Συνταξιούχος καθηγητής του δικαίου που εκφράζεται σε υπερβολικά επίσημα, κλασικά αραβικά, μοιάζει να νιώθει άβολα μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, είχε στη διάθεσή του ελάχιστα χρήματα, ήταν και έμεινε μακριά από κόμματα και μηχανισμούς προβολής στα ΜΜΕ, αλλά υπόσχεται να προωθήσει μια μορφή πειραματικής, άμεσης δημοκρατίας: ο Κάις Σαΐντ εξελέγη χθες Κυριακή νέος πρόεδρος της Τυνησίας με διαφορά, σύμφωνα με δύο δημοσκοπήσεις εξόδου. Τα επίσημα αποτελέσματα δεν ανακοινώθηκαν ακόμη, όμως τα δύο έξιτ πολ φέρουν τον Σαΐντ να κέρδισε καθαρά στον δεύτερο γύρο τον επιχειρηματία των μέσων ενημέρωσης Ναμπίλ Καρουί. Την εξήγηση ίσως δίνουν τα στοιχεία του ενός έξιτ πολ, του ινστιτούτου Sigma: το 90% των εκλογέων 18 ως 25 ετών επέλεξε τον συνταξιούχο πανεπιστημιακό. Τον ψήφισε πολύ χαμηλότερο ποσοστό – το 49,2% – μεταξύ των ψηφοφόρων άνω των 60 ετών.
Τον Σαΐντ ψήφισαν τόσο ισλαμιστές όσο και αριστεροί, παρότι ο ριζοσπαστικός αλλά κοινωνικά συντηρητικός λόγος του δεν μοιάζει συμβατός με τις θέσεις κανενός από αυτούς τους δύο πολιτικούς χώρους. Οι επικριτές του, όπως και οι υποστηρικτές του, δυσκολεύονται να περιγράψουν αυτόν τον αουτσάιντερ της πολιτικής. «Δεν έκανα παραδοσιακές υποσχέσεις, ούτε έχω παραδοσιακό πρόγραμμα», πάντως «νέες ιδέες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα» και σε κάθε περίπτωση «εισήλθαμε σε ένα νέο στάδιο της ιστορίας της Τυνησίας», δήλωνε ο Σαΐντ στο πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς τον Σεπτέμβριο, μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, τον οποίο είχε κερδίσει παρότι αναμετρήθηκε με βετεράνους της πολιτικής. Επρόκειτο για την πιο σαφή απόρριψη της ελίτ της Τυνησίας μετά το 2011 και τη λαϊκή εξέγερση που σηματοδότησε την αρχή της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης.
«Μας έπεισε ότι είναι εφικτή η αλλαγή, ότι είναι στο χέρι μας», έκρινε ο Μπασάμ Ναφάτι, φοιτητής βιολογίας, 22 ετών, εθελοντής στην εκστρατεία του Σαΐντ.
Ο συνταξιούχος πανεπιστημιακός, 61 ετών, χαρακτηρίζει τη νίκη του «νέα επανάσταση». Αν και τα πήγαινε καλά στις δημοσκοπήσεις, το ότι δεν διέθετε πολιτική βάση, κομματικό μηχανισμό, ούτε ιδιαίτερη προβολή στα ΜΜΕ, καθώς και το ότι ήταν πολύ λιγότερο οικεία μορφή από τον Καρουί σήμαινε για τους περισσότερους αναλυτές ότι η επικράτησή του ήταν από δύσκολη ως απίθανη.
