπούν πολιτικά θα πρέπει να το χειρίζονται;
«H ψυχική νόσος εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού. Έχουμε εξοικειωθεί με την εικόνα ενός ανθρώπου που έχει χάσει τα μαλλιά του από τη χημειοθεραπεία, με το παραμορφωμένο σώμα ενός ασθενούς με εκφυλιστική νόσο του νευρικού ή του μυοσκελετικού συστήματος, αλλά η φωτογραφία που απεικονίζει την πραγματικότητα μιας απόπειρας αυτοκτονίας θεωρείται από πολλούς υπερβολική, αν όχι ύποπτη. Αλλά αν δεν μιλήσουμε ανοιχτά για την κατάθλιψη, τη διπολική διαταραχή, τη σχιζοφρένεια – για τον σκληρό, καθημερινό αγώνα που δίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο – διαιωνίζουμε την παράδοση της αποσιώπησης και καταδικάζουμε τους πάσχοντες στο περιθώριο, σε μια απάνθρωπη συνθήκη που επιρρίπτει την ευθύνη για την αρρώστια στους ίδιους τους αρρώστους».
-Η κοινοποίηση της απόπειρας αυτοκτονίας σας έγινε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Πως αξιολογείτε τα σχόλια των οποίων γίνατε αποδέκτης; Και ποια είναι η άποψη σας για το Ποτάμι;
«Η σχέση μου με την πολιτική περιορίζεται στην άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν, η περαιτέρω συνάφεια με κόμματα και αξιώματα με απωθεί. Όσο για τις επιθέσεις, είναι ενδεικτικές του ήθους των ανθρώπων που επιδίδονται σε αυτές».
-Στα βιβλία σας πραγματεύεστε συχνά ζητήματα όπως η θλίψη, η αυτοχειρία και η αγάπη. Κατά πόσο η αγάπη – ιδίως η ερωτική- μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο από την ψυχική ασθένεια;
«Το να υποστηρίζουμε ότι η ψυχική νόσος μπορεί να παρέλθει με τον έρωτα είναι σαν να λέμε ότι, φιλώντας το σπασμένο πόδι του εκλεκτού της καρδιάς σου, θα ιαθεί το κάταγμα. Για να ορθοποδήσει ένας ασθενής με κλινική κατάθλιψη, λόγου χάρη, χρειάζονται, πέρα απ’ τη στοργή των οικείων του, γιατρός, φάρμακα, εργασία – μια πολύπλευρη, συστηματική θεραπεία».
-Στο όνομα της πολιτικής έγινε μία επίθεση, από τον κ. Πολάκη στον κ. Κυμπουρόπουλο επειδή προσελήφθη ως ΑΜΕΑ. Αυτή η επίθεση δεν καταδικάστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως. Τελικά η πρώτη φορά Αριστερά είναι σε θέση να σεβαστεί και να διαχειριστεί την διαφορετικότητα ή την αναπηρία- ψυχική ή σωματική;
«Η διάψευση των προσδοκιών μας απ’ τους πολιτικούς που ψηφίζουμε μοιάζει με κάποιον που τρίβει μανιωδώς ένα κομμάτι κάρβουνο, και νιώθει διαρκώς ματαιωμένος που δεν μεταμορφώνεται σε χρυσάφι».
«Κανείς δεν πρόκειται να επιβάλλει την αλλαγή στην προσφώνηση των γονιών απ’ τα παιδιά τους»
-Δεδομένου πως έχετε μιλήσει ανοιχτά για την προσωπική σας ζωή θα ήθελα την άποψη σας για την πολιτική Μακρόν και το περίφημο «γονιός ένα, γονιός δυο»;
«Το σύστριγγλο που προέκυψε γύρω απ’ αυτό το ζήτημα είναι δηλωτικό της συλλογικής μας επιπολαιότητας – καθώς αφορά αποκλειστικά και μόνο τα δημόσια έγγραφα, που τροποποιήθηκαν ώστε να αποφεύγονται οι κακοτοπιές όταν το ληξιαρχείο καλείται να καταχωρίσει το τέκνο ενός ομόφυλου ζεύγους. Κανείς δεν επρόκειτο να επιβάλλει την αλλαγή στην προσφώνηση των γονιών απ’ τα παιδιά τους».
-Ποια είναι η επιρροή της μητέρας σας στο έργο σας, πέρα από το προφανές, δηλαδή την Κατερίνα;
«Η Κατερίνα διαμόρφωσε όσο κανείς την προσωπικότητά μου, τα γούστα μου, τη σχέση μου με τη ζωή και τους ανθρώπους – κι αυτό ήταν ευτύχημα και δυστύχημα μαζί».
-Όταν γράφετε ένα νέο βιβλίο αλλάζετε τρόπο ζωής ή τον τρόπο που σχετίζεστε με τους οικείους;
«Καθόλου. Το γράψιμο δεν επηρεάζει ούτε τον Τάσο ούτε κανέναν. Κάθομαι ήσυχα-ήσυχα και κάνω τη δουλειά μου».
-Τέλος θα ήθελα να μας μιλήσετε για το τελευταίο και επόμενο βιβλίο σας. Τα θέματα τους και τη μετάβαση από το ένα στο άλλο…
«Το «Μυστικό του Λεονάρντο» είναι μια εναλλακτική ανάγνωση της ιστορίας του κορυφαίου ζωγράφου και διανοητή, με αφορμή τον γνωστότερο πίνακά του. Όσο για το επόμενο βιβλίο, είναι μια νουβέλα γύρω απ’ το ζοφερό θέμα του βιασμού, και τις συνέπειές του. Καθώς γράφω ασταμάτητα, η μια ιδέα (και η εμμονική προσήλωση σε αυτήν) διαδέχεται την άλλη με πυρετώδη ρυθμό».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 03 Μαΐου 2019
