20 Απριλίου 1999 στο λύκειο Κόλουμπαϊν του Κολοράντο: ήταν η πιο πολύνεκρη επίθεση που είχε γίνει μέχρι τότε σε αμερικανικό σχολείο. Εϊκοσι χρόνια μετά, οι συγγενείς των θυμάτων διατηρούν ζωντανή τη μνήμη.
“Είναι σαν να γιορτάζουμε τον θάνατο. Γιορτάζουμε τα γενέθλιά του κάθε χρόνο, στις 4 Αυγούστου. Αλλά στις 20 Απριλίου, όχι, θέλουμε να μείνουμε μακριά από όλα αυτά…” Με αυτά τα λόγια ο Μάικλ Σουλς περιγράφει τα αντιφατικά αισθήματά του μετά την απώλεια του παιδιού του. Ο Αζάια ήταν ένα από τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο μακελειό του λυκείου Κόλουμπαϊν στο Ντένβερ του Κολοράντο στις 20 Απριλίου 1999.
Την ημέρα εκείνη δύο μαθητές μπήκαν στο σχολείο βαριά οπλισμένοι, άνοιξαν πυρ και σκότωσαν δώδεκα συμμαθητές τους και έναν καθηγητή, πριν αυτοκτονήσουν. Δεν ήταν η πρώτη και δυστυχώς ούτε η τελευταία, ήταν όμως η πιο αιματηρή επίθεση που είχε γίνει μέχρι τότε σε αμερικανικό σχολείο.
“Ημέρα εθελοντικής υπηρεσίας” αποκαλείται πλέον η 20ή Απριλίου στο λύκειο Κόλουμπαϊν. Το πρωί μαθητές και καθηγητές συναντώνται στο σχολείο, κεκλεισμένων των θυρών, ενώ το απόγευμα όλοι μαζί διοργανώνουν εκτός σχολείου μία μικρή τελετή στη μνήμη των θυμάτων. Κοντά στο γήπεδο του σχολείου λειτουργεί χώρος μνήμης, στον οποίο αναγράφονται όλα τα ονόματα των νεκρών, μαζί με λίγα λόγια από συμμαθητές, γονείς και καθηγητές. Ο πρώην λυκειάρχης Φρανκ ντι Αντζέλις λέει: “Νομίζω ότι φέτος θα είναι η τελευταία δημόσια τελετή. Δεν έχει γίνει παρόμοια μετά το Πάρκλαντ (της Φλόριντα όπου το 2018 έγινε μία ακόμη φονική επίθεση με 17 νεκρούς σε λύκειο της πόλης). Άλλοι, σε αντίστοιχες περιστάσεις, προτιμούν μία τελετή σε στενό κύκλο, χωρίς μεγάλο κοινό και νομίζω ότι κι εμείς μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα από αυτό…”
Απρόβλεπτα συναισθήματα…
Πώς αντιμετωπίζουν οι συμμετέχοντες τη σημαδιακή ημερομηνία της 20ής Απριλίου; Κάθε χρονιά είναι διαφορετικά, λέει η Χίδερ Μάρτιν, άλλοτε μαθήτρια στο Κόλουμπαϊν: “Φέτος είναι πιο δύσκολο. Στη δεκαπενταετία ήταν μία από τις λιγότερο οδυνηρές επετείους, ένα χρόνο αργότερα ήμουν εντάξει, την άλλη χρονιά πάλι όχι. Τίποτα δεν είναι προβλέψιμο…” Φέτος η Χίδερ Μάρτιν ξαναπηγαίνει στο παλιό της σχολείο, αλλά διαισθάνεται ότι την περιμένει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Γι αυτό, επισημαίνει, δεν έχει κανονίσει τίποτα, καμία συμμετοχή σε καμία τελετή, θέλει να έχει την ελευθερία να αποχωρήσει εάν χρειαστεί.
Κι όμως, λέει, η Χίδερ Μάρτιν, κάπου διαφαίνεται κι ένα αισιόδοξο μήνυμα, το “μήνυμα του Κόλουμπαϊν”, όπως το αποκαλεί: “Όταν βγεις από αυτό το σκοτεινό και δαιδαλώδες τούνελ, έρχεται το φως. Είμαι υπερήφανη ότι το καταφέραμε αυτό, ότι είμαστε η γενιά του Κόλουμπαϊν, ότι δείχνουμε στον κόσμο πως μπορείς να υπερβείς ακόμη και τα πιο ανυπέρβλητα εμπόδια…”
Αναστάσιμο μήνυμα για το Κόλουμπαϊν
Φέτος οι εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του Κόλουμπαϊν, στις 20 Απριλίου, σχεδόν συμπίπτουν με το Πάσχα της Καθολικής και της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Ο πρώην διευθυντής του σχολείου, Φρανκ ντι Αντζέλις, πιστός καθολικός, θεωρεί ότι αυτή η σύμπτωση θα προσδώσει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: “Προσδοκώ την Κυριακή του Πάσχα, την επόμενη μέρα. Για μένα είναι το μήνυμα της Ανάστασης, της Νέας Αρχής…”, λέει.
Πηγή: Deutsche Welle
