Μπαμπά, μπορείς να μου βάλεις ένα DVD;”, “Γιατί γράφεις τόσες πολλές λέξεις ; γράφεις βιβλίο;”: το να προσπαθείς να εργασθείς από το σπίτι, κρατώντας συνάμα και τα παιδιά, αποδεικνύεται μία πρόκληση για τους γονείς που καλούνται να την εφαρμόσουν και γι’αυτό “εστιάζουν στα απολύτως βασικά”.
Από την ημέρα της ανακοίνωσης πως κλείνουν τα σχολεία στη Γαλλία, την περασμένη Πέμπτη, πολλοί γονείς αντέδρασαν με χιούμορ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπως μπορούμε να διαβάσουμε στο Twitter, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν “μόλις εφηύρε ένα νέο ολυμπιακό άθλημα: την εργασία από απόσταση με παιδιά στο σπίτι”. Η μέθοδος αυτή έχει γίνει αναγκαστικός τρόπος δουλειάς για όσους έχουν αυτή τη δυνατότητα, έπειτα από τα περιοριστικά μέτρα που θεσπίσθηκαν για την αναχαίτιση της επιδημίας του κορονοϊού.
Πολλοί γονείς ωστόσο είναι άμαθοι και πασχίζουν να εγκλιματισθούν στη νέα κατάσταση που αφ’ ενός τους εξαναγκάζει να συνεχίσουν όπως πρώτα την επαγγελματική τους δραστηριότητα κι αφ’ετέρου να προσέχουν τα παιδιά τους στο σπίτι και σε πολλές περιπτώσεις και την τάξη στο σπίτι, αλλά και τα μαθήματα.
“Είχαμε μοιράσει τις υποχρεώσεις με τα παιδιά, ο ένας γονιός το πρωί κι ο άλλος το απόγευμα, όμως αυτό δεν ισχύει πλέον. Πρέπει να έχω πολλές τηλεφωνικές επαφές και δεν είμαι πάντα εγώ που μπορώ να τις κανονίσω”, δηλώνει η Αντριάν Σουμπί, επικεφαλής παραγωγής σε επιχείρηση της Γκρενόμπλ (ανατολική Γαλλία), που καλείται τώρα να εργασθεί από το σπίτι προσέχοντας και δύο παιδιά 3 και 6 ετών. Σε περίπτωση που ο σύζυγός της είναι πιο διαθέσιμος “το να ασχολείσαι με τα μαθήματα του μεγάλου, ενώ ο μικρός απαιτεί την προσοχή σου, είναι αδύνατο να τα βγάλεις πέρα μόνος”, τονίζει η ίδια, επισημαίνοντας πως “είναι πολύ, μα πολύ δύσκολο, να το διαχειρισθείς”.
Αποτέλεσμα; δουλεύει “πολύ λιγότερο απ’όσο συνήθως”, όμως η ιεράρχηση των πραγμάτων είναι συγκεκριμένη. “Θα πρέπει να εστιάσουμε στα απολύτως βασικά”. “Καμιά φορά καταρρέουμε και τα βάζουμε να δουν κινούμενα σχέδια, εάν έχουμε ανάγκη από λίγη ησυχία ή πρέπει να δουλέψουμε κι οι δύο ταυτόχρονα” κι ακόμη “έχουμε την τύχη να διαθέτουμε κήπο με μία κούνια”.
Η δυσκολία του να είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις με τρία παιδιά σε ένα παρισινό διαμέρισμα ήταν εξάλλου κι ο λόγος που ο Μαρκ έφυγε τη Δευτέρα για το εξοχικό του στο κέντρο της Γαλλίας: “πόσες ώρες θα μπορώ να δουλεύω κάθε μέρα; δεν το γνωρίζω ακόμα, όμως η ρουτίνα λίγο λίγο διαμορφώνεται”, τονίζει.
Από την πλευρά της η Στεφανί, υπάλληλος σε εταιρεία στα προάστια του Παρισιού, έχει αποφασίσει να μην ασχοληθεί “με τα περιττά ή τα μη επείγοντα” και καθώς δεν έχει εγκλιματισθεί ακόμη, ευελπιστεί ότι θα μπορέσει να συγκεντρωθεί στην εργασία της το απόγευμα “όταν θα παίζουν τα παιδιά”.
Δεν είναι πάντα εύκολο να εξηγεί κάποιος στα παιδιά να μένουν στο σπίτι, όταν εσύ δεν μπορείς να τους είσαι πάντα διαθέσιμος ψυχή τε και σώματι. “Μπαμπά γιατί δε χρησιμοποιείς όλα τα πλήκτρα στον υπολογιστή σου; γιατί ακουμπάς εκεί;” ρωτά ο 4χρονος Σιμόν τον πατέρα του, που πασχίζει να δουλέψει από το σπίτι, ενώ ο αδελφός του προσπαθεί να κυλήσει το αυτοκινητάκι του πάνω στο πληκτρολόγιο. “Πρακτικά είναι αδύνατον, κάνουμε μόνο το απαραίτητο και τη χαρτοδουλειά”, τονίζει ο πατέρας τους Ζαν-Μαρκ Πιερ, δικηγόρος στη Μπεζανσόν. Ο ίδιος ευελπιστεί ότι θα μπορεί να εργάζεται “για ένα τρίωρο κάθε μέρα, όταν θα κοιμούνται ή όταν θα βλέπουν κάποιο DVD” κι “αντί να περνούμε τη βραδιά μπροστά στην τηλεόραση θα την περνούμε δουλεύοντας”, τονίζει.
Ενώ για κάποιους η επαγγελματική δραστηριότητα έχει μειωθεί, εάν δεν έχει σταματήσει τελείως γιατί έκλεισε η επιχείρηση, για ορισμένους όπως ο εμπορικός υπεύθυνος μίας μεγάλης ασφαλιστικής Ρεμί Μπελέτ, ο όγκος της εργασίας έχει αυξηθεί. Συνηθισμένος να εργάζεται μέσω τηλεδιασκέψεων τρεις φορές την εβδομάδα, διαβεβαιώνει πως όλοι οι συνομιλητές του δείχνουν πλέον μεγάλη κατανόηση: “το να μιλάς με έναν πελάτη, με ηχητική υπόκρουση το κλάμα ενός παιδιού, πλέον έχει γίνει κανόνας!”
