Ο Μάικλ Ντομπς, συγγραφέας της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς «House of Cards» και των μυθιστορημάτων που προηγήθηκαν, γράφει μια πολύ ενδιαφέρουσα στήλη στην Daily Telegraph. Στην ανασκόπηση που έκανε για τη δεκαετία, αναφέρεται στις διαφορετικές κυβερνήσεις που είχε η χώρα, καθώς και στα τρία κρίσιμα δημοψηφίσματα: για την ανεξαρτησία της Σκοτίας, για ένα νέο σύστημα εκλογής των μελών του κοινοβουλίου και για το Brexit. Η δεκαετία αυτή έκλεισε με τον Μπόρις Τζόνσον στο τιμόνι και την τρομερή βασίλισσα Ελισάβετ να εκφωνεί την 68η της «Βασιλική Ομιλία».
(Η Ελισάβετ είναι η μακροβιότερη μονάρχης της Βρετανίας και το αντικείμενο της επιτυχημένης σειράς του Netflix “ The Crown”. Πρέπει να βρίσκει πολύ διασκεδαστικές αυτές τις ανασκοπήσεις. Πολλοί θεωρούν την παρουσία της καθησυχαστική. Πολλά αλλάζουν στον κόσμο μας κάθε χρόνο, αν όχι κάθε μήνα. Εκείνη όχι).
Ο Ντομπς ανακεφαλαίωσε ως εξής αυτή τη δεκαετία: «Η ιστορία αυτής της δεκαετίας δεν ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος του Συντηρητισμού, αλλά η κατάρρευση της φιλελεύθερης ελίτ κάτω από το βάρος των ηθικών της βεβαιοτήτων».
Το Brexit ήταν το σημαντικότερο θέμα της δεκαετίας, συνέχισε, «το δημοψήφισμα η πιο σημαντική της στιγμή, και παρά ταύτα οι ελίτ δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν είχαν τον έλεγχο. Ηξεραν ότι είχαν δίκιο, ακόμη κι όταν έχασαν. Ποια ήταν λοιπόν η απάντησή τους στη μεγαλύτερη ψηφοφορία που οργανώθηκε στην ιστορία της χώρας; Ότι 17,4 εκατομμύρια ψηφοφόροι είναι ανόητοι και ανενημέρωτοι».
Σας θυμίζει κάτι; Αυτή ήταν η απάντηση και των αμερικανικών ελίτ όλων των ειδών στον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ το 2016. Η αντίθεση εκατομμυρίων Αμερικανών που η αυτοεκτίμησή τους είναι μεγαλύτερη από την εκτίμηση της λαϊκής βούλησης άρχισε την επομένη της ορκωμοσίας του προέδρου. (Ναι, ξέρω: η Χίλαρι Κλίντον κέρδισε τη λαϊκή ψήφο, το οποίο δεν έχει όμως σημασία όσο ισχύει η συνταγματική μας δημοκρατία). Αυτή η αντίθεση δεν κόπασε ποτέ, αντιθέτως συχνά φούντωνε ακόμη περισσότερο. Αλλά δεν κλόνισε ποτέ τον Τραμπ. Αντίθετα, ο αμερικανός πρόεδρος έπαιρνε ενέργεια από αυτήν.
Είναι εμφανές για μένα ότι αυτό που έχει σημασία για τον Τραμπ είναι τα μηνύματα που λαμβάνει στις συγκεντρώσεις του. Η εκλογική του βάση είναι το αντίθετο των ελίτ και ο Τραμπ σημειώνει και προσαρμόζεται. Όπως έκανε και ο Μπόρις Τζόνσον. Κανείς από τους δύο δεν είναι αυταρχικός, κι ας λένε οι αντίπαλοί τους. Και οι δύο είναι χαρισματικοί πολιτικοί.
Ο χρόνος που ξεκίνησε θα είναι επικεντρωμένος στα επιτεύγματα του Τραμπ και στις πρωτοβουλίες του Τζόνσον. Η Βρετανία είναι από πολλές απόψεις ένα τεστ για την αμερικανική πολιτική. Ακόμη και η επιλογή υποψηφίου από τους Δημοκρατικούς θα επηρεαστεί από τις εξελίξεις στη Βρετανία.
Κάπως έτσι θα κλείσει αυτή η ταραγμένη δεκαετία και οι προβολείς θα πέσουν στην Big China και στην Big Tech. ΟΙ πολίτες της Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας έχουν επιλέξει ηγέτες που αντιμετωπίζουν σοβαρά και τις δύο αυτές προκλήσεις. Εκτίμησή μου είναι ότι οι αμερικανοί ψηφοφόροι θα αγνοήσουν την παράνοια πρωτοβουλιών όπως το impeachment και θα διατηρήσουν στη θέση τους τόσο τον Τραμπ, όσο και δύο λαμπρούς συνεργάτες του, τον υπουργό Εξωτερικών Μικ Πομπέο και τον υπουργό Δικαιοσύνης Γουίλιαμ Μπαρ.
Χρειάστηκε μια δεκαετία εκπλήξεων, αλλά η Δύση είναι επιτέλους σε θέση να αντιμετωπίσει καθαρά τον κόσμο και τις βασικές του προκλήσεις.
(*) Ο Χιου Χιούιτ είναι αρθρογράφος της Washington Post
(Πηγή: Washington Post)
MMH
