Λέγεται πως κάποτε ρώτησαν την αμερικανίδα πολιτισμική ανθρωπολόγο, Μάργκαρετ Μιντ, ποιο ήταν το πρώτο σημάδι πολιτισμού. Η Μιντ απάντησε πως ήταν ένα «θεραπευμένο μηριαίο οστό 15.000 ετών» καθώς αποδείκνυε ότι ο άνθρωπος που το έσπασε είχε την αναγκαία φροντίδα για να επανέλθει, ταΐστηκε, ποτίστηκε, κουραρίστηκε, προστατεύτηκε και μεταφέρθηκε σε ασφαλές μέρος από άλλους ανθρώπους μιας κοινότητας. Δεν χρειάζεται η εξειδίκευση μιας πολιτισμικής ανθρωπολόγου για να συμπεράνει κανείς πως κάτι πάει λάθος στο εδώ και στο τώρα, πως αναζητείται ανθρωπιά και φροντίδα.
Αυτό το σχόλιο δεν έχει σκοπό να «κουνήσει το δάχτυλο» στους εφήβους της Γλυφάδας ή της Ερμιόνης, όπου καθημερινά καταγράφεται κάποιο από τα χιλιάδες περιστατικά εφηβικής παραβατικότητας, με θεατές άλλους εφήβους που αντιλαμβάνονται τη «φάση» ως ευκαιρία δημιουργίας περιεχομένου για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, σχηματίζονται καθημερινά 37 δικογραφίες για ανηλίκους. Αφού έχουν ληφθεί τόσα μέτρα, θα αναρωτηθείτε, τότε γιατί το 8μηνο του 2024 σημειώνεται αύξηση στα περιστατικά εφηβικής παραβατικότητας της τάξης του 47% σε σύγκριση με πέρυσι;
Η αυστηροποίηση των ποινών και η επαναλαμβανόμενη απαγόρευση των κινητών στα σχολεία από το υπουργείο Παιδείας δεν φαίνεται να αποφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Παράλληλα, το νέο εφαρμογή SafeYOUth, που ενσωματώνει το panic button για ανήλικα άτομα, εστιάζει στη διαχείριση της εφηβικής παραβατικότητας, αν και η επιτυχία της παραμένει αμφίβολη.
Η εφηβική παραβατικότητα δεν είναι «θέμα παιδιού», «θέμα σπιτιού» ή «θέμα σχολείου». Είναι θέμα κοινωνίας. Γιατί τελικά, η πιτσιρικαρία, κάνει ό,τι βλέπει. Και δεν βλέπει πουθενά ανθρωπιά και φροντίδα.
