του Javier Sampedro (*)
Διαβάζω και ακούω αναλυτές που μοιάζουν πεισμένοι ότι ο κορονοϊός θα μετασχηματίσει την κοινωνία, θα δημιουργήσει έναν φωτεινότερο και δικαιότερο μεταπανδημικό κόσμο, θα αλλάξει τις προτεραιότητες της πολιτικής και τα δόγματα της οικονομίας. Εγώ πιστεύω ότι σφάλλουν. Αυτή δεν είναι η πρώτη μου πανδημία, αν και είναι η χειρότερη, και από την πείρα μου ξέρω τι θα γίνει όταν όλα τελειώσουν. Ο κόσμος θα ξεχάσει τον κορονοϊό, το οικονομικό κόστος θα το πληρώσουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, η επιστήμη θα πάψει να μας ενδιαφέρει και τα οικονομικά μας συστήματα θα εξακολουθήσουν να χαρακτηρίζονται από αφόρητες ανισότητες. Πείτε με γρουσούζη, αλλά αρχίζω να κουράζομαι με τη δικαίωσή μου, όπως έλεγε ο τρελός μαθηματικός του Τζουράσικ Παρκ όταν γλίτωσε από τον τυραννόσαυρο.
Ολοι οι δημοσιογράφοι γνωρίζουμε ότι η κοινή γνώμη είναι απρόβλεπτη και επιλήσμων. Τα μέσα ενημέρωσης είναι αφοσιωμένα εδώ και εβδομάδες στην πανδημία γιατί κανείς δεν σκέφτεται τίποτα άλλο, μόλις χαλαρώσει όμως η καραντίνα ή ανακαλυφθεί ένα αποτελεσματικό εμβόλιο οι πρώτες σελίδες θα καταληφθούν από άλλα θέματα, γιατί η κοινή γνώμη θα έχει κουραστεί από τον κορονοϊό και θα θέλει να επιστρέψει στις καθημερινές της υποθέσεις. Και τα μέσα ενημέρωσης, να θυμάστε, πρέπει να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κοινού τους. Ένα μέρος του Τύπου άλλωστε, πιστό στις επιταγές των πολιτικών του αρχόντων, δεν αντέχει άλλο και έχει αρχίσει πάλι να υπονομεύει αυτή την κυβέρνηση που έχει μολυνθεί από κομμουνιστές και αυτονομιστές. Χρησιμοποιεί δηλαδή μια εθνική και διεθνή κρίση για να προωθεί τα συμφέροντά του.
Φανταστείτε τι θα συμβεί όταν τελειώσει η πανδημία. Τίποτα.
Χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται καθημερινά, πιστεύετε όμως πραγματικά ότι θα αντλήσουμε οποιοδήποτε μάθημα από αυτή τη νέα κρίση; Θέσεις εργασίας χάθηκαν με μαζικό τρόπο και στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, και οι ζωές των ανθρώπων δεν βελτιώθηκαν όταν οι μακροοικονομικές παράμετροι επανήλθαν στο κανονικό. Χαμηλόμισθη εργασία, ωριαίες συμβάσεις, γενική απώλεια αγοραστικής δύναμης και φτώχεια. Η ανισότητα συνέχισε να είναι σκανδαλώδης και μετά την κρίση. Τώρα πιστεύουμε ότι είμαστε πιο σοφοί και ότι τα περασμένα λάθη δεν θα επαναληφθούν, αλλά η πραγματικότητα άλλα δείχνει, όπως αρχίζουμε να βλέπουμε με την έλλειψη αλληλεγγύης από τις πιο πλούσιες χώρες της Ευρώπης. Και για την Αφρική καλύτερα να μη μιλήσουμε.
Η επιστήμη και η ιατρική τις οποίες σήμερα τόσο επαινούμε θα πέσουν και πάλι θύματα περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων, γιατί οι προτεραιότητες θα αλλάξουν, άλλες φορές δικαιολογημένα και άλλες ανομολόγητα. Οι τρεις μεγάλες πανδημίες του εικοστού αιώνα σκότωσαν ένα σωρό κόσμο, αλλά δεν άλλαξαν τον πλανήτη ούτε το οικονομικό δόγμα. Δεν θα το κάνει ούτε ο κορονοϊός. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω από πού απορρέει τόση κοινωνιολογική απαισιοδοξία.
(*) Ο Χαβιέρ Σαμπέδρο είναι ισπανός δημοσιογράφος
(Πηγή: El País)
ΜΜΗ
